"Μα τι κάνεις;", τον ρώτησε προκλητικά η ξανθιά καλλονή που έφερνε σε κάτι από Ανν Νικολ Σμιθ στο σώμα και στο IQ (δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα).

"Εντύπωση", απάντησε ο αστυνόμος Κανάκης με ύφος πιο cool και από κλιματιστικό Fujitsu.

"Ντριιινν". Το ήξερε ότι την είχε στείλει, αλλά δεν περίμενε τέτοια απάντηση.

"Ντριιινν", ξαναείπε η ξανθιά.

"Το' παμε αυτό. Παρακάτω!", έκανε ενοχλημένος.

"Ντριιινν", άκουσε για άλλη μια φορά και συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν το κάλεσμα της ερωτικής συσκευής που είχε μπροστά του, αλλά της τηλεφωνικής συσκευής που ήταν πλάι του και τον επανέφερε βίαια στη σκληρή πραγματικότητα. Ένιωσε σα μωρό που του παίρνουν το μπιμπερό από το στόμα και καταράστηκε όλους τους Bell που ήξερε: αυτόν που έφτιαχνε τα τηλέφωνα και αυτόν που έφτιαχνε το ουίσκι, που ήπιε με το γαλόνι το προηγούμενο βράδυ. Σήκωσε το κίτρινο ITT ακουστικό και περίμενε να μάθει ποιος ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Ο ύπνος τρέφει το παιδί κι ο ήλιος το μοσχάρι", του είπε μια φωνή τόσο γνώριμη όσο του Χατζηνικολάου και τόσο εκνευριστική όσο του Χατζηνικολάου.

"Που την έχεις αράξει και λιάζεσαι;", ανταπέδωσε ο αστυνόμος Κανάκης νυσταγμένα.

"Άσε τις εξυπνάδες και τσακίσου έλα στο τμήμα. Ένα πτώμα σε περιμένει."

"Και τι φοβάσαι; Μήπως φύγει;", είπε ο Κανάκης και έκλεισε το ακουστικό, ενώ από την άλλη άκρη της γραμμής ακούγονταν λέξεις που θα έκαναν και ένα λοστρόμο να κοκκινίσει.

Τίποτα απ' όσα του είχε πει ο διευθυντής στο τμήμα δεν μπορούσε να τον κάνει να φανταστεί ότι θα αντίκρυζε ένα τόσο αποκρουστικό θέαμα. Τύφλα να' χει ο Φρέντυ Κρούγκερ.

"Στη βράση κολλάει το σίδερο", μονολόγησε καθώς προσπαθούσε με ένα λοστό να ξεκολλήσει τη Stirella (όχι δις) που ήταν κολλημένη στο πρώην πρόσωπο μιας καλοσυνάτης νοικοκυράς. Έβγαλε το σημειωματάριο από την εσωτερική τσέπη του σακακιού Braculias (ντυθείτε-χωρίς-να-ξοδευτείτε). Έριξε μια βιαστική ματιά και διέταξε τους άλλους μπάτσους:

"Συλλάβετε τον μπάτλερ."

"Μα ποιον μπάτλερ;", έκαναν οι υπόλοιποι μπάτσοι απορρημένοι.

"Ε, μην τα περιμένετε όλα από μένα!", είπε ο αστυνόμος Κανάκης ανάβοντας ένα Unlucky Strike που ανέσυρε μαζί με λίγους ηλιόσπορους από το βάθος της τσέπης της καπαρτίνας Παρασκευόπουλος (ντυθείτε-γαμπρός-ή-σα-γαμπρός).

"Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται",σκέφτηκε λίγα λεπτά αργότερα, όταν πάρκαρε το νεο YUGO GT στην ανανεωμένη έκδοσή του με αναπτήρα, υαλοκαθαριστήρες και βυθόμετρο. Πλησίασε το μελανιασμένο πτώμα που μόλις είχε ανασυρθεί από τον πάτο της λίμνης. Φόρεσε τα μαύρα πλαστικά γυαλιά του, που πρόσφατα είχε αγοράσει από περίπτερο Ομόνοιας, για να προστατευθεί από την εκτυφλωτική λάμψη του ήλιου που αντανακλούσε πάνω στη γυαλιστερή καράφλα του θύματος. Ήταν πιο καραφλός και από τον Τέλυ Σαββάλας.

"Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται", συλλογίστηκε, καθώς τα μετρημένα στα δάχτυλα ενός ξυλουργού εγκεφαλικά του κύτταρα άρχιζαν να παρουσιάζουν μια κάποια κινητικότητα. Ξάφνου, μια απρόσμενη πνευματική διαύγεια τον οδήγησε στην εξιχνίαση και αυτού του μυστηρίου. Αφού ζύγισε προσεκτικά όλα τα δεδομένα, κατέληξε στο αναπόδραστο λογικά συμπέρασμα, το οποίο πέταξε με στόμφο:

"Συλλάβετε τον μπάτλερ."

"Μα ποιον μπάτλερ;", ρώτησαν με μια φωνή τα παρευρισκόμενα όργανα.

"Πάλι τα ίδια;", είπε αγανακτισμένος "σπάζοντας" την πρώτη του YUGO.

Η μέρα του συνεχίστηκε το ίδιο κουραστική. Η ζέστη είχε γίνει ανυπόφορη και ήταν η τρίτη φορά που στέγνωνε το φανελάκι Μινέρβα σήμερα, χάρις στο ανεμιστηράκι που είχε εγκαταστήσει στο YUGO. Κατευθύνθηκε προς τα προάστια, όπου ένα περίεργο, όπως του είχαν πει, έγκλημα είχε διαπραχθεί. Καθώς μπήκε στον ιδιωτικό δρόμο της έπαυλης, οδηγούσε με μεγάλη άνεση, διακατεχόμενος από ένα συναίσθημα ανωτερότητας. Του φάνηκε ότι το YUGO είχε γίνει Cadillac και ότι γυρνούσε σπίτι από μια ιδιαίτερα ευχάριστη νύχτα. Καθώς έκλεισε την πόρτα και άναψε άλλο ένα Unlucky Strike, πρόσεξε με την άκρη του ματιού του το φορτηγό του μπόγια. Θα έπρεπε να του είχε προξενήσει το ενδιαφέρον, όμως αυτός προχώρησε αδιάφορος με ύφος Ηρακλή Πουαρώ για να λύσει το μυστήριο. Η είσοδός του στην αυλή του σπιτιού συνοδεύτηκε από το ξέφρενο κυνηγητό του αφηνιασμένου ντόμπερμαν. Τη στιγμή, όμως, που τα σαγόνια του λυσσασμένου ζώου έσφιγγαν γύρω από τον αστράγαλό του, η οσμή της ιδρωμένης μάλλινης κάλτσας Πουρνάρα προκάλεσε μια δυσφορία στο σκυλί, το οποίο ακινητοποιήθηκε ακαριαία. "Κάτω!", του φώναξε και ο σκύλος δεν είχε άλλη επιλογή. Έχοντας εντυπωσιάσει τους παρευρισκόμενους, πήγε να εξετάσει το θύμα. Το πτώμα ήταν ξεσκισμένο από τις δαγκωματιές ενός άγριου ζώου, προφανώς του σκύλου που λίγο πριν είχε εξουδετερώσει. Το μυαλό του, που για πρώτη φορά λειτουργούσε συνειρμικά, του είπε: "Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο". Ήταν προφανές ποιος είχε διαπράξει το έγκλημα. "Συλλάβετε τον μπάτλερ. Και μη με ρωτήσετε ξανά ποιον μπάτλερ!", είπε.

Η μέρα έφευγε. Το Bell's ερχόταν. Μετά από τους κόπους μιας ημέρας πήγαινε για άλλο ένα βράδυ να πνίξει τη μοναξιά και την απέχθειά του για τον κόσμο αυτό που μόνο ένας μπάτσος έχει γνωρίσει σε έναν κουβά ουίσκι. Αφού ήπιε μερικές γουλιές από το ποτήρι του, κράτησε στα χέρια του το μπουκάλι, το οποίο περιεργαζόταν αμήχανα. Ένιωθε τα σωθικά του να βράζουν και το περιεχόμενό τους να ανεβαίνει προς το στόμα του. "This ain't Jim Beam", σκέφτηκε. Καθώς όμως το μπουκάλι πέρασε μπροστά από τα μάτια του, κοίταξε μέσα από αυτό τον μπάρμαν. Πανικόβλητος αντίκρυσε τη μορφή του μπάτλερ μπροστά του να του χαμογελά σατανικά και γεμάτος εκδίκηση. "Στερνή μου γνώση, να σ'είχα πρώτα", συλλογίστηκε, καθώς το μπουκάλι έπεφτε από τα χέρια του και αυτός έπεφτε από το σκαμνί του μπαρ χάνοντας τις αισθήσεις του. Ήξερε πως αυτό δεν ήταν όνειρο και πως δεν θα τον ξυπνούσε το τηλέφωνο. Μια απορία καρφώθηκε σαν σφαίρα από 38άρι στο νου του αστυνόμου Κανάκη: Τώρα θα έβλεπε την ξανθιά χωρίς να τον ξυπνάει κανένας;

Δημήτρης Κουκάς Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ