Κλεισμένη μέσα στο άσυλο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Όχι όμως το γνωστό και πολυσυζητημένο πανεπιστημιακό, αλλά σε άλλο όπου θεραπεύονται ασθένειες. Η κύρια ασθένεια είναι η αποδοχή και ανοχή πράξεων του κοινού ποινικού δικαίου. Τα συμπτώματα εμφανίζονται σε πολλούς τομείς με αποτέλεσμα η αναρχία και η αταξία να τείνουν να γίνουν καθεστώς.

Πράγματι η πρόθεση μου να ασχοληθώ με αυτό το θέμα έχει ως αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όμως το φαινόμενο είναι ευρύτερο. Ξεκινώντας λοιπόν από τα γεγονότα αυτά θα προσπαθήσω να εκφράσω τις απόψεις μου γενικότερα για το θέμα της ασυδοσίας που επικρατεί.

Τα γεγονότα που είχαν ως αποτέλεσμα νέες καταστροφές στο Πολυτεχνείο θα ξεσηκώσουν νέο κύκλο συζητήσεων για το άσυλο. Πρώτα, όμως, οφείλουμε να διαχωρίσουμε τα πολιτικά θέματα από τα θέματα που εμπίπτουν στις διατάξεις του νόμου. Γιατί πολιτικές απόψεις είναι δυνατό να υπάρχουν πολλές, δεν είναι δυνατό, όμως, να θεωρούμε λογική την άποψη ότι έχουμε χρέος να παρανομούμε ή να δίνουμε - με όποιους τρόπους - συμπαράσταση σε παρανομούντες. Έτσι, άλλοι είναι υπέρ και άλλοι κατά του ασύλου. Όμως ο θεσμός αυτός του πανεπιστημίου πρέπει να λειτουργεί όπως το οικογενειακό άσυλο που είναι η κατοικία. Δεν μπορεί να μπει η αστυνομία στο σπίτι μας χωρίς ένταλμα εισαγγελέα. Κανείς όμως δε σκέφτηκε, όταν αντιληφθεί ότι διαρρήκτες του καταστρέφουν το σπίτι, αυτός να τους παρακαλάει ευγενικά να φύγουν και να μην καλεί την αστυνομία για να μην καταπατηθεί το προσωπικό του άσυλο !!!

Αρχίζει, λοιπόν, η παράθεση πολιτικών και άλλων δικαιολογιών όπως: το άσυλο είναι κατάκτηση των εργαζομένων, των φοιτητών... (ακολουθεί ξύλινη γλώσσα στην οποία ως γνωστό οι διάφοροι συνδικαλιστές του χώρου ξεπερνούν με άνεση όλους τους πολιτικούς) ή δε θέλαμε να έχουμε αίμα (σαν να λέμε ότι δεν πρέπει να πειράζουμε όποιον διαλύει το σύμπαν μην τυχόν τον τραυματίσουμε, άρα μπάτε σκύλοι). Αυτό είναι το πρόβλημα: ότι με ωραία λόγια καλύπτουμε την καταστροφή. Είναι όμως καιρός να λάβουμε αποφάσεις.

Επειδή καλή είναι η κριτική, αλλά χωρίς την αντιπρόταση είναι φλυαρία, θα ήθελα να προτείνω μερικούς τρόπους να τιμούμε την ηρωική εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου ’73 χωρίς καταστροφές: θα μπορούσε το μνημείο να περιφραχθεί, έτσι ώστε να διαχωριστεί από τον υπόλοιπο χώρο του πολυτεχνείου. Τις ημέρες των εορτών το μνημείο θα είναι ελεύθερο για λαϊκό προσκύνημα ενώ οι υπόλοιποι χώροι θα είναι κλειστοί για όλους. Μια άλλη λύση θα ήταν η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας. ‘Έτσι ο Πρύτανης και η Σύγκλητος θα είχαν πραγματική εξουσία στο χώρο, γιατί δυστυχώς σήμερα δεν έχουν περιθώρια δράσης αφού οι αποφάσεις τους δεν μπορούν να εκτελεστούν.

Ένας άλλος χώρος στον οποίο επικρατεί η ίδια ανοχή και ωραιοποίηση βανδαλισμών είναι το ποδόσφαιρο. Οπαδοί μεγάλης ομάδος εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο με πέτρες και σίδερα. Όταν η ομάδα κλήθηκε σε απολογία, ο δημοσιογράφος Τσαρούχας υπερασπιζόμενος την, είπε στο δικαστή ότι η ομάδα αυτή εκφράζει μια ολόκληρη πόλη. Μα είναι δυνατό αυτό να θεωρείται ελαφρυντικό; Αυτή η ομάδα πάντως τιμωρήθηκε, ενώ άλλη όχι, παρότι οι οπαδοί της γέμισαν τον αγωνιστικό χώρο με καπνογόνα και παίκτης της έκανε άσεμνες χειρονομίες. Αν αυτά γίνονταν σε διεθνή αγώνα η τιμωρία θα ήταν βαρύτατη, αλλά στην Ελλάδα λόγω της ανοχής που προανέφερα οι ποινές είναι αμελητέες.

Θα μπορούσα να βρω πολλά άλλα θέματα στα οποία η παραβίαση των νόμων τείνει να γίνει αποδεκτή. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά: η φοροδιαφυγή, η οδική μας συμπεριφορά, η παρακώλυση συγκοινωνιών από διάφορες κοινωνικές ομάδες, η αυθαίρετη δόμηση και πολλά άλλα. Σε αυτά τα θέματα η κατάσταση έχει γίνει ανεξέλεγκτη λόγω ακριβώς της αδιαφορίας απέναντι στους νόμους. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι σε μερικά ζητήματα ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης δεξιοί και αριστεροί, προοδευτικοί και συντηρητικοί πρέπει να συμφωνούν. Ένα από αυτά είναι η αυστηρότερη τήρηση των νόμων. Όπως είπε κάποιος χρειαζόμαστε ένα νόμο «περί τήρησης της κείμενης νομοθεσίας». Γιατί αλλιώς η σημερινή δημοκρατία στη χώρα μας (που δεν είναι τέλεια, αλλά οπωσδήποτε πολύ καλύτερη από τα καθεστώτα που επικράτησαν σε προηγούμενες δεκαετίες) εκφυλίζεται σε οχλοκρατία.



Υ.Γ.: Αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια που καίνε την Ελληνική Σημαία μου προκαλούν αηδία. Η σκέψη μου γυρίζει στον στρατιώτη Κουκίδη ο οποίος πήδηξε στον γκρεμό αγκαλιά με τη Σημαία όταν οι Γερμανοί Ναζί κατέλαβαν την Ακρόπολη των Αθηνών αρνούμενος να παραδώσει το Ιερό σύμβολο του Έθνους, καθώς και στον Γλέζο που είχε την απίστευτη γενναιότητα να κατεβάσει τη Γερμανική σημαία. Τις πράξεις αυτές είναι αδύνατο να διανοηθούν αυτά τα ανθρωποειδή γιατί η γενναιότητα είναι κάτι που τους λείπει εντελώς. Γιατί υπάρχουν και νόμοι «που ενώ είναι άγραφοι η παραβίαση τους φέρνει ομολογούμενη καταισχύνη» (Θουκυδίδης Β37). Όσο για τις μανάδες τους που έκλαιγαν μετά ας αναρωτηθούν πώς έφθασαν τα παιδιά τους να διαπράττουν αυτές τις ιεροσυλίες.

Χρήστος Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ