Ξημέρωνε. Στεκόταν μολυβένιος στην άκρη του μικρού, μισοσκότεινου δωματίου χαμένος μέσα στο χρόνο, μέσα στους αιώνες που έκρυβε το μισοτελειωμένο του έργο. Έμοιαζε σα να σπαταλά το δικό του χρόνο μπροστά στον καμβά. Καμμιά σπατάλη γι'αυτόν. Μόνο συντριβή.

Η πρώτη ακτίνα είχε δώσει πνοή στο πλάσμα του. Η ανάσα του τού έκοψε τη μιλιά, του κέρωσε τα χέρια, του πάγωσε το βλέμμα. Είχε δανείσει στα δάκτυλά του ό,τι με ορμή ανάβλυζε μανιασμένα από το στέρνο του... Tώρα αντίκρυζε αποκαμωμένος, παραδομένος, το φρικαλέο τέρας που ήταν δικό του, ήταν αυτός, μπογιά από το αίμα του, πινέλο από τη σάρκα του. Έκανε να το πλησιάσει, μα τον εμπόδισε κάτι παράξενο, αόρατο, κάτι απροσδιόριστο. Δεν ξαναπροσπάθησε. Υπέμεινε τη μοίρα του: να τον βασανίζει η θέση απέναντί του και το καρφωμένο βλέμα πάνω του.

Εκείνο καταβρόχθιζε το χρόνο μόνο για να γεννήσει χώρο και πόνο. Ρουφώντας αχόρταγα το φώς, ολοένα και ζωντάνευε. Άνοιξε μάτια γεμάτα σπίθες. Άρχισε νευρικά να σαλεύει, να επεκτείνεται.

Σαστισμένος απο τη μαρτυρία του, προσπάθησε να κάνει ένα βήμα πίσω. Είχε μείνει όμως εκεί, στο ίδιο σημείο, αδύναμος και ανήμπορος να κάνει την παραμικρή κίνηση. Όλα του τα χρώματα τον είχαν εγκαταλείψει, αφήνοντάς τον κατάλευκο, όπως τον πρώτο καμβά που είχε γνωρίσει.

Τα χρώματά του χόρευαν χορό αλλόκοτο, ήταν αλλού. Στριφογύριζαν δαιμονισμένα γύρω από εκείνο. Εκείνο που αγρίευε, αφηνίαζε, φούσκωνε και με βαριά ανάσα άφηνε το βρυχυθμό του να του τρυπάει τα μηλίγγια. Μαινόταν ξεσκίζοντας τις σάρκες του, ραπίζοντας την αξιοπρέπειά του. Ωρυόταν και στο πέρασμά του μαράζωνε τον κόσμο, κάνοντάς τον να ξεσπάσει σε λυγμούς.

Ο αποτροπιασμός του επώαζε την οργή. Το κλάμα του έγινε νεύρο. Άρπαξε το σουγιά και με παραφροσύνη που ξεχείλιζε από τα μάτια βάλθηκε να κομματιάσει τον καμβά. Να κομματιάσει τον εαυτό του που τον φόβισε. Να λυτρώσει τις αισθήσεις του από την αλήθεια που τόσο βασανιστικά του αποκαλύφθηκε. Να νιώσει σίγουρος στην ψευδαίσθηση ότι γλύτωσε από κάτι που στην πραγματικότητα ήταν απόληξη της ψυχής του.

Στο σκοτεινό δωμάτιο που μύριζε το χυμένο νέφτι, με συχνή και ικανοποιημένη ανάσα και ιδρωμένο το μέτωπο, σωριάστηκε κάτω, πιστεύοντας ότι είχε γλυτώσει τον εαυτό του μετά τη μάχη. Δεν υποψιαζόταν όμως ότι ο πόλεμος είχε αφήσει το ταλαιπωρημένο κουφάρι του άψυχο, προ πολλού.

Γιώργος Βότσης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ. & Μηχ. Η/Υ ΕΜΠ)