Κοινό φεγγάρι
Μοναδικό αστέρι
Στοιχηματίζεις ότι τα παραμύθια είναι αληθινά
Η εμπιστοσύνη έχει όνομα
Ο έρωτας επίθετο
Η αγάπη έδαφος
Κι όμως δεν αργεί η σκιά ν’ απλωθεί
Τα σύννεφα ρουφάνε τ' αστέρι
Ο κόκκινος κεραυνός κόβει βίαια στα δυο τη Σελήνη
Η αγάπη παύει να εμπιστεύεται
Χάνει τη γη, χάνει το χώμα της
Ο έρωτας απρόσωπος, αδιάφορος. Σνομπάρει.
Οι ανεξίτηλες ελπίδες ξεθωριάζουν
Το στοίχημα γίνεται «πιστεύω»
Τα χάνεις τα λεφτά σου
Τα παραμύθια παραμένουν παραμύθια.
Και τότε αρχίζει το παζάρεμα.
Γιατί τώρα κι όχι πριν;
Γιατί πριν κι όχι τώρα;

Drama Therapy Άλλα άρθρα της