(Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν)

Νωχελικά ξεκίνησε άλλη μια μέρα. Αργά, ο χρόνος είχε πια περάσει τα μισά του και με ολίγα κίνητρα κι ολίγα όνειρα, σηκώθηκε η Ελευθερία από την κλίνη της.

Σε άσπρο μεταξένιο φουστάνι τυλιγμένο γύρω από το σώμα της, σε δωμάτιο αχνοφωτισμένο, αφού ο ήλιος πάσχιζε να ανοίξει τις μισόκλειστες γρίλιες, περπάτησε ανάμεσα σε έπιπλα ακίνητα για μήνες, σε αντικείμενα χαμένα σαν αξίες και άλλα ορατά με δεύτερη ματιά σαν αποπαίδια.

Αδιάφορη, για μια φορά ακόμη, για το τί έχει συμβεί στο χτες, πως το σήμερα θ’ αλλάξει η νέα ημέρα, αδιάφορη για το ρολόι της ιστορίας, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και μια ματιά στο πρωινό της είδωλο, να δει πώς φαίνεται μεσημέρι.

«Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν»¹, έλεγε.

Έξω από το σπίτι της, πουλιά πετούσαν και της φέρναν νέα, κάπου κάπου, όταν κρατούσε η «Καλή Εποχή» που την φυσούσε ο αέρας της αισιοδοξίας. Πάντοτε διαρκούσε λίγο, ήταν όμως έντονη και έμενε στη μνήμη σαν ορόσημο.

Έπειτα, άλλες φορές πολλές, σιωπή κοφτερή έπεφτε, σαν αναπνοές κομμένες, αναμονή. Τα πουλιά κρυβόντουσαν στα κλαδιά και κουρνιασμένα κοιτούσαν, περιμέναν νευρικά, σιγοσφυρίζοντας «Όποιος συνέχεια φοβάται πεθαίνει κάθε μέρα και όποιος δεν φοβάται πεθαίνει μια φορά».

Τότε που τα μάτια αντικαθιστούσαν τα φτερά, η Ελευθερία έπεφτε σε λήθαργο, ύπνο βαθύ μέρες-νύχτες, ακατάπαυστα. Η αναμονή της «Κακιάς Ώρας» την σκότωνε ειρηνικά.

Υπάρχουν φορές που καλύτερα να είσαι παρά να περιμένεις να γίνεις.

(1) «Ξέπλυνε τις αμαρτίες σου, όχι μόνο το πρόσωπο σου». Η φράση αυτή που καλείται παλινδρομή ή 'καρκινικός στίχος' διότι διαβάζεται και ανάποδα, αποδίδεται στον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και αποτέλεσε επιγραφή σε περιρραντήρια και εισόδους των εκκλησιών και μοναστηριών στη βυζαντινή περίοδο, μεταξύ άλλων και στην Κρήνη της Αγίας Σοφίας, στην Κωνσταντινούπολη.

(2) Bernard Shaw.

Thomas S. Άλλα άρθρα του