Έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια και μου φαίνεται πολύ μακριά η εποχή που ξεκίνησα κι εγώ μαζί με τα άλλα παιδιά να φτιάχνω τα πρώτα τεύχη του ΝΥΓΜΑτος. Μπορεί αυτό που διαβάζετε τώρα να είναι το τελευταίο τεύχος μας αλλά, κοιτάζοντας πίσω σε ό,τι έμεινε, η μελαγχολία διαλύεται και τη θέση της παίρνει μία διάχυτη γεύση φρεσκάδας και ενθουσιασμού.

Ξεφυλλίζοντας λοιπόν τα πρώτα τεύχη δεν μπορεί κανείς να αποφύγει ένα χαμόγελο όταν διαπιστώνει πόσο πρωτόγονο στο ύφος και την εμφάνισή του ήταν το ΝΥΓΜΑ στο ξεκίνημά του. Οι αισθητικές μας ανησυχίες έπαιζαν τον μικρότερο ρόλο. Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να μιλήσουμε και να επικοινωνήσουμε.

Ας μην ξεχνάμε ότι το έντυπο αυτό υπήρξε μία από τις ποικίλες δραστηριότητες της ομάδας ΝΥΓΜΑ, μιας ομάδας της οποίας ο τρόπος σκέψης και έκφρασης διαμόρφωσε το περιεχόμενο και την εικόνα του περιοδικού. Μία ομάδα, αποτελούμενη από νέους φοιτητές που βρήκαν έναν κοινό τρόπο να προβληματιστούν πάνω σε πράγματα που απασχολούν κάθε νέο άνθρωπο (ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε). Αποτελούμενη από νέους χωρίς φαινομενικά κανένα κοινό μεταξύ τους, χωρίς κάτι που να τους διαφοροποιεί, χωρίς ταμπέλες και προκαταλήψεις.

Αυτό βέβαια αντικατοπτρίζεται και στο περιεχόμενο του περιοδικού, το οποίο συχνά στερείται στοιχειώδους νοηματικής συνέχειας και σταθερού ύφους. Ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει και αυτό είναι που μας αρέσει.

Στο μεταξύ το έντυπο μεγάλωνε, άλλαζε, τη μία σοβαρευόταν και την άλλη παιχνίδιζε. Σουλουπώθηκε, πήρε χρώμα και πάχυνε. Και έτσι έφτασε στα τελευταία του να αποτελεί ίσως το πιο εμφανίσιμο φοιτητικό περιοδικό (χάρη και στο φοβερό και τρομερό σκιτσογράφο του).

Ένα πράγμα δεν άλλαξε όμως σε όλη την πορεία αυτών των τριών χρόνων: Η υποχρέωση που νοιώθουμε εμείς οι ίδιοι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να θίγουμε ταυτόχρονα όποιον δεν το κάνει. Υποχρέωση που συνδέεται με τη δέσμευσή μας να κρατηθούμε μακριά από παρατάξεις και συμφέροντα.

Πάντως εδώ που τα λέμε υπάρχει και κάτι ακόμα που δεν άλλαξε: Ο χαβαλές που γίνεται στα πάρτι του ΝΥΓΜΑτος. Στο επόμενο (και πιθανότατα τελευταίο) να είστε όλοι εκεί!!

Στέφανος Χριστάκης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (epixeirhmatias :)) Άλλα άρθρα του