Διανύουμε την τελευταία εβδομάδα του χειμώνα και είναι αλήθεια πως ο γράφων έχει αρκετό καιρό να 'επικοινωνήσει' μέσω editorial με όλους όσοι επισκέπτονται τη γωνιά αυτή του ΝΥΓΜΑτος, ίσως την αγαπημένη του, το Περιοδικό. Το κείμενο αυτό γράφεται πολύ μικρές ώρες και ενώ έχει προηγηθεί ένα ψιλοζάπινγκ σε φρουτοπαράθυρα, αθλητικά, νέους εκλογικούς νόμους και μπαράζ ανακοινώσεων για να καταλήξει η μικρή οθόνη κολλημένη σε Νίκολσον και Πφάιφερ...

Ώπα μεγάλε, ξέφυγα και τι ενδιαφέρει τι βλέπω εγώ όποιον έχει ήδη σπαταλήσει μερικά πολύτιμα λεπτά του για να διαβάσει αυτές τις ηλεκτρονικές γραμμές; Μα κάτι αντίστοιχο δεν σκεφτόμουν κι εγώ και έμενα αδρανής συγγραφικά εδώ και πολύ καιρό; Πραγματικά, αν δεν έχεις ΤΗΝ έμπνευση, αν δεν σε καίει ΤΟ θέμα ή αν απλά πνίγεσαι στην επαναληψιμότητα του "νέου" και "αποκλειστικού", τότε δύσκολα το χαρτί ή μάλλον πια η οθόνη γίνονται φίλοι σου...

Ένα από τα θέματα, λοιπόν, που υποκριτικά αγνοήθηκε στα λογής παράθυρα τον περασμένο μήνα είναι ο τζόγος σε μικρές ηλικίες. Και μπορεί να βγήκαν όλοι οι υπερασπιστές του νόμιμου στοιχήματος και να κατακεραύνωσαν τους παράνομους κουλοχέρηδες, τους παράνομους μπουκ, τις παράνομες λέσχες (όπου «παράνομος» βλέπε «αφορολόγητος»), όμως κουβέντα δεν είπε κανείς για τον όλο και μικρότερο μέσο όρο ηλικίας που παρατηρείται σε όλα αυτά τα μέρη.

Όντας ο ίδιος παίκτης, έχω μια -μικρή έστω- εμπειρία από παιδάκια του δημοτικού και γυμνασίου που παίζουν το χαρτζιλίκι τους στην τριπλή εμφάνιση του BAR, στο διπλό του Άγιαξ, για να μην ξεχειλώσω την κατάσταση και αναφέρω πως έχω δει ανταλλαγές καρτών (τα γνωστά σε όλους μας 'χαρτάκια') έναντι χρηματικών ποσών ή στοιχήματος.

Βέβαια, θα πεταχτεί κάποιος και θα πει πως ο Έλληνας είναι λάτρης του τζόγου, πως του αρέσει το εύκολο κέρδος, πως εντυπωσιάζεται γρήγορα από την εμφάνιση νέων παιχνιδιών και άλλα αντίστοιχα όμορφα. Κανείς όμως δεν θα πεταχτεί για να πει πως αφού ξέσπασε ο ‘σάλος’ με τα παράνομα παιχνίδια οι διαφημίσεις «κρατικών» (βλέπε «φορολογήσιμων») παιχνιδιών στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο πολλαπλασιάστηκαν. Κανείς δεν θα πεταχτεί για να πει πως αργά μα συστηματικά καλλιεργείται μία προδιάθεση στο μέσο Έλληνα για ποντάρισμα επί παντός αντικειμένου, πως με την πρόφαση της «υποστήριξης της νεολαίας και του αθλητισμού» ολοένα και περισσότεροι νέοι και νέες μαθαίνουν να διασκεδάζουν παίζοντας.

Δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτό το editorial. Ίσως απλά οι σκέψεις μου να χύνονται στην οθόνη σας άτακτα. Ίσως απλά να έχω εκνευριστεί από την χολυγουντιανή παρουσίαση του «σκανδάλου σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας». Ξύπνησαν οι δημοσιογράφοι και οι Υπουργοί! Ανακάλυψαν πως οι Έλληνες και ειδικά οι πολύ νέοι, οι άνεργοι, όσοι αναζητούν ένα τρελό όνειρο να πιστέψουν (όπως στη διαφήμιση του ΛΟΤΤΟ με τον ελέφαντα), καθημερινά καταθέτουν την ελπίδα τους στα φρουτάδικα και στα πρακτορεία.

Αντί για σπασμωδικές κινήσεις του τύπου «ορισμένα λεωφορεία ρυπαίνουν, άρα απαγορέψτε την κυκλοφορία παντός τροχοφόρου», καλό θα ήταν να ξεκινήσει μια προσπάθεια εξορθολογισμού της όλης κατάστασης με πρώτο μέτρο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, της θέσπισης ορίου ηλικίας για την πρόσβαση σε όλα τα τυχερά παιχνίδια, κρατικά και μη. Δεν θα επεκταθώ άλλο, καθώς το θέμα είναι τεράστιο και αγγίζει πολλές πλευρές της κοινωνικής μας ζωής. Απλά να θυμίσω (και στον εαυτό μου!) πως «ο πίνων μεθά και ο παίζων χάνει»!

Γιώργος Μπενέκος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλ. Μηχ.& Μηχ. Υπολ. ΕΜΠ)