Φοιτητικές εκλογές '96, αυτό το έργο κάπου τo'χω ξαναδεί. Εύσχημο όσο και άκαιρο ενδιαφέρον από τη μία, κλισέ γκρίνια από την άλλη. Δεν θέλω να προβληματιστώ πριν από σας, για σας, απλά θυμάμαι, κυρίως εικόνες και λιγότερο συναισθήματα. Τα σχόλια δικά σας...

Είναι βράδυ και μπαίνω για πρώτη φορά στη φοιτητική εστία Ζωγράφου. Η θητεία μου στα δημόσια σχολεία αυτής της χώρας με προφυλάσσει από τη διάχυτη ασχήμια και φτάνω στη θεατρική αίθουσα. Μια ομάδα από παιδιά προετοιμάζουν την αυριανή παράσταση, μια ομάδα από φοιτητές που πρέπει να παραδώσουν τις ίδιες εργασίες με εμένα, των οποίων το πρόγραμμα δεν διαφέρει και τόσο από το δικό μου. Ξενυχτάνε, με μοναδικό σύντροφο το κέφι και το μεράκι τους, κερδίζοντας και προσφέροντας απλόχερα σε όσους δε μόχθησαν όσο αυτοί. Είναι η πρώτη φορά που μετά από τέσσερα χρόνια στο Πολυτεχνείο αισθάνομαι τόσο έντονα την διάθεση να μετέχω.

Δύο μέρες αργότερα παρακολουθώ αυτήν την παράσταση της οποίας την πρώτη σκήνη έχω ήδη δει. Πολλά παιδιά με τα οποία διασταυρώνομαι καθημερινά είναι εκεί, παρέχοντας στη θεατρική ομάδα τη δική τους ενίσχυση, ίσως πιο σημαντική από αυτή της διοίκησης του ιδρύματος, που χρηματοδοτεί την παράσταση αλλά λάμπει δια της φυσικής της απουσίας. Ο χώρος και τα πρόσωπα είναι οικεία αλλά υπάρχει μια αίσθηση αποκάλυψης...

Tετάρτη βράδυ και μπαίνω στο αίθριο του Αβέρωφ. Είναι περασμένες δύο και μέσα από μια αίθουσα ακούγεται μουσική. Μπαίνοντας μέσα βλέπω ένα συγκρότημα να τραγουδά με φόντο την απογευματινή παράδοση άλγεβρας. Ο χώρος παίρνει και δίνει απ'τη ζωή του. Λίγο αργότερα στο αίθριο μιλάω με τον Γιώργο και την Αγγελική. Σχολιάζουμε τις επικείμενες εκλογές, κάνουμε εκτιμήσεις και προβλέψεις. Όλα φαίνονται τόσο ανούσια, όταν λίγα λεπτά αργότερα στην διπλανή αίθουσα διαπιστώνουμε ότι κάποιοι Πολυτεχνίτες διακαιώνουν τον τίτλο τους. Έκθεση φωτογραφίας, σχεδίου και γλυπτών και δεν μπορώ να μετριάσω το θαυμασμό μου για όσους σπάνε με την ατομικότητά τους τα όρια των ομάδων τους.

Φεύγοντας σκέφτομαι ποια είναι τα πράγματα εκείνα που κάνουν την παραμονή μου στο ίδρυμα πιο ευχάριστη, που ελαφρώνουν κάτι από τον φόρτο του συμβιβασμού αυτού που θα ήθελα να είμαι με αυτό που είμαι. Ίσως είναι κάποια παιδιά που χωρίς φειδώ κόπου και χρόνου αποδεικνύουν ότι άτομα ή ομάδες που αποτελούνται από άτομα και όχι από οπαδούς ή ψηφοφόρους μπορούν να προσφέρουν χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφαρονισμούς. Παιδιά που δίνουν χωρίς να ζητάνε ανταλλάγματα και δεν απαιτούν, όπως άλλοι, εξιλαστήρια θύματα στο βωμό της προσωπικής τους μιζέριας και ανικανότητας...

Σε μερικές μέρες κάποιοι από εμάς θα βρεθούν πίσω από ένα παραβάν με ένα φάκελο στο χέρι. Στο χώρο που ζούμε και κινούμαστε κάποιοι δημιουργούν και προσφέρουν χωρίς τα ονοματά τους να γράφονται κάτω από επικεφαλίδες πάνω σε χαρτάκια που διπλώνονται και μπαίνουν σε φακελάκια. Τους ευχαριστώ...

Γιώργος Πανοτόπουλος ΕΡΕΥΝΑ & ΑΝΑΠΤΥΞΗ (μη με κοιτάς επίμονα, μιλάς με επιστήμον)