Μια μουσική την ζωή κυνηγάει
τις πλέκει τετράστιχα, τις πλάθει αγνάντια
σε σούρουπο από σπίθες στιγμές που αναδύονται
σαν χαμένα από τον βυθό αστέρια, χιλιάδες
αδιάβροχα κεριά λαμπάδες φωτίζουν την εποχή
κυλιούνται στην εξοχή, μακριά από τον θόρυβο
την οχλοβοή, τον πανικό που σπέρνει
ό,τι τα δέντρα γέρνει, τα φύλλα ξεραίνει
Μια μουσική, απλώνει τα παιδιά της
κοσμήματα ακριβά σε πάγκο στο παζάρι
ο χρόνος θα σε πάρει, ο χρόνος είναι μόνος
είναι λουλούδι είναι τραγούδι, είναι αρχή
και τέλος, λέει ποτέ ξανά ή γνέφει πάλι
θέλει αγώνα, γυρνάει το μπουκάλι
ως την στερνή σταγόνα και κυβερνάει
σαν λόγος σιωπής
μέσα από τις απότομες ξαφνικές σπηλιές των σιωπών
και τα ποτάμια των λόγων καθώς χύνονται
στα γνώριμα υγρά μάτια των απέναντι
που δεν κοιτούν, σκέφτονται ανοιχτά
Με οργής έκπληξη, με αδημονία ή σιγουριά
Εγώ όσους κοίταξα τους είδα φοβισμένους ή εν αγνοία
του αειφόρου κινδύνου που κρύβεται στην διασταύρωση
μιας ματιάς, των χτύπων της καρδιάς που ξαποσταίνουν
σαν κύματα
στην άκρη της στεριάς, στην ακροθαλασσιά
Εγώ, όσους άκουσα, άκουσα να μιλάνε για πολλά
Για την ζωή, τον έρωτα, τον χρόνο, τον χαμό
Μα όλους τους είδα σίγουρους-κι εμένα
Τώρα το νιώθω πως θα μιλώ ή θα σιωπώ πολύ
σαν την ζωή-τον χρόνο
Τον χαμό. Τον έρωτα
Κι ας κρύβονται κι απόψε και δεν τολμούν
να δουν τα κάστρα να τρέμουν στον άνεμο
που φυσά άσπρο καπνό-σαν θυμιατό, ξαπλώνοντας
-σαν καταχνιά
πάνω από τα λευκά σεντόνια των εραστών του για πάντα
Κι ας μην αντέχουν κι απόψε να βλέπουν τις σκιές
απ' τα κλαδιά των δέντρων που γαντζώνουν με τις ρίζες τους
όλο το παρελθόν τους ενώ υπόκωφα σφυρίζει ο αέρας
μέσα από ανέπαφες σχισμές στην καρδιά, στον κορμό
Ήδη το φως της αυγής αγωνίζεται να βρει το αστέρι της φυγής,
το φεγγάρι
και ήδη, τα υπόλευκα σύννεφα ξυπνούν σε μια πορφυρή φύση
Σαν κάρμα, που κι απόψε παντρεύεται το αναγκαίο, το άφαντο,
το ανείπωτο, το αναπόφευκτο
κάποια λουλούδια κρύβονται και
δεν τολμούν ν' ανθίσουν.