Από Πέμπτη έως Κυριακή ήμανε ειδική απεσταλμένη του ΝΥΓΜΑτος στη χώρα του Loft Story, προκειμένου να καταγράψω τα ήθη και τα έθιμα του εν λόγω παιχνιδιού και να τα μεταφέρω με αντικειμενικότητα στους προσφιλείς μας αναγνώστες.

Κορίτσια! Προσοχή, μάτια τέσσερα! Όσες από μας έχουν (έστω και κατά τι) στήθος μικρότερο της Ανν Νικόλ Σμιθ (στα παχιά της), να μην καθίσουν με άρρενες φίλους να δουν την εκπομπή, διότι πολλά θ’ ακούσουν και δη στενοχωρητικά. Λίγο τα άτιμα τα λεφτά, κάτι η βρωμερή διεστραμμένη σεξιστική κοινωνία, ίσως και το ότι δε φοιτήσαμε όλες μας στο τιμημένο Αρσάκειο, το θέμα είναι ότι τα κορίτσια που κυκλοφορούν στη βίλα των οργίων κάθε άλλο παρά ντυμένα μπορείς να τα αποκαλέσεις.

Κατά τα άλλα οι συμμετέχοντες επιδίδονται σε ασχολίες καθημερινές, στις οποίες καταφεύγει ο καθένας μας τουλάχιστον δις ημερησίως. Παίζουν-εκτελούν για την ακρίβεια-σκηνές από το Ρωμαίο και Ιουλιέτα, ντύνονται καουμπόηδες και Ινδιάνοι, σκοράρουν στο δημοφιλές αλήθεια ή θάρρος και φιλιούνται στο στόμα άντρας με άντρα και να μη με διαλέξουν ούτε στα προκριματικά του BB αν λεω ψέματα. Μέσα σε όλα αυτά τα ευχάριστα υπάρχουν και στιγμές μελαγχολικές, όπως στην πραγματική ζωή, άλλωστε, οπότε και συναντιούνται δυο από τους έγκλειστους στο μπάνιο, κάθονται σταυροπόδι και αναρωτιούνται πού πήρανε τη ζωή τους λάθος κι αλλάξανε ζωή (για να καταλάβετε τι γάτα ρεπόρτερ είμαι, όλα αυτά τα καταλαβαίνω χωρίς να ξέρω γρυ γαλλικά, ε?). Το αποκορύφωμα της θλίψης δε, ήταν η στιγμή που ανακοινωνόταν η αποχώρηση ενός μέλους. Τέτοιος πόνος, τόσος σπαραγμός ούτε οι παλαιοημερολογίτες στην υποδοχή του Πάπα. Φίλησε, κατασάλιωσε η σιχαμένη όλους αυτούς που μένανε, ενώ εκείνοι από μέσα τους τη σιχτιρίζανε και απέξω τους της λέγανε καλή τύχη. Σηκωτή την πήγανε στο στούντιο το οποίο βρίσκεται δίπλα, όπου μας διηγήθηκε την παιδική και την προεφηβική της ηλικία μέρα προς μέρα, μέσα σε λυγμούς, μύξες, άκομψα φυσήματα μύτης και μάσκαρα που είχε πάρει την κατιούσα.

Όπως όλα τα ωραία όμως, έτσι κι αυτό το ψυχαγωγικό και εκπαιδευτικό συνάμα ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Αλί σ’ όσους φτάνουν στα Σπάτα 22.00-00.00! Παρότι το Νύγμα, όπως πάντα γενναιόδωρο, είχε προσφέρει το DeNnNiS με λιβρέα και λιμουζίνα να μας περιμένει με αναμμένη τη μηχανή έξω από τις αφίξεις, εγώ είχα φανεί μεγαλόθυμη και του χάρισα την Κυριακή του. Τι το ‘θελα όμως, μετά από την κούραση και την ταλαιπωρία του ταξιδιού, μια ακόμα δοκιμασία με περίμενε. Εκατομμύρια ταρίφες βρίσκονται ήδη στα Σπάτα, με κατεβασμένες τις σημαίες συζητάνε χιλιάδες θέματα αφάνταστου ενδιαφέροντος, διοργανώνουν τουρνουά σκακιού, μπάντμιγκτον, ζευγαρώνουν μεταξύ τους, αναπαράγονται, γεννιούνται και πεθαίνουν, αλλά επί ποινή θανάτου δεν εξυπηρετούν πελάτη αν δεν αρχίσει η διπλή ταρίφα.

Αφού περιμέναμε στην ουρά των 2 χιλιομέτρων που είχε σχηματίσει ο κόσμος από τέσσερις πτήσεις, η μοίρα μας έριξε σε ταρίφα πονεμένο από τη ζωή και χτυπημένο από την αδυσώπητη λαίλαπα που λέγεται «γυναίκα». Η συγκεκριμένη άκουγε στο εξαιρετικά εύηχο όνομα «Ρουλάκι» και στα 25 λεπτά της διαδρομής με τη βοήθεια του παραστατικότατου ταξιτζή τη γνωρίσαμε, την ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα, ζήσαμε ένα πάθος δίχως αύριο μαζί της, μας παράτησε για κάποιον άλλο. Μην τα πολυλογούμε δεν την ξεπεράσαμε ποτέ, Ρουλάκι, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές πάρε αμέσως τηλέφωνο το Μήτσο (όχι το δικό μου, τον άλλο).

Αυτά τα υπέροχα από το εξίσου μαγευτικό ταξίδι μου, -ακολουθεί φράση που τονίζει πόσο κοσμογυρισμένη, κοσμοπολίτισσα και κοσμοκαλόγερος είμαι- οι Κάννες είναι ΚΑΙ αυτήν την εποχή υπέροχες, ε κι αν το editorial ήταν επιεικώς αχαρακτήριστο συγχωρούμαι λόγω jet lag.

Μαριλένα Κοιλανιώτη ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ