Ήταν πολύ όμορφη και από όπου κι αν περνούσε, προκαλούσε το 8αυμασμό και μαγνήτιζε το βλέμμα όλων. Είχαν εξάλλου επενδύσει τόσοι άνθρωπο σε αυτήν: σχεδιαστές, κατασκευαστές, δοκιμαστές, οικονομολόγοι, managers, αντιπρόσωποι, πωλητές και τελευταίος και σημαντικότερος, ο ιδιοκτήτης της. Ο κύριος Νεοπλουτίδης την είχε αγοράσει μερικές δεκάδες εκατομμύρια, για να πάρει την έκδοση με την ανοιχτή οροφή, με τα ζαντολάστιχα, το CD, τον κλιματισμό, τα έξτρα άλογα στον κινητήρα και το ABS. Ήταν το καμάρι του και τη φρόντιζε σαν τα μάτια του. Την είχε στο γκαράζ του, κάπου στα Β.Π. Την έπλενε (μέσα-έξω) τη γυάλιζε και την έδινε πολύ δύσκολα στην κυρία Νεοπλουτίδου ή στο μονάκριβο γιο τους, τον Σάκη.

Εκείνη δεν ήταν και ιδιαίτερη χαρούμενη από τον ιδιοκτήτη της. Κόντευε να τη σκουριάσει από το πολύ ζεστό νερό στο πλυντήριο και να χάσει το χρώμα της από το πολύ τρίψιμο και γυάλισμα. Εκτός αυτού την έτρωγε συνέχεια το σκοτάδι. Από το γκαράζ στο σπιτιού, στο γκαράζ της εταιρείας. Όταν πήγαινε καμμιά βόλτα ήταν πάντα βράδυ και πάντα στη γνωστή διαδρομή. Την είχε σκάσει! Τα 180 άλογά της είχαν πιαστεί και η πρώτη-δευτέρα για ώρες την είχαν μπουκώσει. Πολλές φορές ζήλευε τα μηχανάκια που την προσπερνούσαν με ύφος μέσα στην κίνηση, γνωρίζοντας ότι ήταν πιο γρήγορη από αυτούς, αλλά καταδικασμένη να συναγελάζεται με μικρά, ασήμαντα και φτηνά αυτοκίνητα, με ταξί και με λεωφορεία. Πάνω κάτω στην Κηφισίας, σε ώρες αιχμής, και μετά κάπου εκεί δεξιά ή αριστερά να την εμπιστεύεται στον κάθε παρκαδόρο του μαγαζιού ο οποίος την πάρκαρε με σπασμένη όπισθεν για να κάνει εντύπωση. Δεν ήταν ζωή αυτή!

Ήταν κι αυτός ο Σάκης. Της έβαζε την κάθε άσχετη κότα που νόμιζε ότι όλα αυτα τα κουμπάκια στο ταμπλώ και στις πόρτες ήταν που της έδιναν αξία. "Τι τελική έχει;", ήταν η κλασική ανόητη ερώτηση, λες και ήταν φτιαγμένη για κόντρες. Ο άλλος, με σοβαρό και δήθεν αφηρημένο ύφος της απαντούσε καμαρώνοντας. Ο θαυμασμός της κότας αυξανόταν όταν κατάφερναν μέσα στην κίνηση να κάνουν μερικές σφήνες, επιταχύνοντας με σπασμένη δευτέρα και με το ταχύμετρο να δείχνει το πολύ 70 χιλιόμετρα. Μετά πάλι έπεφτε στα φρένα για να μην κολλήσει στο προπορευόμενο 106 Rallye. Αυτό ήταν όλο.

Ήταν όλες αυτές οι κουταμάρες που είχε ακούσει από τους "ξύπνιους" φίλους του Σάκη, και όσα είχε ζήσει από τις "δήθεν σοβαρές" κοπέλες που έβαζε σε εκείνη για να πουλήσει μούρη και να κερδίσει το θαυμασμό τους. Ήταν κι εκείνα τα βράδια που της θόλωναν τα τζάμια με τις αηδίες τους που την πρόσβαλλαν.

Ήθελε τόσο πολύ να τη βγάλουν μια βόλτα στο Autobahn, όπως τότε που την έλεγχαν στην πατρίδα της οι δοκιμαστές της εταιρείας, που την πήγαιναν στους όμορφους επαρχιακούς δρόμους δίχως λακκούβες και νεροφαγώματα, με ανοιχτές στροφές και ωραία s-άκια. Εκεί όπου ένιωθε τις αναρτήσεις τις να τερματίζουν, που μούγκριζε ηδονικά επιταχύνοντας και σκίζοντας τον άνεμο με το αεροδυναμικό της σχήμα. Έμπαινε στη δεξιά ανοιχτή και μετά αμέσως στην αριστερή κλειστή, με το άγριο πρόσωπό της να κοιτάζει μια προς την είσοδο της στροφής και μια προς την έξοδό της, το όμορφο και καλλίγραμμο πίσω μέρος της να χορεύει λόγω της κίνησης στους πίσω τροχούς. Της άρεσε ιδιαίτερα να βρίσκεται στην αριστερή λωρίδα, επιταχύνοντας σταθερά μέχρι να φτάσει στην τελική της, με το στροφόμετρο να είναι στα κόκκινα, αλλά με τα πιστόνια και τους κυλίνδρους της να δουλεύουν σε τέλεια αρμονία βγάζοντας έναν άγριο και προκλητικό για τον οδηγό της ήχο. Έναν ήχο που δηλώνει έντονα τη σύντομη παρουσία της στα αυτοκίνητα που προσπερνούσε.

Κι αυτοί την πούλησαν για μια χούφτα λεφτά, σε κάποιον άσχετο. Σε κάποιον που την είχε για να την επιδεικνύει και όχι για να την οδηγεί και να τη χαίρεται. Σε κάποιον που την είχε ο γιος του για να ρίχνει γκόμενες. Σε κάποιον που η γυναίκα του γκρίνιαζε γιατί ο χώρος αποσκευών ήταν μικρός για τα ψώνια της και τσαλάκωνε το καινούριο ταγιέρ της. Σε κάποιον που οι φίλοι του παραπονιόνταν για το μικρό χώρο στα πόδια τους και για τα σκληρά καθίσματα.

Έτσι λοιπόν πήρε κι εκείνη τη μεγάλη απόφαση να τους τιμωρήσει για όλα όσα είχε ανεχθεί από εκείνους. Ήταν κάποια χαράματα, που ο νεαρός γυρνούσε από το γνωστό club στο οποίο σύχναζε. Είχε βέβαια μαζί του και την απαραίτητη συνοδεία, λες και ήταν το αξεσουάρ της βραδιάς. Για άλλη μια φορά τη μεταχειριζόταν λες και ήταν το παιχνίδι του, την οδηγούσε χωρίς να τη σέβεται. Σχεδόν κάρφωνε τις ταχύτητες στο κιβώτιό της, πατούσε άτσαλα το φρένο και το πόδι του πάνω στο γκάζι δεν ήταν ποτέ απαλό και ελεγχόμενο. Λες και είχε να κάνει με καμμία του συρμού. Μπήκε σε πολλές στροφές έχοντας διαλέξει τη λανθασμένη πορεία και την τελευταία στιγμή κατόρθωνε να την κρατήσει πάνω στο δρόμο, νομίζοντας ότι αυτό συνέβαινε χάρις στην αξία του ως οδηγού και όχι επειδή οι σχεδιαστές της είχαν προβλέψει την οδική της συμπεριφορά και για τέτοιες περιπτώσεις άσχετων οδηγών.

Σε εκείνη τη στροφή όμως δεν του χαρίστηκε. Την πήρε πολύ κλειστά και με το πόδι πατημένο στο γκάζι περισσότερο από όσο έπρεπε. Εκείνη άρχισε να υπερστρέφει. Η μούρη της άρχισε να πλησιάζει προς το πεζοδρόμιο. Εκείνος τότε μέσα στον πανικό του άφησε απότομα το γκάζι και δεν έκανε καμμια κίνηση με το τιμόνι. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει εντελώς τον έλεγχό της. Εκείνη έφερε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της. Βρισκόταν ήδη στη μεσαία λωρίδα. Στη συνέχεια έφερε και μια δεύτερη. Πριν προλάβει να την ολοκληρώσει βρισκόταν ήδη με τα πλευρά της εκτεθειμένα στις προστατευτικές μπάρες που χώριζαν τα δύο ρεύματα της λεωφόρου. Ήταν θέμα χρόνου. Τα λάστιχά της έτριζαν καθώς εκείνος πατούσε άτσαλα το πόδι του στο φρένο. Χτύπησε με το εμπρός δεξί της φτερό πάνω στις μπάρες, χαμήλωσε το δεξιό της μέρος και το αριστερό της άρχισε να παίρνει ύψος. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρισκόταν στον αέρα, με το σασί της να αντικρίζει για πρώτη φορά τον αθηναϊκό έναστρο ουρανό. Συνέχισε την πτώση της στο αντίθετο ρεύμα και προσγειώθηκε με το καπώ, στη συνέχεια με τον ουρανό και τέλος πάλι με το καπώ για να συρθεί για λίγα μέτρα και να σταματήσει στη μεσαία λωρίδα του αντίθετου ρεύματος κυκλοφορίας. Ήρθε τότε εκείνο το τετρακίνητο τζιπ με τα τρεις χιλιάδες κυβικά να πέσει πανω της. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν να συρθεί για μερικά μέτρα ακόμα και να χτυπήσει πάνω σε μια κολώνα στην άκρη του δρόμου. Τα λάδια της είχαν χυθεί παντού στο οδόστρωμα. Το ψυγείο της σμπαραλιασμένο έχασε κι αυτό τα υγρά του. Γυαλιά, πλαστικά και μέταλλο είχαν γίνει μια άμορφη μάζα. Δεν υπήρχε μέρος της που να μην είχε χτυπηθεί. Ό,τι είχε διασωθεί από τη μηχανή της κατά την προσγείωση στο αντίθετο ρεύμα, είχε ποδοπατηθεί από το ψηλό τετρακίνητο. Έμεινε εκεί, αβοήθητη, αφήνοντας κλείνοντας τον τελευταίο κύκλο του στροφάλου της πάνω στην άσφαλτο.

Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Άλλα άρθρα του