(Φθινόπωρο. Ένα γκρίζο σύννεφο σκεπάζει τη πόλη. Δύο τρεις σταγόνες βροχής κολλάνε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου. Πρωτοβρόχια σκέφτομαι. Μια ακόμα σχολική χρονιά αρχίζει.)

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι φρικιό αλλά δε γουστάρω και καλούπια. Έχω το πιο ακατάστατο γραφείο στη δουλειά αλλά δεν χάνω ποτέ τη ψυχραιμία μου και τα καταφέρνω εκεί που οι άλλοι σηκώνουν τα χέρια. Ξυπνάω κάθε πρωί στις 6.30 και στις 8.00 είμαι στο γραφείο. Δύο τσιγάρα σπίτι, 4 στο αυτοκίνητο και μόνο 1 στο γραφείο με το καφέ.

Υπάρχει μια γκρίνια από τους άλλους στη δουλειά για το κάπνισμα. Ειδικά οι γυναίκες είναι ανένδοτες. Οπότε αναγκάζομαι να κάνω και κανένα τσιγάρο στο μπαλκόνι.

Εκείνο το πρωί μόλις έχω σβήσει το 3ο τσιγάρο βγαίνοντας από τη Κηφισίας και ανάβω το 4ο στη Βασ. Σοφίας. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή κάποιος με κλείνει από αριστερά, κάνω λίγο πιο δεξιά να τον αποφύγω και τότε ένας “man in the black” - με γκρι σκούρο σύνολο - με δερμάτινο χαρτοφύλακα σαν μαύρη κλασσική σχολική τσάντα, με κατάμαυρα γυαλιά ηλίου, μιλάμε πάρα πολύ βιαστικός ο τύπος, κατεβαίνει στο οδόστρωμα για να περπατήσει πιο γρήγορα και τότε του δίνω μία με το προφυλακτήρα στη τσάντα του, που παραλίγο να του φύγει από το χέρι. Γυρίζει και με κοιτάζει έκπληκτος, αλλά βιάζεται τόσο πολύ που δεν σταματάει και – φανερά εκνευρισμένος- συνεχίζει ακόμα πιο βιαστικά, ανεβαίνοντας πάλι στο πεζοδρόμιο και κάποια στιγμή χάνεται ανάμεσα στο πλήθος.

Δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έγινε γιατί αμέσως αντηχεί στα αυτιά μου μια ξεχασμένη φωνή « Μη κλωτσάς τη τσάντα μου Στάθη». « Τι θες ρε μπούλη; Μόνο εσύ και τα κορίτσια έχετε καθαρές τσάντες.» απαντούσα εγώ. Ήταν ο Νίκος, καλός μαθητής, πολύ διαβαστερός, (διαβαστερός είπα όχι αριστερός), τώρα είναι παράγοντας σε κάποιο αθλητικό σύλλογο. Καριέρα, εύκολα χρήματα, τον βλέπω και καμιά φορά να κάνει δηλώσεις στη τηλεόραση. Πάντα ψύχραιμος, αυστηρός με τον εαυτό του, ακριβής στις εκφράσεις του, κλασσική εικόνα επιτυχημένου.

Είχε τότε ο Νίκος μία μπλε- σκούρα τσάντα, δερμάτινη, με εκείνα τα χάλκινα μέταλλα στις γωνίες πεντακάθαρη και γυαλιστερή. Πάντα προσεκτικός, καθαρός και σιδερωμένος άφηνε τη τσάντα του στη ρίζα της ακακίας, προσεκτικά, να μη σκονιστεί. Όλοι αφήναμε τις τσάντες κάτω από την συγκεκριμένη ακακία για να πάμε για παιχνίδι. Εγώ σημάδευα από μακριά – σαν να ρίχνω σφύρα – και την έστελνα δίπλα στις άλλες. Πόσο είχε δεινοπαθήσει εκείνη η τσάντα μου, οι γωνίες της είχαν χάσει από καιρό τα μεταλλάκια τους και το χερούλι είχε πάει δύο φορές στο τσαγκάρη για να κολληθεί. Είχε αρχίσει να τρυπάει και συχνά έχανα τα μολύβια μου, ενώ το καπάκι της είχε κάνει «αυτιά» στις άκρες του και τα ζωνάκια που την έκλειναν ήταν έτοιμα να κοπούν.

Τύχαινε να περάσω από την ακακία και έβλεπα τη τσάντα του όρθια δίπλα στις δικές μας, έδινα μία κλωτσιά και την έριχνα κάτω. Αμέσως άκουγα : «Μη κλωτσάς τη τσάντα μου Στάθη». «Τι είπες ρε μαλακισμένο;» του φώναζα. «Στάθη είπες μία κακή λέξη, θα το πω στο κύριο». «Τι είπα; Για πες μου σε παρακαλώ τι είπα;» (Ρωτούσα ευγενικά) «Δεν μπορώ να πω». «Ε τότε τι θα του πεις;» «Στάθη το κάνεις επίτηδες, για να με μπλέξεις με τα βρομόλογά σου »

Όλα τα τετράδιά του ήταν πεντακάθαρα και στη τσάντα του τα πάντα τακτοποιημένα. Εγώ είχα κάτι τετράδια με κάτι «αυτιά» στις γωνίες, κάτι βιβλία με σχέδια αφηρημένης ζωγραφικής στα εξώφυλλά τους, «έτρωγα» τα μολύβια μου και τα καπάκια από τα στυλό, λύγιζα τη σβύστρα μου και την έκοβα πάντα στη μέση, δοκίμαζα την «αλμυρή» γεύση που είχε το ξυραφάκι της ξύστρας, έπαιζα στο διάλειμμα μέχρι να ιδρώσω και σκόνιζα τα ρούχα μου τόσο που να μη φοριούνται ούτε το ίδιο απόγευμα.

Είχα ένα ενδόμυχο παιδικό μίσος για τις σχολικές τσάντες. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ανακούφιση ένοιωσα όταν έγινε της μόδας στο γυμνάσιο, να κάνουμε τα βιβλία ένα δέμα χρησιμοποιώντας ένα ελαστικό ζωνάκι. Μεγάλη μαγκιά το «δέμα» εκείνη την εποχή.

Μετά στο Πανεπιστήμιο δεν θυμάμαι αν κρατούσα και στυλό στις παραδόσεις. Είχαμε τότε ένα συμφοιτητή που επέστρεψαν οι δικοί του από το εξωτερικό και παρακολουθούσε μαθήματα στη σχολή μας. Είχε ζήσει όλη τη μέχρι τότε ζωή του εκτός Ελλάδας και είχε μια άλλη νοοτροπία. Ερχόταν με το ποδήλατό του – για να κάνει λίγη αεροβίωση κάθε πρωί- είχε ειδική θήκη για τη τσάντα του, κουβαλούσε άπειρα στυλό, σε διάφορα χρώματα, είχε μαζί του και τα βιβλία της ημέρας και κρατούσε σημειώσεις και υπογράμμιζε με μαρκαδοράκια και κάποια μέρα ανακαλύψαμε ότι είχε και μία άλλη θήκη με εργαλεία, μήπως χρειαστεί κάτι για το «όχημα του» και τελικά δεν γλίτωσε το παρατσούκλι. Τον λέγαμε: ο Υδραυλικός, ένεκα των εργαλείων καθώς και των άλλων «τακτοποιημένων» μικροπραγμάτων της ζωής του.

Ήταν η εποχή που το ένα τρίτο των φοιτητών έφερνε στη σχολή - αντί για βιβλία - αφίσες και προκηρύξεις, γιατί πίστευε ότι θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. (τον τότε γνωστό κόσμο που λένε και στην ιστορία)

Παρασύρθηκα... Είχα λοιπόν ένα μίσος για τις τσάντες γιατί τις θεωρούσα κάτι σαν σφραγίδα υποταγής πάνω μας, κάτι σαν σχολικό εξάρτημα, σαν στολή στρατιωτική σαν... ΟΚ σταματάω εδώ.

Όταν οι Pink Floyd είπαν για πρώτη φορά τότε το The Wall, θα μπορούσαμε άνετα να γκρεμίσουμε... Λοιπόν (οι έντονες εικόνες με αποπροσανατολίζουν) το θέμα μας είναι οι σχολικές τσάντες και τα πρωτοβρόχια, το Φθινόπωρο που κατέφθασε και τα παιδιά θα αγοράσουν καινούριες τσάντες και νομίζω ότι αυτά τα χαριτωμένα σακίδια που βάζουν στη πλάτη,(καμιά σχέση με τα αυστηρά, σκουρόχρωμα, τετράγωνα, δερμάτινα «αξεσουάρ» της εποχής μας) αυτά τα πολύχρωμα κατασκευάσματα, που πολλές φορές τους τα κουβαλάνε μαμάδες και παππούδες, δίνουν την αίσθηση (τη ψευδαίσθηση) ότι πάνε στην εξοχή, ότι είναι κάτι σαν μικροί ορειβάτες. Κάπως έτσι το μάτι μου ξεγελάστηκε και έβλεπα με νοσταλγία – αναπολώντας σχολικές εκδρομές - αυτά τα πιτσιρίκια που πήγαιναν κάθε χρόνο στη πρώτη δημοτικού, στα νήπια (στα μεγάλα νήπια) έχοντας το σακίδιό τους στη πλάτη.

Όλα αυτά τα χρόνια, είχα ξεχάσει και το Νίκο και τη τσάντα του και το «Μη κλωτσάς τη τσάντα μου Στάθη» και ένοιωθα αυτή την ανεξήγητη απέχθεια για αυτούς που άρχισαν πάλι, στο όνομα μιας μόδας, μιας μεταγιάπις αντίληψης, να κυκλοφορούν με το λάπτοπ σε μία κλασσική δερμάτινη σχολική σάκα (θυμάστε που τη λέγαμε και σάκα τότε;), να φοράνε αυτά τα μπίζνες σκούρα κοστούμια που δεν τσαλακώνουν ποτέ και να πηγαίνουν με το πλέον χάι τεκ ύφος του κόσμου στο γκρίζο γραφείο τους.

Έχω φθάσει στο γραφείο τώρα, έχω κατεβάσει τη πρώτη γουλιά καφέ και τραβάω τη δεύτερη τζούρα από το τσιγάρο μου. Μπαίνει ο διευθυντής του τομέα μας, που είναι ένας τριαντάχρονος με γκρι κοστούμι και τη μαύρη σάκα του στο χέρι. Δεν καπνίζει, ανέχεται κι αυτός το μοναδικό μου πρωινό τσιγάρο στο χώρο του. Παρόλη τη σιωπηλή μας συμφωνία, μου ρίχνει και σήμερα – όπως και κάθε μέρα – ένα βλέμμα αηδίας στοχεύοντας το τσιγάρο μου. Έχει κάνει μάστερ στα οικονομικά με υποτροφίες και ειδικές διακρίσεις. Είναι επίσης πάρα πολύ καλός στη διοίκηση προσωπικού. Είναι αντικαπνιστής και σε γενικές γραμμές πολύ clean (ατσαλάκωτος) τύπος. Ίδιος ο Νίκος. Θα θελα τώρα πάρα πολύ, μα πάρα πολύ (το έχετε καταλάβει φαντάζομαι) να σηκωθώ και να του κλωτσήσω τη τσάντα...!!!

Kαλή χρονιά παιδάκια.

THEODOROS PRITZIS ΙΑΤΡΙΚΗ Άλλα άρθρα του