www.nygma.gr - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ (Επιστημ. φαντασία)

Παραμύθι 3000 μ.Χ. 1/6/1997

Ο Γιάννης Μπαρίμης άνοιξε μισοκοιμισμένα την πόρτα του γραφείου του. Η ώρα ήταν 9:15, η μέρα Τετάρτη, ο μήνας Απρίλης, το έτος 2218 μ.Χ.

Η στρουμπουλή του φιγούρα κάθισε αργά και βαριεστημένα στην καρέκλα μπροστά από τις πολύχρωμες οθόνες και τα δεκάδες κουμπιά του χρωματικού αντιδραστήρα. Η φωνή του υπολογιστή τον καλημέρισε και εμφάνισε στην οθόνη Α4 τις παραγγελίες εκείνης της ημέρας. Γεμάτα τσίμπλες τα δυο σκούρα μάτια του κοίταξαν με προσποιητό ενδιαφέρον την μακριά λίστα.

"Άνω άχρωμο σίδερο, μαγευτικό πράσινο αντιμόνιο, αληθινό μπλε χαλκό και περίεργο κόκκινο υδρογόνο".

"Τελικά η δουλειά του Χρηματοδυναμικού Μηχανικού είναι πολύ μονότονη", μονολόγησε ο Μπαρίμης. "Τι θέλουμε πρώτο είπαμε... άνω άχρωμο σίδερο, για να δούμε...". Τα έμπειρα χέρια του ψάξανε γρήγορα τον ηλεκτρονικό κατάλογο για να βρούνε τον ποθητό τύπο. "Εδώ είμαστε... δέκα χρόνια στο Πολυτεχνείο... για να εφαρμόζω κάθε μέρα τις ίδιες συνταγές... για να δούμε, 15 άνω κουάρκ... 5 περίεργα... και 5 όμορφα...", συνέχισε το βαριεστημένο μουρμουρητό του πατώντας τα αντίστοιχα κουμπιά στον πίνακα ελέγχου του αντιδραστήρα, "το ένα τρίτο το χρωματίζουμε μπλε... το ένα τρίτο κόκκινο...", το σαγόνι του Μπαρίμη κόντεψε να ξεκολλήσει από ένα τεράστιο, σχεδόν οδυνηρό χασμουρητό, "τέλος τα υπόλοιπα πράσινα".

Εκείνη τη στιγμή το υπνωτισμένο του βλέμμα παρατήρησε ένα κόκκινο λαμπάκι που αναβόσβηνε πάνω στον πίνακα ελέγχου. "Φτου σου, ξέχασα ανοιχτή την παροχή των περίεργων!", είπε καθώς πετάχτηκε, σαν από λήθαργο, από την καρέκλα του και άρχισε να παλεύει απεγνωσμένα με κουμπιά και διακόπτες.

Όταν όλα τα ενοχλητικά κόκκινα γλομπάκια είχαν σβήσει ξανακάθισε, φανερά απογοητευμένος.

"Τώρα θα πρέπει να τα πετάξω όλα και ποιος ακούει το αφεντικό..."

"Λοιπόν ακούω, γιατί με κάλεσες;"

Η φωνή διέκοψε το θλιβερό κλαψούρισμά του. Ο Μπαρίμης πετάχτηκε, κοίταξε γύρω του μα κανείς άλλος δεν ήταν στο δωμάτιο.

"Εδώ είμαι, πάνω στην οθόνη", ξανακούστηκε η ίδια φωνή. Ο Μπαρίμης κοίταξε με περιέργεια στην κεντρική οθόνη Α1 όπου προβάλλεται το μεγεθυσμένο προϊόν του αντιδραστήρα. Εκεί, για πρώτη φορά, αντίκρισε, αντί για μια μάζα από πολύχρωμες μπάλες, μια μικροσκοπική φιγούρα που ίριζε σε ολόκληρο το χρωματικό φάσμα και που παρουσίαζε μεγάλα ψευδοπόδια και ψευδοχέρια, στρογγυλά ψευδομάτια και πλατύ ψευδοστόμα. Επίσης παρουσίαζε και έντονη ψευδοφωνή η οποία ξαναρώτησε ανυπόμονα.

"Λέγε, λοιπόν, τι θέλεις από μένα;"

"Τι είσαι εσύ;", ρώτησε ξύνοντας την νεαρή του καράφλα ο Μπαρίμης.

"Είμαι ο Θεός, φυσικά", απάντησε το ψευδοανθρωπάκι φουσκώνοντας το στήθος του με περίσσεια περηφάνια. Μέσα στην όλη νύστα του ο Μπαρίμης βρήκε το συμβάν πολύ αστείο.

«Για δες ρε, δημιούργησα ένα Θεό..." είπε περιπαικτικά.

"Μη γίνεσαι αυθάδης νεαρέ, δεν δημιούργησες κανένα Θεό, πως θα μπορούσες άλλωστε να δημιουργήσεις το δημιουργό σου; Η ιδέα είναι πραγματικά παράλογη και ιδιαίτερα οξύμωρη", είπε με φιλοσοφικό στόμφο η πολύχρωμη παρουσία.

"Κι όμως να που σε δημιούργησα και μπορώ να σε ξαναδημιουργήσω αν θέλω, δεν είσαι παρά ένα ασταθές σύμπλεγμα υπερβαριονίων που συντηρείται χάρη στο επιταχυνόμενο ισχυρό πυρηνικό πεδίο", είπε ο Μπαρίμης με επιστημονική σοβαρότητα σπρώχνοντας τα χοντρά γυαλιά του στην κορυφή της πελεκανίσιας μύτης του.

"Αν θες να ξέρεις Μικρέ, εσύ είσαι ένα σταθερό σύμπλεγμα βαριονίων που συντηρείσαι χάρη στο δικό Μου σταθεροποιημένο ενοποιημένο πεδίο και γι' αυτό απαιτώ να μου μιλάς με περισσότερο σεβασμό!", είπε με έντονο ύφος το ανθρωπάκι.

"Α, για να σου πω, σαν πολύ αέρα δεν πήρες, για ηρέμησε μη σε ρίξω στο απόλυτο μηδέν", απάντησε με εξίσου έντονο ύφος ο Μπαρίμης.

"Πως τολμάς; Βλάσφημε, θα πέσει φωτιά να σε κάψει!", φώναξε το ανθρωπάκι.

"Πρόσεχε τα λόγια σου. Θα επιβραδύνω το πεδίο σου και θα διαλυθείς", προειδοποίησε δυνατά και εξαγριωμένα ο Μπαρίμης.

"Εμένα ρε θα διαλύσεις; Εγώ είμαι Ο Θεός ρε, θα σε κάνω στήλη άλατος, θα σε κατακεραυνώσω!" απάντησε η φιγούρα το χρώμα της οποίας είχε σταθεροποιηθεί στο έντονο κόκκινο.

"Αμάν πια δεν έχεις το Θεό σου!", είπε αγανακτισμένος ο Μπαρίμης και έκλεισε το διακόπτη του πεδίου.

Τα ψευδομάτια της μικρής φιγούρας γούρλωσαν και το στόμα της άνοιξε διάπλατα καθώς άρχισε να ρουφάει ένα-ένα τα χρώματα από τον κόσμο. Το μοβ, το μπλε, το πράσινο, το κίτρινο απορροφήθηκαν διαδοχικά και τελευταίο το κόκκινο εγκατέλειψε με τη σειρά του το σύμπαν αφήνοντας πίσω του το απόλυτο σκοτάδι. Μονάχα το ανθρωπάκι έλαμπε, τα άσπρα μάτια ήταν θαρρείς έτοιμα να πεταχτούν έξω, καθώς το πελώριο πια στόμα του άρχιζε να καταβροχθίζει την αέρια φύση της ύλης. Αέρας και ήχοι όλα φαγώθηκαν με μεγάλη ταχύτητα από το λαίμαργο στόμα, για να έρθει αμέσως μετά η σειρά των υγρών και αναπόφευκτα να ακολουθήσουν την ίδια μοίρα και τα στερεά σώματα, έτσι που τελικά ολόκληρο το σύμπαν, ολόκληρο το χωροχρονικό συνεχές, περιορίστηκε σε μια παραφουσκωμένη κοιλία.

Μια έκφραση αφόρητης έντασης - πιθανώς από παρατεταμένη δυσπεψία - είχε σχηματιστεί στο μικροσκοπικό πρόσωπο της περίεργης αυτής φιγούρας. Το επόμενο δευτερόλεπτο το ανθρωπάκι μην αντέχοντας άλλο, έσκασε με ένα θεαματικό μεγάλο ΜΠΑΝΓΚ...

'' Ίαμος."

Το άρθρο αυτό βρίσκεται δημοσιευμένο στην Πύλη www.nygma.gr
στη διεύθυνση http://www.nygma.gr/mag/articles/Article.asp?ar_id=288&ac_id=19