(βλ. τηλεόραση)

Όπως θα έχετε σίγουρα παρατηρήσει όσοι διαβάζετε το ΝΥΓΜΑ, τις σελίδες του έχουν γεμίσει κατά καιρούς άρθρα με περιεχόμενο ποικίλο, που καλύπτουν σχεδόν όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Παρότι τα περισσότερα είναι άρθρα γνώμης, είχαμε κατά καιρούς από συνεντεύξεις και κοινοποιήσεις μέχρι οδηγούς διασκέδασης και σενάρια για αστυνομική ταινία. Αυτό όμως που ποτέ δεν είχαμε στο ΝΥΓΜΑ (και μας μένει δυστυχώς μόνο αυτό το τελευταίο τεύχος για να επανορθώσουμε) είναι αθλητικά.

Ξέρω βέβαια ότι αρκετοί από εσάς το πιο πιθανόν είναι ότι πήγατε ήδη στο επόμενο άρθρο και δεν διαβάζετε καν αυτές τις γραμμές. Έχετε προφανώς τους λόγους σας και σας καταλαβαίνω. Δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Αν πάλι δεν καταλάβατε ποιος είναι ο κρεμασμένος φέτος, τότε μάλλον όντως πρέπει να πάτε στο επόμενο άρθρο.

Ωστόσο, καταπιέζοντας τον εαυτό μου με όλες μου τις δυνάμεις, ξεπερνώ την απεριόριστη διάθεση ειρωνείας που με καταλαμβάνει και συνεχίζω. Σκέφτομαι λοιπόν κάποιον δυστυχή γαύρο τέτοιο καιρό πέρυσι να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση Τετάρτη βράδυ και να παρακολουθεί τους ένδοξους αγώνες του «αιώνιου» στο MEGA. Και σκέφτομαι ότι αυτός ο γαύρος πρέπει να είχε τόσο τρομερά αποθέματα πίστης στο Θεό ή δεν ξέρω σε ποιόν άλλο (βλ. πρόεδρο) ώστε να κάνει μία τελευταία ευχή: «Του χρόνου τέτοιο καιρό θα έχουμε πάρει το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο, πρωτάθλημα, κύπελλο και Euroliga στο μπάσκετ, ο δε Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν θα πάρει κανένα τίτλο ΠΟΥΘΕΝΑ αλλά δεν θα μπει στις τρεις πρώτες θέσεις ούτε στο ποδόσφαιρο ούτε στο μπάσκετ.» Με άλλα λόγια ευχήθηκε ο κακόμοιρος γαύρος ότι σε δύο χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα του 0-1, οι βάζελοι θα βλέπουν αθλητικά μόνο κάθε Τρίτη βράδυ (βλ. Κόρατς).

Σκέφτομαι τέλος, πώς να αισθάνεται τώρα εκείνος ο δυστυχής γαύρος.

Βέβαια, το θέμα δεν είναι ποιος θα βλέπει ποιον στην τηλεόραση, γιατί όπως θα απαντούσε κάθε καλός βάζελος «Τόσα χρόνια που μας βλέπατε εσείς, πού τα βάζεις;» Το θέμα είναι ότι ποτέ άλλοτε στην ιστορία των αθλητικών πραγμάτων δεν έχει συμβεί όχι μόνο μία ομάδα να «τα παίρνει όλα» αλλά και ο ισόβιος εχθρός της να καταρρακώνεται και να εξευτελίζεται σε κάθε τομέα.

Πέρα από όλα αυτά, σαν μια καλή αθλητική στήλη έχουμε υποχρέωση να αναφερθούμε λίγο και στα καθέκαστα εντός των αγωνιστικών χώρων. Αρχίζουμε φυσικά με το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι και θα παραμείνει ο βασιλιάς των σπορ. (Το γεγονός ότι το μπάσκετ μας κάνει εθνικά υπερήφανους ενώ το ποδόσφαιρο μας κάνει να ξεχνάμε την εθνικότητά μας δεν πρέπει να δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις.)

Όσο πάντως κι αν προσπαθήσει να μιλήσει κανείς για τα ποδοσφαιρικά πράγματα εστιάζοντας στην αγωνιστική συμπεριφορά των ομάδων, το σίγουρο είναι ότι στο τέλος θα καταλήξει να ασχολείται με το παρασκήνιο και τη διαιτησία. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε φέτος ότι το ποιος θα κερδίσει το πρωτάθλημα δεν αποφασίζεται μέσα στο γήπεδο αλλά έξω από αυτό. Ο καλύτερος δεν κερδίζει στην Ελλάδα και αυτή είναι μια πολύ παλιά ιστορία. Το μόνο καλό(;) είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει εδώ και κάμποσο καιρό να τη μυρίζεται τη δουλειά. Οι μεν γαύροι την έχουν μυριστεί εδώ και χρόνια (βλ. γνωστά συνθήματα που αναφέρονται στον αξιότιμο «πράσινο» πρόεδρο) οι δε βάζελοι με αυτά που βλέπουν φέτος αρχίζουν να αναρωτιούνται μήπως τόσα χρόνια είχαν δίκιο όλοι οι άλλοι που φώναζαν για «βαλιτσάκια» κτλ. Τώρα για τους κακόμοιρους τους ΑΕΚτζήδες τι να πούμε, που κάθε χρόνο έχουν την καλύτερη ομάδα και κάθε χρόνο χάνουν το πρωτάθλημα «λόγω ανωτέρας βίας».

Όσον αφορά το μπάσκετ, αποδείχτηκε φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι αυτό που αποδίδει σε μία ομάδα είναι ο σωστός σχεδιασμός και η δημιουργία βασικού κορμού παρά το ασύστολο ξόδεμα λεφτών σε κάθε τρανταχτό όνομα του εξωτερικού. Ο Ολυμπιακός, από το ξεκίνημα της σύγχρονης πορείας του, επέμεινε πάνω σε παίκτες και επιλογές που φαινομενικά δεν είχαν τις δυνατότητες που απαιτεί ο πρωταθλητισμός και ο ανταγωνισμός σε αυτά τα επίπεδα. Παρόλα αυτά όμως η τροπή που πήραν τα πράγματα δικαίωσε τον πρόεδρό του και έφερε το πολυπόθητο κύπελλο μαζί με το πέμπτο σερί πρωτάθλημα.

Βέβαια τα πράγματα ήρθαν ευνοϊκά φέτος στον Ολυμπιακό και από μία άλλη άποψη: Το μπάσκετ για τους «εταίρους» έχει πάρει την φθίνουσα με αποτέλεσμα η διαπίστωση ότι έχουμε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη να μην έχει κάποιο σπουδαίο αντίκρυσμα. Ενδεικτικά, μόνο θα αναφέρω ότι τους αγώνες του πρωταθλήματος μπάσκετ στην Ιταλία δεν τους δείχνει καν η τηλεόραση.

Ο Ολυμπιακός όμως φέτος ανταμείφθηκε για αυτήν ακριβώς τη σταθερότητα που έδειξε έξι χρόνια τώρα και που του επέτρεψε να διεκδικήσει τόσες φορές το στέμμα με το γνωστό τελικό αποτέλεσμα. Συγκρίνοντας λοιπόν με τον άλλο μεγάλο του ελληνικού μπάσκετ (τον ¶ρη της προηγούμενης δεκαετίας) θα λέγαμε ότι ο Ολυμπιακός είναι Ο Αυτοκράτορας αφού κυριάρχησε και κυριαρχεί στην καλύτερη περίοδο που διάνυσε ποτέ το άθλημα αυτό καταφέρνοντας τελικά να πετύχει αυτό που δεν πέτυχε ποτέ η ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός και η ηγεσία του επιδόθηκε σε ένα μεταγραφικό μαραθώνιο χωρίς τέλος, που από τη μία πλευρά ανέβασε το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ (οι μεγάλοι παίκτες κάνουν τις μεγάλες ομάδες), από την άλλη όμως αποδείχθηκε ότι μπορεί να έχει και πολύ άσχημες συνέπειες. Ναι μεν πέρυσι ο Ντομινίκ έφερε το κύπελλο αλλά φέτος ο Παναθηναϊκός δεν βγαίνει ούτε Euroliga. ¶λλωστε και στην περυσινή πορεία του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη υπήρχε μία τυχερή εξέλιξη: δεν αντιμετώπισε ποτέ τον Ολυμπιακό από τον οποίο διασύρθηκε στο πρωτάθλημα.

Το σίγουρο είναι πάντως ότι η Ελλάδα θα έχει για πολλά ακόμα χρόνια πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρώπη και αυτό το διαπιστώνει κανείς εύκολα με μια ματιά στις άλλες δύο ομάδες που θα μας εκπροσωπήσουν: την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Και οι δύο είναι πολύ καλές ομάδες ενώ με τις κατάλληλες κινήσεις έχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.

Κλείνοντας θα ήταν παράλειψή μου να μην επισημάνω ότι η εικόνα που δείχνει το ελληνικό ποδόσφαιρο (βλ. τα χάλια του) σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν με το πλούσιο και συναρπαστικό θέαμα που προσέφεραν για άλλη μια φορά φέτος οι αγώνες του ΝΥΓΜΑ-LEAGUE.

Στέφανος Χριστάκης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (epixeirhmatias :))