Πολλά στριφογυρνούν στο μυαλό την ώρα που αυτοσυγκεντρώνεσαι ιεροτελεστικά μπροστά στο πληκτρολόγιο και την οθόνη, το μολύβι και το χαρτί της εποχής μας. Ειδικά όταν γνωρίζεις πως οι λίγες αράδες που θα βγουν από μέσα σου θα διαβαστούν από κάποιες χιλιάδες ζευγάρια μάτια και θα σχολιαστούν, θα γίνουν αφορμή σκέψεων και ίσως και αντιδράσεων, θετικών ή αρνητικών δεν έχει σημασία, τότε η αποστολή της συγγραφής ενός κειμένου άποψης περί τα της επικαιρότητας αποκτά ιδιαίτερο ειδικό βάρος και παύει να είναι μία απλή και στείρα άποψης καταγραφή γεγονότων.

Συχνά ο συγγραφέας του κειμένου αγχώνεται πολύ, σχεδόν τρομοκρατείται μπροστά στο βάρος της κατά βάθος εύκολης «δουλειάς» του, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να γευθεί μια σούπα ανάλατη.

Άλλοτε πάλι ο συγγραφέας είναι αναγκασμένος να γράψει κάτι, οτιδήποτε, καθώς τον πιέζουν προθεσμίες και συμβατικές υποχρεώσεις είτε προς τον εαυτό του είτε προς τρίτους. Τότε συνήθως το κείμενο είναι σφιχτό και αδύνατο ταυτόχρονα, χωρίς χρώμα, χωρίς μυρωδιές, χωρίς ουσία. Αν δεν είχε γραφτεί και ποτέ, τίποτα δεν θα άλλαζε στον κόσμο ετούτο τον μικρό.

Άλλες πάλι φορές, ο συγγραφέας κινείται ορμώμενος από ανάγκη να κρίνει-περιγράψει-εκθέσει καταστάσεις-πρόσωπα-γεγονότα. Τότε ο λόγος του είναι θυελλώδης και δυναμικός, προκαλεί ένταση και διεγείρει τον αναγνώστη, έχει συγκεκριμένο στόχο και το κείμενο φιλοδοξεί να αναδειχτεί σε σημείο αναφοράς σε ενδεχόμενες μελλοντικές αντιπαραθέσεις-έρευνες-συζητήσεις.

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου ο συγγραφέας γράφει δίχως σαφή προσανατολισμό, χωρίς σταθερό ύφος, «με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά», απλά και μόνο γιατί διακατέχεται από εσωτερική ανάγκη ή επιθυμία να γράψει, να εξωτερικεύσει ό,τι κρύβει μέσα του, να μιλήσει σε όσους ξέρει πως μπορούν να τον ακούσουν. Είναι όταν ο συγγραφέας έχει έμπνευση.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλες πολλές καταστάσεις, εύκολες ή δύσκολες, μικρές ή μεγαλύτερες για το συγγραφέα του εβδομαδιαίου editorial ενός διαδικτυακού τόπου με κοινό τους νέους ή όσους αισθάνονται νέοι. Σίγουρα δε ήδη εσείς, ο αναγνώστης, έχετε κατατάξει το παρόν κείμενο σε κάποια δική σας κατηγορία, έχετε ήδη αξιολογήσει το κίνητρο, την προσπάθεια και το τελικό αποτέλεσμα, όχι μόνο τώρα, αλλά κάθε φορά που βρίσκεστε «αντιμέτωπος» με το γραπτό λόγο όλων όσων γράφουν στο Νύγμα. Ειδικά σχετικά με τα κείμενα γνώμης, όπως αυτό, ήθελα πάντα να εξωτερικεύσω τη δική μου αρχική αμηχανία, η οποία γρήγορα μεταβάλλεται σε σεβασμό στο χρόνο που θα αφοσιώσει ο αναγνώστης για να ταξιδέψει με τη σκέψη μου. Δεν ξέρω κατά πόσο όλοι εμείς που μεγαλώνουμε μαζί με το Νύγμα το καταφέρνουμε κάθε φορά που ερχόμαστε «απέναντί σας». Σίγουρα πάντως θέλουμε και πιστεύουμε πως μπορούμε να αφήνουμε σε όλους εσάς κάτι που δεν θα αφαιρεί, ενδεχομένως θα προσθέτει και σίγουρα δεν θα αφήνει αδιάφορο κανένα...

Γιώργος Μπενέκος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλ. Μηχ.& Μηχ. Υπολ. ΕΜΠ)