Παρακολουθεί σιωπηλή την ταινία. Μυστικά κλέβει ματιές από τα πρόσωπα των γύρω: θέλει να δει αν προσέχουν στ' αλήθεια αυτό που βλέπουν, ή έχουν αποδράσει εύσχημα από το Τώρα. Η Μπέτυ δίπλα έχει μείνει με ένα αόριστο μειδίαμα, τίποτα όμως στα γαλάζια μάτια της δεν αποδεικνύει ότι χαμογελάει για αυτά που βλέπει να διαδραματίζονται στο πανί, ή στην ψυχή της.
"Η πρωταγωνίστρια μού μοιάζει επικίνδυνα" σκέφτεται. Ξαφνιάζεται με την ευρηματικότητα του σκηνοθέτη: "πώς γίνεται να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα ΔΙΚΑ ΜΟΥ μάτια;..." Άθελά της βουλιάζει στην καρέκλα του κινηματογράφου. Φοβάται πως όλοι θα καταλάβουν ότι λίγο διαφέρει από τη μικρή Γαλλίδα της ταινίας και φαντάζεται δεκάδες κεφάλια να στρέφονται προς το μέρος της κοιτάζοντας διερευνητικά, αβυσσαλέα, αποζητώντας τροφή από την ύπαρξή της.
Διάλειμμα.
"Καλό, ε;" Τυπική ατάκα, ακίνδυνη. Σιγά-σιγά οι φιλοθεάμονες ανασηκώνονται να ξεμουδιάσουν. Οι εξαρτημένοι κατακλύζουν το φουαγιέ, οι ερωτευμένοι φιλιούνται (άσχετο, αλλά όλα φαίνεται να οδηγούν στην επαφή), οι μοναχικοί κάνουν ότι διαβάζουν το πρόγραμμα για να μην προκαλούν τα βλέμματα όντας μονός αριθμός σε μια αίθουσα γεμάτη άρτιους. "Ίσως όχι και τόσο άρτιοι...", αρχίζει να μελετά τους γύρω και να φαντάζεται τις ζωές που σαν νέφος περιβάλλουν τους γύρω της. Βάζει στοίχημα ότι η Ηλέκτρα, στην ίδια σειρά δυο θέσεις πιο πέρα, ζει σε ένα σπίτι όπου τουλάχιστον το ένα δωμάτιο είναι κόκκινο βαθύ ή κίτρινο. Τα βράδια φωτίζει με κεριά και ανάβει μυρωδικά, τρώει καθισμένη οκλαδόν σε μεγάλα μαξιλάρια στο πάτωμα φορώντας μια φαρδιά πουκαμίσα, από αυτές τις φολκλόρ που πουλάνε στο Μοναστηράκι. Είναι όμορφη: η μύτη της λεπτή, αριστοκρατική, τα μάτια της ζυγισμένα, καστανά μαλλιά ελεύθερα στους ώμους, πολύ αδύνατη, μοντέρνα ρούχα, μυτερές μπότες. Όμορφη... και άγρια... και γαλήνια...
Πρώτο κουδούνι. Από τις πόρτες αρχίζει να επιστρέφει ο κόσμος, μαζί με μια ανυπόφορη μυρωδιά από τσιγάρο, που είναι βέβαιη πως δεν θα συνηθίσει ποτέ.
Δεύτερο κουδούνι. "Με συγχωρείτε...": αμηχανία, γυναίκα προσπαθεί να φτάσει στο τέλος του διαδρόμου, στον φίλο της. Γόνατα μαζεύονται για να χωρέσει ανάμεσα από τα καθίσματα, ξεφυσήματα (αδικαιολόγητης) αγανάκτησης, ο μοναχικός περιμένει τη στιγμή που το γυναικείο κορμί θα περάσει τόσο κοντά από το πρόσωπό του, ώστε να καταφέρει να κλέψει λίγη από τη μυρωδιά του. Φτάνει κοντά του, την κοιτάζει ανέκφραστος, εκείνη του χαμογελάει αμήχανα, μαζεύει τα χέρια της στο στήθος (λες και έτσι θα καταλαμβάνει λιγότερο χώρο), οι γοφοί της περνάνε μπροστά από τη μύτη του: Κλείνει τα μάτια και ανασαίνει βαθιά. Ανοίγει. Έχει πια περάσει.
Τρίτο κουδούνι. Τη θέση δίπλα της δεν αργεί να καταλάβει ένας μεσήλικας. Εκείνη γυρίζει να τον κοιτάξει, δεν το κάνει ποτέ. Θέλει πρώτα να τον μυρίσει: ν' αφήσει την όσφρησή της να διαγράψει τη μορφή του και μετά -σαν παιχνίδι- να δει αν θα συμφωνήσουν τα μάτια και το πνεύμα της με την ετυμηγορία. Της θυμίζει λίγο τον παππού-Νίκο αυτή η μυρωδιά, αλλά είναι πιο βαριά. Μπορεί να διακρίνει ένα καφέ παντελόνι, στο γόνατο ακουμπάει ένα αδιάφορο χέρι μέσα από καρό μανσέτα και μπεζ πουλόβερ, ο κάτοχος στριφογυρίζει μέχρι να βολευτεί.
Τα φώτα σβήνουν.
Η ώρα περνάει γλυκά, όλα συμβαίνουν όπως νιώθει ότι θα συμβούν, καμιά φορά νομίζει πως είναι εκείνη η Ανελί, σερβιτόρα στο μικρό Παριζιάνικο καφέ, ώσπου αρχίζει να νιώθει άβολα. Προσπαθεί να μην το δείξει, μετακινώντας ελάχιστα το σώμα τη, για να δει αν το αίσθημα συνεχίζεται. Συνεχίζεται. Δοκιμάζει να κινήσει τα δάχτυλα του χεριού της και τότε καταλαβαίνει ότι δεν είναι μούδιασμα αυτό το βάρος: είναι το αδιάφορο χέρι που έχει συρθεί πάνω στο δικό της αγγίζοντας την με ανατριχιαστικό ερωτισμό. Μια ζέστη αναδύεται από το σώμα της, τα μάγουλά της φλογίζονται: ανάμεικτος φόβος και αποστροφή για αυτόν τον (δυστυχή) που αποζητά την επαφή με ένα άγνωστο χέρι στο σκοτάδι...