Δε με νοιάζει που δεν ξέρω πού πηγαίνω
ο δρόμος, είπαν, είναι το πιο σίγουρο ταξίδι
Κι εγώ τραβώ το μονοπάτι που 'ναι κουραστικό,
απρόσμενο, επικίνδυνο, αληθινό
Δε με νοιάζει που το βάφτισαν πιό σύντομο,
αδιαφορώ.
Δε με νοιάζει που, φορές, δε μέ καταλαβαίνουν,
ούτε κι εγώ καταλαβαίνω,
μόνο που επιμένω να κοιτώ
ό,τι με κοιτάζει
Δε με νοιάζει που ξεχνάνε τί τους λέω,
που θυμούνται τα δικά τους μόνο,
κράτησαν τουλάχιστον τα υπάρχοντα τους,
εγώ κι αυτά τα δίνω μα δε μου λείπουν,
τας χείρας τους νίπτουν, φαίνεται όμως πως
αναπολούν την μοίρα τους.

Δε φοβάμαι και να μείνω απ'έξω, γιατί μπορώ να τρέξω,
μπορώ ν'αντισταθώ, και ξέρω, πως σε μία τρικυμία
ίσως χάσω στα σημεία
μα δεν θα ηττηθώ.
Δε με νοιάζει απ'το μπαλκόνι μου θέα αν δεν έχει,
έχει βασιλικό,
και στα κάγκελα το ξεβαμμένο χρώμα, στην σκουριά αντέχει
μ' άρωμα γλυκό.
Δε με νοιάζει όταν τα φώτα σβήνουν
λίγο πριν ξημερώσει, λίγο πριν κοιμηθώ,
στο σκοτάδι, στον βυθό
τα όνειρα γλεντούν και πίνουν,
η σκέψη ησυχάζει, τα χρόνια μου με κρίνουν
θυμίζοντας μου, πως δεν πειράζει να δοθώ
αν δεν παραδοθώ.

Μες τα ταξίδια,
μες τα μάτια, τα παιχνίδια
δεν με νοιάζει αν έχει γυρισμό,
γιατί εδώ, πάντα εδώ,
είναι η χώρα μου,
η πίστη μου κι η μοίρα μου που μ'ανταμώνει
και όταν με πληγώνει τότε αλλάζει,
τότε που δε με νοιάζει,
τότε που αδιαφορώ.

Thomas S.