Λίγο το πνεύμα των άγιων ημερών που μας έχει διαποτίσει, λίγο ο καιρός που μόνο για χουζούρεμα είναι, λίγο η φυσική μας (μου) ροπή προς την τεμπελιά, ήρθε κι έγινε το Νύγμα επετειακό, σαν τη στήλη της Καθημερινής, «50 χρόνια πριν». Νοέμβρη είχαμε, πασχαλινό αυγό τσούγκριζε το κείμενο ημέρας, την οικουμενική καυτηρίαζε το editorial, τα 20χρονα του Σημίτη στην εξουσία γιορτάζαμε. Και κει που λέγαμε, έλα μωρέ, κανείς δεν προσέχει τέτοιες μικρολεπτομέρειες, άλλωστε τα κείμενά μας είναι διαχρονικά, έρχεται η κυρία Μίνα μας (minaggizete για όποιον θέλει να στείλει υβριστικό/απειλητικό Ν-SMS) με σχόλιο στο φόρουμ. (Την οποία Μίνα ουαί και αλίμονό της αν την πετύχω σε κάνα διάδρομο στο μέγαρο, θα τη στριμώξω με την κοιλιά μου στον τοίχο και θα της βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα, που έγινε αφορμή για όσα τραβάμε πλέον).

Αααααχ που όλα τα καλά τα είχαμε... Πριν: πριν είχαμε ένα άγιο άνθρωπο, αριστερών αποκλίσεων, τον yv που μας έστελνε αραιά και πού ένα ευγενέστατο και διακριτικό mail όπου με συντριβή και πόνο ψυχής μας ζητούσε αν ευαρεστηθούμε να γράψουμε το κείμενο που οφείλουμε.

Και έρχομαι στο τώρα, ένα τώρα εφιαλτικό, βγαλμένο από τις σελίδες του Ντε Σαντ (de Sade για τους μυημένους). Τη μέρα που η δολοπλόκα Μίνα καταχώρησε το κακεντρεχές της μήνυμα, μπαίνει σα σίφουνας στα γραφεία μας στα κεντρικά του Νύγματος (headquarters για τους μυημένους) αλλόφρων ο ttask! Όπως όπως κατεβάσαμε τα πόδια μας από τα δρύινα γραφεία, κουνήσαμε τα ποντίκια να φύγει το screensaver, ο DeNnNis που τον ξεμάτιαζε μια φίλη του τηλεφωνικά το γύρισε σε «Μάλιστα, κυρία Αγγελοπούλου μου, μείνετε ήσυχη κα Αγγελοπούλου μου»- ΜΟΝΟ το gbenec δεν μπορώ να κατηγορήσω ότι δε δούλευε, διότι αυτός δουλεύει για να μπορεί να κατηγορεί εμάς-ένεκα ο ρουφ της επιχείρησης. Και βγάζει φωνή μεγάλη ο ttask, βαριά κουβέντα λέει (να επιστήσω την προσοχή του αγαπητού αναγνωστικού κοινού στον άρτι σχηματισμένο δεκαπεντασύλλαβο): ποιος γράφει το κείμενο ημέρας της Παρασκευής; Εγώ θυμόμουν, αλλά δε μίλησα διότι εγώ έγραφα της Δευτέρας και μετά θα ρωτούσε και γι’ αυτό. Ο gbenec-λέγε με Αρτέμη Μάτσα-κοιτώντας το Διονύση μονολόγησε τάχαμου, «όποιος και να το γράφει δε θα θυμάται πια, τόσο καιρό που ‘χει να γράψει ...». Να μην τα πολυλογούμε, χειρότερος κι από την Έλενα Ακρίτα στον πιο αδύναμο κρίκο απεδείχθη ο αρχιβασανιστής ttask, τι αξημέρωτα ερχόμαστε στο Νύγμα, τι μεσάνυχτα μας βλέπουν τα σπίτια μας, τι νυχθημερόν γράφουμε, τι ένσημα δε μας κολλάει...

Έτσι περνάνε οι μέρες μας κι όποιου κείμενο δεν δείτε από βδομάδα να ξέρετε ότι περνάει δύσκολες στιγμές στα χέρια του ttask ...

Μαριλένα Κοιλανιώτη ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ