Τις τελευταίες μέρες, λόγω της σφοδρής κακοκαιρίας και των έκτακτων καιρικών φαινομένων, είδαμε όλοι μας δημόσια έργα να καταρρέουν, πόλεις να πλημμυρίζουν, χωριά να καταστρέφονται, περιουσίες να βουλιάζουν στη λάσπη και καλλιέργειες να μετατρέπονται σε βαλτότοπους. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί η ανθρώπινη αμέλεια, η ματαιοδοξία, η αδιαφορία και ο καιροσκοπισμός λειτουργούν ως μόνιμοι σύμβουλοι για πολλούς από εμάς.

Όταν μπαζώνονται τα ρέματα, όταν χτίζονται σπίτια αυθαίρετα, χωρίς οικιστικό σχέδιο, όταν καίγονται δάση και δεν λαμβάνονται μέτρα αναδάσωσης, όταν φτιάχνονται δρόμοι και φράγματα χωρίς να προηγηθούν μελέτες κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας αν πιστεύουμε ότι δεν θα πληρώσουμε κάποιο τίμημα. Στην προκειμένη περίπτωση το τίμημα δεν το επέβαλε η Δικαιοσύνη, αλλά η Φύση, ως Θεία Δίκη. Αν λειτουργούσαμε ως ευνομούμενη κοινωνία, η οποία προβλέπει, σχεδιάζει, νομοθετεί, επιβλέπει και τιμωρεί τότε πολλά θα είχαν αποφευχθεί. Οι ιδιώτες χτίζουν αυθαίρετα, η Πολεοδομία κατέχει τα πρωτεία στο λάδωμα, οι τεχνικές εταιρείες τα κάνουν πλακάκια με στελέχη των υπουργείων και όλοι βαυκαλίζονται ότι χτίζουν μια νέα Ελλάδα. Ώσπου μια μέρα έρχεται μια κακοκαιρία και παίρνει ο διάολος σπίτια, δρόμους, αυτοκίνητα, γέφυρες, φράγματα και βουνά.

Στην περίπτωση των αυθαίρετων ή πρόχειρων κατοικιών οι παρανομούντες τιμωρούνται σκληρά χάνοντας τις περιουσίες τους, στην περίπτωση όμως των δημοσίων έργων εφαρμόζεται η τακτική του παπατζή και του λαμόγιου, δηλαδή εξαγγέλουμε μια Ένορκη Διοικητική Εξέταση ή μια Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων και μέχρι να εντοπιστούν οι ευθύνες όλα έχουν ξεχαστεί και όλοι τη γλυτώνουμε. Δυστυχώς όμως στην περίπτωση αυτή, κάποιοι έχουν καταχραστεί χρήματα των φορολογούμενων πολιτών ή χρήματα κοινοτικών επιδοτήσεων, χρήματα που αποσκοπούν στη βελτίωση των υποδομών και του βιοτικού επιπέδου. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: θα τιμωρηθούν ποτέ οι καταχραστές και αν ναι, με ποιό τρόπο;

Επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα την απάντηση τη γνωρίζω: θα μείνουν όλοι ατιμώρητοι. Όποιος θέλει ας με χαρακτηρίσει απαισιόδοξο, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει κάτι το ευοίωνο στο μέλλον αυτής της χώρας σε ό,τι αφορά την προσφερόμενη ποιότητα ζωής. Έχει στηθεί εδώ και δεκαετείες ένα παζάρι, στο οποίο δημόσιοι λειτουργοί, ιδιωτικές επιχειρήσεις και εργολάβοι καταχρώνται ανερυθρίαστα τους πόρους του ελληνικού λαού, υπερτιμολογώντας, δημοπρατώντας δύο και τρεις φορές το ίδιο έργο ή τεμαχίζοντας έργα για να κάνουν περισσότερους διαγωνισμούς και να εισπράξουν περισσότερες προμήθειες, συντάσσουν μελέτες στο πόδι και κατά παραγγελία και παραλαμβάνουν έργα με κακοτεχνίες. Αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως κρεττίνους, κάθε τόσο τους χρυσώνουν το χάπι εγκαινιάζοντας και από ένα «σύγχρονο», υπερτιμολογημένο ή προχειροφτιαγμένο έργο, τους καλούν να παίξουν το ρόλο του οπαδού χειροκροτητή κάθε τέσσερα χρόνια, ψηφίζουν νόμους και νομοθετικές ρυθμίσεις με παράθυρα ή κομμένους και ραμμένους στα μέτρα των συμφερόντων τους και παραμυθιάζουν το πανελλήνιο ότι βιώνει μια αναγέννηση του ελληνικού μεγαλείου. Βέβαια όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι και δεν μπορούν να εφευρεθούν άλλες δικαιολογίες βγαίνει ακόμα κι ίδιος ο Πρωθυπουργός στη Βουλή και λέει ότι αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα και αυτήν αξίζουμε.

Λυπάμαι πολύ που θα απογοητεύσω τον Πρωθυπουργό (όχι πως θα διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο, αφού δεν διαβάζει κείμενα σοφότερων ανθρώπων από εμένα), αλλά αυτή είναι η Ελλάδα που αξίζει σε εκείνον και στην κλίκα του Πανταγιά και του Λαλιώτη που τον περιβάλλει, που αξίζει στους πολιτικούς των κομμάτων που ψηφίζουν νύχτα τις αυξήσεις των βουλευτικών αποζημιώσεων ομόφωνα, που αξίζει στους πολιτικούς που βολεύουν το σόι τους σε δημόσιους θώκους, που αξίζει στους πολιτικάντηδες της αντιπολίτευσης η οποία ακολουθεί την τακτική της αναμονής ώστε να καταρρεύσει η κυβέρνηση υπό το βάρος των ευθυνών και των σφαλμάτων της για να εμφανιστούν εκείνοι ως οι νέοι Μεσσίες. Αυτή η Ελλάδα αξίζει στους δημοσίους υπαλλήλους που μπήκαν με μέσο και που χρηματίζονται για να κάνουν τα στραβά μάτια σε κακοτεχνίες και σε παρανομίες, στους εργολάβους που υπερτιμολογούν έργα ή που εμφανίζουν πλαστά τιμολόγια και παραδίδουν ημιτελή και κακοφτιαγμένα έργα.

Θέλω να ζω σε μια χώρα στην οποία όταν βρέχει δεν θα ανησυχώ μήπως πέσω σε κάποια λακούβα από καθίζηση του οδοστρώματος, όπου δεν θα οδηγώ σε εθνική οδό με σαμαράκια και μπαλώματα θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα, όπου θα μπορώ να υπολογίσω τον απαιτούμενο χρόνο μετάβασης από ένα σημείο της πόλης σε άλλο, όπου οι φόροι μου θα γίνονται έργα υποδομής και θα συντελούν στην βελτίωση της ποιότητας ζωής. Όπου η ελευθερία των μετακινήσεων μου δεν θα περιορίζεται από την κομπίνα του κάθε «υπεύθυνου», όπου οι παραβάτες και οι καταχραστές δημοσίου χρήματος θα τιμωρούνται, όπου δεν θα νομιμοποιούνται τα αυθαίρετα για να αυξάνουν κάποιοι τα έσοδά τους, αλλά η επέκταση των πόλεων θα γίνεται βάσει σχεδίου. Όπου κανείς δεν θα είναι υπεράνω του νόμου και κανείς δεν θα έχει διαφορετική μεταχείριση από το Δημόσιο επειδή είναι γνωστός του εκάστοτε Πανταγιά. Θέλω να ζω σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 2003 και όχι να προσπαθούν να με πείσουν ότι πρέπει να είμαι ευτυχισμένος που απολαμβάνω σήμερα την ποιότητα ζωής που είχαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες το 1970. Μάλλον όμως όλα αυτά θα παραμείνουν ευσεβείς πόθοι...

Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Άλλα άρθρα του