www.nygma.gr - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ (Ιστορίες)

Η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας νύχτας 5/12/2000

«Πές τίποτα καλό. Τί έλεγε η Κ. οτι έχεις γράψει και το διαβάζατε χθές το βράδυ οι κοπέλες;»

«Έχω γράψει ένα ποίημα, ένα…ερωτικό», είπε με νόημα, και στα μάτια της τρεμόπαιξαν με ύφος οι βλεφαρίδες όταν πρόφερε την τελευταία λέξη.

«Για πές, για πές. Να ρίξουμε καμιά γκόμενα, τα γουστάρουν κάτι τέτοια…».

Ξερόβηξε, πήρε ύφος πομπώδες αισθησιακό και του είπε ψιθυριστά με μισόκλειστα μάτια:

Τρία πουλάκια κάθονταν…

Εκείνος έμεινε αποσβολωμένος στιγμιαία, και ύστερα γέλασε πειραγμένος. Μετά, με επιτηδευμένη άνεση και προσποιητό ανδρισμό, είπε:

«Έχεις πολλή πλάκα, είσαι από τις πιο περίεργες κοπέλες που έχω γνωρίσει».

Αυτοί οι άντρες, πόσο πίσω είναι. Νομίζουν οτι οι κοπέλες είναι «μωράκια», διακοσμητικά αξεσουάρ για συνοδεία στις εξόδους, κάτι σαν το αυτοκίνητο, το κινητό.

Ύστερα σοβαρεύτηκε, και του είπε με ειλικρίνεια:

«Όχι ρε, χωρίς πλάκα έχω γράψει κάτι. Αλλά είναι προσωπικό, και δε θέλω να το μοιραστώ μαζί σου».

«Καλά, όπως θές. Πάντως να ξέρεις οτι εγώ είμαι διαθέσιμος γενικά…» είπε, και άφησε το μυστήριο μαζί με το άρωμά του να πλανάται στον αέρα.

Δηλαδή τί; Τί εννοεί κανείς όταν λέει οτι είναι διαθέσιμος «γενικά»;

Το πάρτυ συνεχιζόταν, ο κόσμος γελούσε, χόρευε, αλλά κάποιος έλειπε. Και τότε, χτύπησε ο απανταχού κατάσκοπος, το κινητό: «Έλα ρε Μ. Δεν μπορείς να φανταστείς τί συνέβη…Χρειάζομαι βοήθεια», ακουγόταν με διακοπές η φωνή του ανάμεσα από ριπές αυτοκινήτων που περνούσαν με μεγάλη ταχύτητα.

Χαιρέτησε εσπευσμένα, καληνύχτησε, και έτρεξε στο αυτοκίνητο για να τον βρεί. Τόσα χρόνια φίλοι, όλα τα περίεργα σε αυτόν συνέβαιναν;

Όταν πια έφτασε, ήταν σε μαύρα χάλια. Ο προφυλακτήρας είχε εκσφενδονιστεί δύο τετράγωνα πιο πέρα, το φανάρι κρεμόταν σα στραβοχυμένος λουκουμάς, και…η πόρτα; Πού ήταν η πόρτα; «Τί έγινε εδώ;».

Aρχισε να της περιγράφει. Είχε μπεί λέει στο λεωφορειόδρομο, και θέλησε να σταματήσει στο περίπτερο, αλλά όπως πήγε να βγεί, συνειδητοποίησε οτι ερχόταν το τρόλλευ από πίσω, το οποίο ως εκ θαύματος είχε αναπτύξει ιλλιγιώδη ταχύτητα, και πάνω που άνοιγε την πόρτα, την πήρε μαζί, και αυτός την τραβούσε με όλη του τη δύναμη, και φώναζε «Ασ’την πόρτα κάτω ρε! Σταμάτα! Ασ’την πόρτα μου ρε μ…!», αλλά ο οδηγός δεν άκουγε, και άσε που περνούσε και ένα μηχανάκι, και γλίστρησε, γιατί όπως βλέπεις είναι βρεγμένος ο δρόμος, και χτύπησε στο αυτοκίνητο, και γι’αυτό έσπασε το φανάρι, και γαμώτο, μόλις που το’χα πάρει από το συνεργείο, και ήταν του κουτιού, το είχα καθαρίσει, το είχα γυαλίσει…

Βαρέθηκε, σταμάτησε να ακούει το παραλήρημά του. «Ασ’την πόρτα κάτω…», αν είναι δυνατόν. Και το πήρε λέει και από το συνεργείο. Η κακομοιριασμένη φάτσα του αυτοκινήτου επιβεβαίωνε όλα τα γεγονότα.

«Ε, τί έγινε, που χάθηκες;». Δεν άντεξε. Ένα πνιχτό γέλιο άρχισε να αναβλύζει από μέσα της, δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Τον προσέβαλλε;

«Γελάς;» τη ρώτησε επιπληκτικά, γεμάτος απορία. «Μα ρε Β., άσ’ την πόρτα κάτω;»

Aντε να τον πάει και σπίτι. Πώς άλλαξαν οι καιροί. Χειραφέτηση σου λέει, ισότις. Και να δουλεύεις, και να οδηγείς, και να προσέχεις και την εμφάνισή σου γιατί είσαι «η κοπέλα», και να είσαι και καλή να ακούς τα προβλήματα με προσοχή και σύνεση…Αλλά για σένα; Ποιός νοιάζεται πραγματικά για σένα; Ποιός σε βλέπει σαν ένα πραγματικό σύντροφο, ένα συμπορευτή στη ζωή; Όλα ένα παιχνίδι, μια συνεχής υποταγή στα κοινωνικά δεδομένα, κανένας σκοπός, κανένα όραμα για το αύριο. Όλοι συμβιβασμένοι με τα υλικά αποκτήματά τους, με τους κοινωνικούς ρόλους που τους προκαθορίζουν, και εκείνοι που ψάχνουν περισσότερα, καταδικασμένοι στη μοναξιά.

Μ Π
ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ (αρχιτεκτονική)

Το άρθρο αυτό βρίσκεται δημοσιευμένο στην Πύλη www.nygma.gr
στη διεύθυνση http://www.nygma.gr/mag/articles/Article.asp?ar_id=18&ac_id=8