Για κάθε κεφαλαίο Άλφα
που κάνει κατακόρυφο,
Για κάθε αριθμό που με στενεύει,
Για κάθε μικρό, στρογγυλό,
Παλουκωμένο έψιλον που μου θυμίζει
Πως δεν ανήκω πουθενά,
Πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον μια ρίζα
Διπλή, τριπλή, πολλαπλή,
Κάπου στη γειτονιά τ' Απείρου,
Κάπου στις εσχατιές τ' Ονείρου,
Που να μπορεί να επαληθεύσει
Το μη γραμμικό σύστημα
Των αισθήσεών μου...
Και η Μέθοδος μου έδωσε απάντηση,
Διπλή και σίγουρη:
Ε Ε π
Ευθύς, τα 2 Έψιλον του μυαλού μου
Γύρισαν την κεφαλαία πλάτη τους
Στην αποτρόπαια μορφή της αλήθειας...
«Υπάρχει...Υπάρχει...»
μου ψιθύρισαν,
Και έτσι υποτιμητικά και εγωκεντρικά
Που φέρθηκαν...,
Έπεσαν από τα πάνω,
Με ταχύτητα ανάλογη τετραγώνου,
ανάλογη ενοχής...,
2 λοξά, μα γραμμικά κοντάρια
και καρφώθηκαν στο πίσω μέρος
του ρητού μυαλού τους.
Δεν Υπάρχει... Δεν Υπάρχει...

Διονύσης Νιχίλης ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ (ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ)