Μια φορά ήταν ένας αργοκίνητος τυφλοπόντικας που ζούσε βαθιά μέσα στη γη σε μια τρύπα. Του τυφλοπόντικα δεν του άρεσε ο ήλιος γιατί είχε έρθει από έναν πλανήτη που είχε μόνο φεγγάρια, γι’ αυτό έβγαινε από την τρύπα του τη νύχτα και έψαχνε για τροφή. Την τροφή που έβρισκε δεν την έτρωγε όλη, αλλά κρατούσε λίγη και την έπαιρνε μαζί του στην τρύπα για να έχει όταν τον έπιαναν λιγούρες τη μέρα.

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί σκοτούρες άρχισαν για τον αργοκίνητο τυφλοπόντικα όταν μια πόλη μυρμηγκιών μετακόμισε ακριβώς δίπλα του. Τα ευκίνητα μυρμήγκια άνοιγαν μικρές τρύπες και του έκλεβαν το φαγητό.

Τότε ο αργοκίνητος τυφλοπόντικας φόρεσε τα τούρμπο πέδιλά του με τις αγκράφες και πέταξε μια νύχτα μέχρι την Αφρική, απ’ όπου έκλεψε ελεφαντόδοντα. Με τα ελεφαντόδοντα έφτιαξε ένα κλουβί και έβαλε μέσα το φαγητό του. Τα ευκίνητα μυρμήγκια όμως, περνούσαν ανάμεσα από τα ελεφαντόδοντα και εξαφάνιζαν το φαγητό.

Τότε ο αργοκίνητος τυφλοπόντικας μάζεψε φούξια νυχτολούλουδα και τα έβαλε ανάμεσα από τα ελεφαντόδοντα για να κλείνουν το δρόμο. Όμως τα ευκίνητα μυρμήγκια έφαγαν ακόμα και τα φούξια νυχτολούλουδα και πέρασαν ξανά μέσα.

Τότε ο τυφλοπόντικας πήρε λαμπερές σταγόνες από το ποτάμι και τις έκανε ξουράφια για να προστατεύουν το φαγητό του. Όμως τα μυρμήγκια δεν είχαν αίμα και έτσι δε γινόταν να κοπούν.

Τότε ο τυφλοπόντικας έπιασε ερωμένη μια αράχνη του δάσους. Της έκανε έρωτα και της έταξε πολλά με αντάλλαγμα να του πλέξει το δίχτυ της γύρω από το φαγητό του. Αυτή τη φορά τα μυρμήγκια δυσκολεύτηκαν, αλλά δυσκολεύτηκε και ο τυφλοπόντικας γιατί η αράχνη έπλεξε το δίχτυ της και γύρω απ' αυτόν και έτσι δεν μπορούσε να κουνηθεί και να φαει.

Τότε αδυνάτισε τόσο πολύ, που του ‘πεφτε το μποξεράκι με τα κόκκινα φεγγάρια του πλανήτη του. Η αλήθεια ήταν πως του έλειπε πολύ ο πλανήτης του, γι’ αυτό κάθισε μέσα στο δίχτυ και ονειρεύτηκε πως ήταν ήδη εκεί.

Και μετά δεν ξαναξύπνησε ποτέ.

Μαρία Κρίσιλια ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Αρχιτεκτονική)