...Η ώρα είναι, και αυτή την φορά, περασμένη. Έχουν περάσει ήδη περίπου οκτώ ώρες από την στιγμή που, όπως κάθε φορά έτσι και σήμερα, συμφωνήσαμε ότι «πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουμε γιατί νυχτώσαμε..». Τελικά (πάλι) ξημέρωσε και το περιοδικό έχει ακόμα δουλειά. Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας κρατάει, ή καλύτερα τι είναι αυτό που μας κράτησε, τόσο καιρό από το να τα παρατήσουμε. Έτσι απλά για να μην έχει κανένας από ‘μας πια το άγχος να γράψει άρθρο, να τρέξει για διαφήμιση, να φτιάξει σκίτσο, να φτιάξει εξώφυλλο ... Ψάχνω τέλος πάντων να βρω γιατί τα κάναμε ολ’ αυτά! Το ότι είχαμε όλοι έναν κοινό σκοπό («...να ευαισθητοποιήσουμε και να δραστηριοποιήσουμε επί παντός επιστητού...») θα ήταν μια ωραία, αλλά μάλλον όχι πλήρης, απάντηση. Ήταν μήπως η μεγάλη ανταπόκριση του φοιτητικού κοινού, που αγκάλιασε με πάθος (!) τις προσπάθειες μας; Όχι ούτε αυτό, αφού ακόμη κι αν ήταν αλήθεια (μπορεί να μοιράζαμε, ιδιαίτερα προς το τέλος, ολοένα και περισσότερα αντίτυπα αλλά αυτή η πρόοδος μάλλον περιοριζόταν στους αριθμούς) δεν θα ήταν αρκετή...

Τελικά το περιοδικό αυτό μάλλον δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το μεράκι μιας παρέας (που κι αυτή χάρη στο κοινό μεράκι παρέμεινε ζωντανή). Ήταν η τρέλα μας η κοινή ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, που τρία χρόνια τώρα μας έκανε ν’ αφιερώνουμε ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας στο ΝΥΓΜΑ. Στο ΝΥΓΜΑ που πλέον έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας, και σαν τέτοιο δεν μπορεί να πεταχτεί τόσο εύκολα. Το ΝΥΓΜΑ κλείνει τον πρώτο (και ίσως τον σημαντικότερο) κύκλο της ζωής του, αλλά μόνο προσωρινά, μέχρι ν’ ανοίξει ένας καινούργιος, γιατί η φλόγα που μας καίει μάλλον δεν σβήνει έτσι απλά... Άντε γειά ή μάλλον στο επανιδείν!...

Σταύρος Τζαβίδας ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (garagiwz mperde)