Ήταν Δευτέρα πρωί και περίμενα το λεωφορείο στη στάση. Το λεωφορείο είχε αργήσει και ήδη περίμεναν πολλοί στη στάση. Καθώς το λεωφορείο κατηφόριζε τη λεωφόρο Παπάγου αντίκρισα μια κοπέλα να τρέχει προς τη στάση για να προλάβει το λεωφορείο. Οι πόρτες του λεωφορείου ανοίγουν και στην προσπάθεια της κοπέλας να ανέβει ρίχνει την τσάντα της στο δρόμο. Με μια αστραπιαία κίνηση τη μαζεύω και της την παραδίδω. "Η τσάντα σας" της λέω και αυτή μου απαντά "ευχαριστώ" με ένα γλυκό χαμόγελο.

Το λεωφορείο ήταν γεμάτο οπότε μείναμε όρθιοι. Στεκόμασταν δίπλα κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο. Η παρουσία της ζέστανε το ψυχρό εκείνο πρωινό. Ήταν τέλειο κορίτσι και μου ήταν αδύνατο να μην τη κοιτάω συνέχεια. Μυτούλα μεσογειακή. Στόμα ζωγραφιστό. Εύθραυστη λεπτοκαμωμένη φιγούρα. Μακριά ξανθά μαλλιά σαν χρυσάφι. Και εκείνα τα γαλανά της μάτια. Αχ αυτά τα μάτια. Η ομορφιά της προοριζόταν για να αναστατώσει κάθε αρσενικό.

"Riko με λένε. Εσένα;" τη ρωτάω με φανερό τρακ. Με κοιτάζει στα μάτια και με μια τραγουδιστή φωνή μου ψιθυρίζει "Εύα". Όνομα που της ταίριαζε απόλυτα. Ήταν αυτό που έβλεπες, τίποτα παραπάνω. Απλή χωρίς να κρύβει κάτι.

Στη συνέχεια μείναμε αμίλητοι. Ξαφνικά το λεωφορείο κάνει στάση στο Hilton. Μου ρίχνει μια τελευταία ματιά χαμογελώντας και κατεβαίνει εξαφανίζοντας στους δρόμους της Αθήνας.

Η εικόνα αυτή του προσώπου της, έμεινε στο μυαλό μου χαραγμένη για πάντα. Ποτέ δεν την ξανά είδα,. έμεινε ένα όνειρο. Ένα όνειρο που ίσως κάποτε, κάπου να γίνει αληθινό.

Αγνή Α