www.nygma.gr - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ (Επιστημ. φαντασία)
Ο Γιάννης Μπαρίμης άνοιξε μισοκοιμισμένα την πόρτα του γραφείου του. Η ώρα ήταν 9:15, η μέρα Τετάρτη, ο μήνας Απρίλης, το έτος 2218 μ.Χ. "Τελικά η δουλειά του Χρηματοδυναμικού Μηχανικού είναι πολύ μονότονη", μονολόγησε ο Μπαρίμης. "Τι θέλουμε πρώτο είπαμε... άνω άχρωμο σίδερο, για να δούμε...". Τα έμπειρα χέρια του ψάξανε γρήγορα τον ηλεκτρονικό κατάλογο για να βρούνε τον ποθητό τύπο. "Εδώ είμαστε... δέκα χρόνια στο Πολυτεχνείο... για να εφαρμόζω κάθε μέρα τις ίδιες συνταγές... για να δούμε, 15 άνω κουάρκ... 5 περίεργα... και 5 όμορφα...", συνέχισε το βαριεστημένο μουρμουρητό του πατώντας τα αντίστοιχα κουμπιά στον πίνακα ελέγχου του αντιδραστήρα, "το ένα τρίτο το χρωματίζουμε μπλε... το ένα τρίτο κόκκινο...", το σαγόνι του Μπαρίμη κόντεψε να ξεκολλήσει από ένα τεράστιο, σχεδόν οδυνηρό χασμουρητό, "τέλος τα υπόλοιπα πράσινα".
Εκείνη τη στιγμή το υπνωτισμένο του βλέμμα παρατήρησε ένα κόκκινο λαμπάκι που αναβόσβηνε πάνω στον πίνακα ελέγχου. "Φτου σου, ξέχασα ανοιχτή την παροχή των περίεργων!", είπε καθώς πετάχτηκε, σαν από λήθαργο, από την καρέκλα του και άρχισε να παλεύει απεγνωσμένα με κουμπιά και διακόπτες.
"Εδώ είμαι, πάνω στην οθόνη", ξανακούστηκε η ίδια φωνή. Ο Μπαρίμης κοίταξε με περιέργεια στην κεντρική οθόνη Α1 όπου προβάλλεται το μεγεθυσμένο προϊόν του αντιδραστήρα. Εκεί, για πρώτη φορά, αντίκρισε, αντί για μια μάζα από πολύχρωμες μπάλες, μια μικροσκοπική φιγούρα που ίριζε σε ολόκληρο το χρωματικό φάσμα και που παρουσίαζε μεγάλα ψευδοπόδια και ψευδοχέρια, στρογγυλά ψευδομάτια και πλατύ ψευδοστόμα. Επίσης παρουσίαζε και έντονη ψευδοφωνή η οποία ξαναρώτησε ανυπόμονα.
"Μη γίνεσαι αυθάδης νεαρέ, δεν δημιούργησες κανένα Θεό, πως θα μπορούσες άλλωστε να δημιουργήσεις το δημιουργό σου; Η ιδέα είναι πραγματικά παράλογη και ιδιαίτερα οξύμωρη", είπε με φιλοσοφικό στόμφο η πολύχρωμη παρουσία.
Τα ψευδομάτια της μικρής φιγούρας γούρλωσαν και το στόμα της άνοιξε διάπλατα καθώς άρχισε να ρουφάει ένα-ένα τα χρώματα από τον κόσμο. Το μοβ, το μπλε, το πράσινο, το κίτρινο απορροφήθηκαν διαδοχικά και τελευταίο το κόκκινο εγκατέλειψε με τη σειρά του το σύμπαν αφήνοντας πίσω του το απόλυτο σκοτάδι. Μονάχα το ανθρωπάκι έλαμπε, τα άσπρα μάτια ήταν θαρρείς έτοιμα να πεταχτούν έξω, καθώς το πελώριο πια στόμα του άρχιζε να καταβροχθίζει την αέρια φύση της ύλης. Αέρας και ήχοι όλα φαγώθηκαν με μεγάλη ταχύτητα από το λαίμαργο στόμα, για να έρθει αμέσως μετά η σειρά των υγρών και αναπόφευκτα να ακολουθήσουν την ίδια μοίρα και τα στερεά σώματα, έτσι που τελικά ολόκληρο το σύμπαν, ολόκληρο το χωροχρονικό συνεχές, περιορίστηκε σε μια παραφουσκωμένη κοιλία.
|
Το άρθρο αυτό βρίσκεται δημοσιευμένο στην Πύλη www.nygma.gr
στη διεύθυνση http://www.nygma.gr/mag/articles/Article.asp?ar_id=288&ac_id=19