Αν κινείται, λέει ! Οργασμός γίνεται.

Πλησιάζουμε το τέλος του αιώνα και η κρίση της κοινωνίας έχει πλέον για τα καλά εισέρθει και στο χώρο της νεολαίας και δη της σπουδάζουσας. Το φαινόμενο εντάσσεται στην γενικότερη κρίση αξιών και ιδανικών. Στους σκοπούς μου όμως δεν είναι να κάνω μία τόσο γενική και πρακτικά μη οδηγούσα πουθενά κουβέντα. Αντίθετα, θα προσπαθήσω, χωρίς ούτε στιγμή να ξεχνώ τις δικές μου ευθύνες σε σχέση με αυτή την κρίση, να παρουσιάσω τη σημερινή κατάσταση και να επιχειρήσω να σκιαγραφήσω τις πιθανές προοπτικές.

Αλλά ας τα πάρουμε ένα προς ένα. Το φοιτητικό κίνημα σήμερα απέχει αρκετά από το ρόλο του μοχλού πίεσης της κοινωνίας προς το αύριο, προς την πρόοδο, ρόλο που είχε άλλοτε και θα έπρεπε να συνεχίζει να έχει. Περισσότερο ως ευφυολόγημα μοιάζει η όλη φράση «φοιτητικό κίνημα», αφού ελάχιστα είναι πλέον αυτά που κινούνται συλλογικά. Οι ευθύνες για τη σημερινή κατάντια θα ήταν εύηχο και ευχάριστο, αγαπητέ μου ανανώστη, να έλεγα ότι είναι πάνω από όλα στις παρατάξεις, γιατί κάθε άλλο παρά το ρόλο τους εξυπηρετούν. Αν πραγματικά η αιτία ήταν μόνο αυτή, δεν θα είχες παρά να ιδρύσεις μια παράταξη εσύ και οι ομοιδεάτες σου και κρίση τέλος. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Αλλά για να μην παραβλέπουμε και τις ευθύνες των παρατάξεων, θα αναφερθώ στην πρόσφατη πορεία τους. Φυσικά θα μιλησω κυρίως για τα όσα συμβαίνουν στο Ε.Μ.Π. και τις τριγύρω σχολές, που σίγουρα δεν απέχουν και σφόδρα από τα αλλού συμβαίνοντα. Η παρακάτω ανάλυση θα γίνει μοιραία με αρκετή υποκειμενικότητα (ναι, σωστά διαβάσατε υποκειμενικότητα) μια και δεν είμαι κάποιος ‘’έγκριτος’’ δημοσιογράφος που να έχει το θείο χάρισμα να μιλά αντικειμενικά. Στο σημείο αυτό να ζητήσω συγγνώμη προκαταβολικά από τους φίλους στις διάφορες παρατάξεις που πιθανώς θα στεναχωρήσω.

Έχουμε λοιπόν καταρχήν την ΔΑΠ, που έχει και την πρώτη εκλογική δύναμη. Η πολιτική πρότασή της, όπως έχει αφεθεί να διαφανεί από τις αφίσες και τις δραστηριότητές της(;), προσανατολίζεται σε όμορφες κοπέλες που μετά από ανελέητο aerobic (και μην πάει ο νους σας αλλού), τις έπιασε ο άτιμος φακός για να γίνουν στη συνέχεια αφίσες πολιτικών δραστηριοτήτων, όπως χορών, συναυλιών (βλέπε Φιλοσοφική) κ.ά. Το γεγονός ότι η εν λόγω παράταξη προτιμά να προβάλλει άλλα παρά την πολιτική θέση της, που συχνά ομολογώ έχει, μάλλον θα πρέπει να εκληφθεί ως απόλυτη προσαρμογή στις ‘’επιταγές των καιρών’’ αδιαφορώντας για το ρόλο της στη διαμόρφωση αυτών.

Στο αντίβαρο τα Ε.Α.Α.Κ., που κάθε άλλο παρά στερούνται πολιτικής θέσης, αλλά δυστυχώς είναι λίγο αλλού. Λειτουργουν και αντιδρούν κυρίως «συναισθηματικά» (με την πολιτική έννοια του όρου) και σπέυδουν να καταγγείλουν και δυστυχώς ακόμη περισσότερο να εμποδίσουν μέχρι και βίαια κάθε κίνηση η οποία δεν ταιριάζει στο ιδεολογικό image αυτής της παράταξης και συνεπώς θεωρούν ότι δεν έχει θέση στο πανεπιστήμιο. Επίσης σημαντικό τους πρόβλημα που εισπράτεται από τους φοιτητές είναι το γεγονός ότι δεν έχουν ικανοποιητική συμμετοχή σε φοιτητικά καθημερινά θέματα, με αποτέλεσμα να αναλώνονται σε συζητήσεις για τα προβλήματα των εργατών στη Γκουανταλαχάρα, όταν οι ίδιοι οι φοιτητές δεν έχουν λύσει κάποια τρέχοντα δικά τους. Η συναισθηματική τους προσέγγιση στα πράγματα γίνεται φανερή σε περιπτώσεις όπου καταγγέλουν τα πιο απλά πράγματα για φακελώματα και άλλα συναφή, επειδή τους θυμίζουν διάφορα από εμπειρίες συντρόφων στο Σκαραμαγκά.

Ακολούθως έχουμε την ΠΑΣΠ. Μια παράταξη που τουλάχιστον στο τμήμα των Ηλεκτρολόγων υποφέρει κυρίως από μειωμένη συμμετοχή γενικώς. Ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια που ήμουν στο τμήμα, αρχικά αγνοούσα ότι υπάρχει, ενώ λίγο αργότερα νόμιζα ότι πρόκειται περί ατομικής παρατάξεως λόγω του πολυπληθούς των μελών της. Τελευταία κάποιες προσπάθειες γίνονται και κάποιες σποραδικές δραστηριότητες οργανώνονται, αλλά σίγουρα ελάχιστα φθάνουν σε εμάς. Πάντως αυτό το οποίο θα πρέπει να της αναγνωρίσουμε είναι η μη συμμόρφωσή της στις άνωθεν εντολές. Φυσικά όμως αυτό λίγο μπορεί να επηρεάσει το χώρο, ιδαίτερα όσο έχει τόσο μικρή δύναμη και συμμετοχή στο όλο γίγνεσθαι.

Με ανάλογη περίπου δύναμη και πλήθος μελών κινούνται και οι Ν.Ορίζοντες. Συν τω χρόνω έχουν πλέον αλλάξει τα πρόσωπα που εκπροσωπούν το χώρο αυτό (πήραν πτυχίο) και έτσι αποφεύγονται οι για όλους δυσάρεστοι συνειρμοί του τύπου: «Αυτός δεν είναι ΔΑΠ; Όχι πλέον, πήρε μεταγραφή». Επίσης να αναφέρουμε ότι οι φιλότιμες προσπάθειες για παρέμβαση στα κοινά της παραπάνω παράταξης προσκρούει στο θεμελιώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει και το αντίστοιχο κόμμα: Δεν εκπροσωπεί μια κάποια πολιτική ιδεολογία και συνεπώς δεν μπορεί να έχει ξεκάθαρη πολιτική θέση σχεδόν σε τίποτα. Σε πολλά θέματα επίσης, βλέπε εθνικά ή άλλα εξίσου εμπορικά, η θέση της διαμορφώνεται επίσης με συναισθηματικά κριτήρια ή αν θέλετε με κριτήριο το πώς θα συσπειρώσει περισσότερους.

Δεν συνεχίζω την πιθανώς ήδη κουραστική φωτογράφιση με τον υποκειμενικό μου φακό στις λοιπές παρατάξεις, γιατί και μικρή δύναμη έχουν και πολύ λίγους αφορούν. Μόνο θα ήθελα να αναφέρω τα παιδιά της ΕΣΟΦ, που και συμπαθώ, αλλά έχουν πολύ μακρύ δρόμο ακόμα για να ξεπεράσουν τα μεχρι στιγμής συναισθηματικά τους πολιτικά κριτήρια.

Οι ευθύνες των παρατάξεων είναι ξεκάθαρες. Έχουμε όμως τις μεγαλύτερες ευθύνες εμείς. Ναι εμείς, τα άτομα που βρίσκουμε εύκολη δικαιολογία για τη μη προσέλευσή μας στις κάλπες το ότι οι παρατάξεις δεν μας εκπροσωπούν επαρκώς. Και ακόμη περισσότερο γιατί δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας για την αναμόρφωση αυτών των παρατάξεων. Και μη μου πείτε ότι με καμιά δεν είσαστε πιο κοντά (συγκριτικά). Δεν θα σας πιστέψω. Οφείλουμε λοιπόν να συμβάλλουμε θέτοντας τις απόψεις ενώπιον των συλλογικών οργάνων. Δεν φταίνε τα όργανα. Φταίνε αυτοί οι οποίοι δεν τα αξιοποιούν. Και σε αυτό το σημείο ας αναφέρω ότι σε όλους μας είναι γνώριμες παρατάξεις που έχουν ως βασικό τους σκοπό το να αποδεικνύουν ότι μια συνέλευση δεν έχει απαρτία και απαξιούν να πάρουν θέση γύρω από τα θέματα που τίθενται. Στην αντίπερα όχθη άλλοι που θέλουν να πάρουν ψηφίσματα από μειωμένης απαρτίας συνελεύσεις. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την συζήτηση και την ανταλλαγή των απόψεων. Και εμείς τι κάνουμε; Είμαστε άμοιροι ευθυνών; Δικαιούμαστε να είμαστε απλοί θεατές;

Συνεπώς, η ρίζα του προβλήματος είναι η ιδιώτευση των πολιτών στη σύγχρονη κοινωνία. Τα κίνητρα είναι πλέον σχεδόν μόνο ατομικά. Οι συλλογικές διαδικασίες κοντεύουν να θεωρούνται χάσιμο χρόνου. Οι περισσότεροι, μάλιστα, έχοντας μια τέτοια στάση θεωρούν τους εαυτούς τους απόλυτα δικαιολογημένους και ακόμη περισσότερο ότι η επιλογή τους είναι η σωστή και χλευάζουν τους έχοντες διαφορετική στάση. Φυσικά και άλλοι, οι μετέχοντες, έχουν συχνά εξίσου ταπεινά κίνητρα. Δεν αποσκοπούν ούτε καν στην καθ’όλα θεμιτή δόξα ή δημοσιότητα. Το αποτέλεσμα είναι η μη λειτουργία των συλλογικών οργάνων και συνεπώς της δημοκρατίας.

Κλείνοντας θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι το πρόβλημα αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από καμιά παράταξη. Πιθανώς ούτε καν από όλες στο μάλλον απίθανο ενδεχόμενο συνεργασίας. Η μόνη διέξοδος είναι η δική μας συνειδητοποίηση. Μόνο εμείς μόνοι μας μπορούμε να αντιληφθούμε την ευθύνη μας για ενεργό συμμετοχή στα κοινά. Μόνο τότε θα μπορούμε να ατενίζουμε το αύριο με αισιοδοξία. Μόνο τότε θα δούμε τη μετεξέλιξη της δημοκρατίας, που σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης περιμένουμε, μα ακόμα ούτε καν να ανατέλει έχουμε δει.

Ας κατέβουμε λοιπόν όλοι να ψηφίσουμε. Ας εκφράσουμε τη θέση μας όποια και αν αυτή είναι. Αλλά κυρίως ας μην ξεχάσουμε αυτή την υπόθεση για να μας τη θυμίσουν του χρόνου πάλι στις εκλογές.

Υ.Γ. Ως απόδειξη της ‘αντικειμενικότητάς’ μου απλά αναφέρω το γεγονός ότι ευθύς μετά την αναβολή της ομιλίας της Βάσως, έσπευσα να δοκιμάσω αν θα είχα καλύτερη τύχη στη ‘ομιλία’ της Καίτης. Όσοι τέλος δεν κατάλαβαν τι ψηφίζω, ας κάνουν τον κόπο να με ρωτήσουν.

ΣΗΜ. : Για όσους δεν γνωρίζουν τα δύο παραπάνω κορίτσια με τα μικρά τους ονόματα εξηγώ :

• Βάσω Παπανδρέου
• Καίτη Γαρμπή

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ)