H εξαγγελία ότι το ΝΥΓΜΑ τελειώνει ίσως ήρθε λίγο απότομα στους αναγνώστες του. Εκεί που όλα πήγαιναν καλά, να πάρτυ, να εκδηλώσεις, να ποδόσφαιρο, ξαφνικά έρχεται το τεύχος 29 και αυτοανακηρύσσεται τελευταίο τεύχος του ΝΥΓΜΑτος. Όσο απότομο φαίνεται σε σας κάτι τέτοιο, άλλο τόσο φυσιολογικό είναι για μας. Η υπόθεση ήταν γνωστή εδώ και 5-6 μήνες στη συντακτική ομάδα του ΝΥΓΜΑτος. Μόλις και μετά βίας σε κάθε καινούριο τεύχος κατορθώναμε να συγκεντρώσουμε τα απαιτούμενα χρήματα: κάτι από τις διαφημίσεις, κάτι από τα πάρτυ, κάτι από το Πολυτεχνείο. Ήταν παραπάνω από βέβαιο ότι κάποια στιγμή δεν θα ήταν δυνατό να εξασφαλιστούν, κάποια στιγμή θα φτάναμε στο σημείο να πούμε ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε επόμενο τεύχος.

Κάποιοι φίλοι στενοχωρέθηκαν όταν τους είπαμε ότι ήρθε το τέλος. "Δηλαδή, δεν θα υπάρχει πια ΝΥΓΜΑ;". Αυτές οι συναισθηματικές προσεγγίσεις ήταν πάντα ψυχοφθόρες οδηγώντας τη συντακτική ομάδα σε μαραθώνιες διαβουλεύσεις σχετικά με το πώς θα ήταν δυνατό να συνεχίσουμε. Πρακτικά μέσα μας όμως ξέραμε ότι δεν υπάρχει δυνατότητα, ότι όποια λύση κι αν βρίσκαμε θα ήταν προσωρινή για 1-2 τεύχη ακόμα και πάλι θα ήμαστε στο ψάξιμο και πάλι στις διαβουλεύσεις.

Προσωπικά, δεν νιώθω άσχημα που τελειώνουμε εδώ. Το ΝΥΓΜΑ έκανε τον κύκλο του. Ξεκίνησε από το 8σέλιδο φυλλαδιάκι με τα 6 του άρθρα και κατέληξε να γίνει ένα μέσο επικοινωνίας για πέντε χιλιάδες φοιτητές, ένα έντυπο που διαβάστηκε από καθηγητές, πρυτανικές αρχές, φοιτητές, φίλους, μπαμπάδες και μαμάδες. Και το κυριότερο πιστεύω: προβλημάτισε. Κατά τη γνώμη μου το ΝΥΓΜΑ κατάφερε να υπάρξει, δεν πέρασε απαρατήρητο όπως σωρεία άλλων περιοδικών που εξαφανίστηκαν με την ίδια ταχύτητα που εμφανίστηκαν. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς για πολλές συζητήσεις, αντιμετωπίστηκε ως καλό και ως κακό παράδειγμα, επέσυρε ευχές και κατάρες, δεν ήταν πάντως αδιάφορο.

Τα παραπάνω με κάνουν να πιστεύω ότι το ΝΥΓΜΑ εκτέλεσε το σκοπό του. Και ως μέλος της συντακτικής ομάδας μπορώ να πω μόνο πως είμαι υπερήφανος που η δουλειά μας δεν πήγε χαμένη, που το τρέξιμο προς αναζήτηση χρημάτων για την έκδοση και η προσωπική μας σκληρή εργασία επέφεραν καρπούς. Πολλές φορές μας είπαν ότι εάν κάναμε αυτή τη δουλειά επί πληρωμή, θα βγάζαμε ένα σωρό λεφτά (αντί να βάζουμε λεφτά). Τώρα που το βλέπω καθαρά συμπεραίνω ότι το αποτέλεσμα είναι η μοναδική και πολύτιμη πληρωμή μας.

Το ΝΥΓΜΑ έκανε τον κύκλο του. Θέλω να πιστεύω ότι ο κύκλος αυτός δεν έκλεισε κι ότι έχουμε κάτι να δώσουμε ακόμη, ίσως με κάποιον άλλο τρόπο. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι πόσα "νύγματα" θα εμφανιστούν τα προσεχή χρόνια στο Πολυτεχνείο και σε κάθε πολυτεχνείο για να αποτελέσουν φορείς του προβληματισμού που πνίγει τον καθένα από εμάς και αναζητάει τρόπο και μέσο να εκφραστεί.

Γιάννης Ξηρουχάκης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (διδάκτωρ τρομάρα μου...)