Η τσέπη μας ήταν πάντα ένας μικρός σκοτεινός θάλαμος όπου τα χρήματα – τα είδωλα του μόχθου μας- παρέμεναν προστατευμένα και ασφαλή σαν ένας προθεσμιακός λογαριασμός. Τώρα παγκόσμια γεγονότα όπως το πετρέλαιο, οι ισοτιμίες και οι διεθνείς κρίσεις, αλλά και μικρά γεγονότα, όπως η απλοϊκή σκέψη να αγοράζω από κει που πουλάνε φθηνότερα, έχουν διεισδύσει σ’ αυτό το μικρό χώρο δημιουργώντας συγκρούσεις στο χρήμα μας που πάντα περίμενε εκεί στωικά μέχρι να ξοδευτεί.

Τι σημαίνει αλήθεια αγοράζω φθηνότερα; Αν δύο κιλά πατάτες κοστίζουν στο ένα κατάστημα 1 € και 10 λεπτά και στο άλλο κατάστημα 95 λεπτά είμαι κερδισμένος αν αγοράσω 95 λεπτά; Εν μέρει κερδίζω αλλά αν η τιμή ήταν 88 λεπτά δηλαδή 300 δρχ. τότε έχουμε και στη δεύτερη περίπτωση -τη φθηνότερη- μία «πονηρή» στρογγυλοποίηση που την πληρώνει ο καταναλωτής.

Βρήκα πολύ καλή τη σκέψη υπουργού να γίνουν το 1 € και τα 2 € χαρτονομίσματα για να τα συνδυάσουμε στο μυαλό μας με τα αντίστοιχα παλαιότερα των 200 και των 500 δραχμών, αν και θα είναι ακριβότερα.

Συμπερασματικά μπορούμε να διακρίνουμε ότι ανεξαρτήτως της διεθνούς κρίσης που επηρέασε τα μακροοικονομικά μας, ή ένταξη στην ΕΟΚ που μείωσε τα επιτόκια μας, δυσκολεύει και η καθημερινή χρήση του νομίσματος (τα μικροοικονομικά μας) που είναι αυτοματοποιημένη εγκεφαλική λειτουργία και για την οποία τώρα πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο, πράγμα που ως λαός θεωρούμε υποτιμητικό για το ταμπεραμέντο μας και για το επίπεδο των ποσών που αφιερώνεται αυτός ο χρόνος.

Σε άλλα κράτη, στη Γερμανία ας πούμε η αναλογία ευρώ προς μάρκο ήταν 2 προς 1 πράγμα που διευκόλυνε την προσαρμογή διότι απλά το νόμισμα διπλασιάστηκε. Δυστυχώς - εξετάζοντας τη σχέση που είχε εδώ ο Έλληνας με το χρήμα, καθώς και κάποιες συνήθειες του τύπου «κερασμένα», «τα ρέστα δικά σου», καθώς και αυτή η δύσκολη σχέση του 1 x 340,75 - νομίζω ότι θα περάσουν κάποια χρόνια για να σκεφτόμαστε την αξία των προϊόντων μόνο με € και όχι συγκριτικά με τη δραχμή όπως γίνεται τώρα.

Τέλος υπάρχουν και οι λύσεις χαρτονομισμάτων των 1,5 € και 3 € που αντιστοιχούν απευθείας στο 500άρικο και στο παλιό χιλιάρικο αλλά αυτή είναι μία καθαρά «ελληνική διευκόλυνση» που καταργεί το νόημα του ενιαίου νομίσματος.

Δυστυχώς τα θύματα στη συγκεκριμένη αλλαγή είναι οι ηλικιωμένοι που είναι και δυσκολότερο να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Ο ρόλος της τηλεοπτικής ενημέρωσης ήταν μηδαμινός, διότι εντοπίστηκε στη προβολή του νέου νομίσματος και όχι στη χρήση του.

Παρατηρώ ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες που θα μπορούσαν να δώσουν πραγματική ενημέρωση στο κόσμο, παραμένουν ακόμα στο συγκαλυμμένο ρόλο τους να αποτελούν το «όπιο» και το αγχολυτικό της καθημερινής μας ζωής.
Τα μποϋκοτάζ που ετοιμάζονται τις επόμενες μέρες νομίζω θα δώσουν μία αίσθηση εκδίκησης στους «μικρούς» απέναντι στις πολυεθνικές που κλέβουν τον ιδρώτα τους και μετά η ζωή θα πάρει τον συνηθισμένο δρόμο της. Αυτό όμως που θα πετύχουν αυτές οι κινητοποιήσεις είναι να αυξήσουν τις εξουσίες συλλόγων καταναλωτών και συγκεκριμένων προσώπων που όμως η νοοτροπία τους βρίσκεται πολύ μακριά από τον Ελληνικό τρόπο ζωής.

Ο δείκτης εμπιστοσύνης καταναλωτή που είναι η Νο1 κινητήριος δύναμη για την αμερικανική οικονομία αυτό τον καιρό, είναι για μας αυτή η άθλια πολύχρωμη εικόνα των σούπερ-μάρκετ που από τον τρόπο που διαφημίζονται, από τον τρόπο που είναι κατασκευασμένα, από τη σοβαροφάνεια που σου προσφέρουν δώρα αξίας ολίγων λεπτών, από το ψεύτικο χαμόγελο στο ταμείο, μέχρι τη δημιουργία μιας πελατείας « με μπικουτί και παντελόνια», μας δημιουργούν μόνο πικρά χαμόγελα και μία θλίψη για ένα κόσμο που είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει να ζει ανάμεσα σε κάμερες, πολλά «απαγορεύεται» και πολλές ώρες τηλεθέασης για να ξεχνιέται το βράδυ.

Αναζητώντας λύσεις μπορώ να πω ότι παρατήρησα μία μείωση τιμών στα περιοδικά που οφειλόταν σε πτώση των πωλήσεων. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το γεγονός γιατί κάθε χτύπημα στον τύπο είναι ένα ακόμη λουκέτο για τη δημοκρατία. Όμως αναγκάστηκα να δω ότι μία «ήπια και σιωπηλή αποχή» από πραγματικά άχρηστα προϊόντα, έχει σαν πρώτο αντίκτυπο μία εκλογίκευση τιμών. Από κει και στο εξής ο έλληνας (πολίτης και όχι καταναλωτής) πρέπει να ανακτήσει τη χαμένη επαφή του με τον κοινωνικό του περίγυρο, να κατανοήσει ότι ένας καφές με φίλους ή ένα ποτό με παρέα είναι κάτι που ήταν πάντα στη φύση του και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επικοινωνιακό τρυκ για τις δουλειές του.

Η μείωση τηλεθέασης είναι ένας ακόμη παράγοντας για να αποδυναμωθεί ο μοναρχικός ρόλος της τηλεόρασης σε πνευματική τροφό, με αποθέματα γάλακτος πλήρη ληγμένων ιδεών.

THEODOROS PRITZIS ΙΑΤΡΙΚΗ Άλλα άρθρα του