www.nygma.gr - ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ (Ιστορίες)
Δεν θα ορκιζόταν ότι ήταν η μοναδική αλλά σίγουρα από τις ελάχιστες φορές που έτρεχε σαν μικρό παιδί. Όσο τέλος πάντων του το επέτρεπε η φυσική του κατάσταση να τρέξει σαν μικρό παιδί. Γιατί όπως και να το κάνουμε τα μικρά παιδιά δεν λαχανιάζουν στα πέντε βήματα και δεν ξαποσταίνουν σε παγκάκια προσπαθώντας να χαλαρώσουν τον κόμπο της γραβάτας τους. Δεν βαριέσαι το βλέμμα ήταν το ίδιο, τα χείλια το ίδιο πεισματικά κλειστά, τα μάτια που κοίταζαν το κάτι στο άπειρο το ίδιο απορημένα.
Και από τις σπάνιες στιγμές που ήταν τόσο χαρούμενος όσο ένα μικρό παιδί. Όσο τέλος πάντων μπορούσε να μιμηθεί ένα μικρό παιδί γιατί τα μικρά παιδιά σπάνια χαρακτηρίζονται από το αίσθημα της αυτοσυγκράτησης, θέλουν να ξεφωνίσουν στο πιο κοντινό τους πρόσωπο τον λόγο που είναι χαρούμενα. Εκείνος από την άλλη το μόνο που ήθελε ήταν να βιώσει την απόλυτη αυτή ευτυχία μόνος του, να κρατήσει το υπέροχο αυτό συναίσθημα για τον εαυτό του. Γιατί να το έλεγε στους άλλους; Έτσι και αλλιώς τα νέα μαθαίνονται γρήγορα και ένας-ένας θα έρχονταν από μόνοι τους σε αυτόν. Με αυτόν τον τρόπο θα διαπίστωνε και ποιοί πραγματικά τον αγαπούσαν μιας και ο λαός πιστεύει ότι οι πραγματικοί φίλοι φαίνονται περισσότερο στις χαρές και λιγότερο στις λύπες. Λύπες δεν ήθελε να ξανακούσει αυτή τη λέξη όχι μόνο για σήμερα όχι για αύριο αλλά ούτε για έναν ολόκληρο χρόνο. Μια μέρα σαν την σημερινή θα προτιμούσε να κρατήσει πολύ λίγα για τον ίδιο, να δώσει στους άλλους τα πιο πολλά. Τι κρίμα σκέφτηκε έτσι είναι και οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να μοιράζονται όταν είναι υπερβολικά χαρούμενοι ενώ κάποιες άλλες στιγμές που δεν νιώθουν τόσο αυτάρκης τα θέλουν όλα δικά τους, θα μπορούσαν άραγε τότε να αφεθούν έτσι εύκολα στις μελωδίες τούτης της νύχτας, γιατί η αλήθεια είναι ότι τον είχε βρει η νύχτα σε εκείνο το παγκάκι στην άκρη της παραλίας.
Δεν ήθελε με τίποτα να χάσει αυτό το συναίσθημα στη σκέψη και μόνο ένιωσε χλωμός σαν να στράγγιξαν από πάνω του όλη την αλμύρα, είδε τους κόκκους στην άμμο να μεταμορφώνονται σε κόκκινους δηλητηριώδης σκορπιούς. Όχι, θα πάλευε για αυτό θα αψηφούσε και τον άνεμο και τις ορδές από τα σύννεφα που έφταναν από ώρα σε ώρα εξάλλου είχε για σύμμαχο του ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Τι χαζές σκέψεις ήταν αυτές τώρα κοντά σε έναν τόσο ειδυλλιακό τόπο. Είπαμε ότι έτρεχε σαν ένα μικρό παιδί μέσα στις απέραντες συστάδες των καλαμιών πέρα στις αλυκές με τα πόδια του να έχουν στην κυριολεξία βουτηχτεί στις λάσπες δυσκολεύοντας αρκετά τις κινήσεις του. Σε μια στιγμή κόπωσης και αδυναμίας έστρεψε τη ματιά του στο ξύλινο παγκάκι.
|
Το άρθρο αυτό βρίσκεται δημοσιευμένο στην Πύλη www.nygma.gr
στη διεύθυνση http://www.nygma.gr/mag/articles/Article.asp?ar_id=649&ac_id=8