Στον απόηχο των πολιτικών εξελίξεων για μία ακόμα φορά αναρωτιέμαι: Είναι το ίντερνετ ένας νέος χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει πολιτικές αντιπαραθέσεις; ή μάλλον ξεκαθαρίζοντας περισσότερο: Θα μπορούσε να αναπτυχθεί στο χώρο του ίντερνετ μία καινούρια πολιτική κίνηση;

Οι απαντήσεις φέρνουν καταιγισμό ερωτήσεων. Αναζητώντας κάποια χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής ξεκινάμε με τα πιο απλά: Θα ενδιαφερόταν ας πούμε για τις διεκδικήσεις αυτών που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο καθημερινά στη δουλειά τους; Για παράδειγμα θα απαιτήσει ορθοπεδικ(οτερ)ά καθίσματα και λιγότερο κουραστικές οθόνες, όπως επίσης και πάταξη κάθε είδους σπαμ και κάθε επιδημίας ιών στα μέιλ; Θα συνεχίσω να μιλάω ίσως, για φθηνότερες γραμμές και μεγαλύτερη ελευθερία χρόνου στη τιμολογιακή πολιτική, να μπορεί δηλαδή η πρόσβαση να είναι ανοικτή όλη την ημέρα με την ίδια φυσικότητα που είναι το ραδιόφωνο.

Θέλω να πάω όμως πιο πέρα. Οι άνθρωποι που επισκέπτονται καθημερινά το διαδίκτυο, μήπως έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, που δυνητικά τα έχει ένας καινούριος πολιτικός χώρος; (που δεν είναι απαραίτητα αυτός ο κεντρώος χώρος που ψάχνουν όλοι τώρα) Νομίζω ότι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αρκετά εμφανή πλέον και καταφέρνουν να διαμορφώσουν ένα προφίλ.

Ας δούμε λοιπόν ποιες απαιτήσεις έχει ο χρήστης του διαδικτύου και οι οποίες πολύ συχνά ικανοποιούνται από την ίδια τη λειτουργία του ίντερνετ και γιατί οι σύγχρονες πολιτικές είναι αδύνατον να τις προσεγγίσουν. Αυτοδιάθεση, αυτονομία, ατομικότητα, αυτοδιαχείριση, διείσδυση στη τεχνολογία, αμεσότητα, διάλογος, ανθρώπινες σχέσεις, συγκριτική προσέγγιση των γεγονότων, ελεύθερη κυκλοφορία της πληροφορίας και κυρίως απλά και πολύ καθοριστικά:πληροφόρηση, πληροφόρηση, πληροφόρηση.

Τώρα όλες αυτές οι λέξεις που τόσο ωραία ακούγονται είναι πράγματα που καθημερινά τα κάνουμε με τα φόρουμ, τα τσατ, τα μέιλ ή με την απλή ερώτηση: «Ξέρει κανείς που θα βρω αυτό ή εκείνο;»... και πάντα κάποιος βρίσκεται να απαντήσει και να σου κάνει τη ζωή ευκολότερη. Θα κάνω μια παρένθεση για να πω ότι όλα αυτά τα στοιχεία εμείς οι Έλληνες τα είχαμε (ειδικά οι μεγαλύτεροι), ζώντας πριν λίγες δεκαετίες την απλή ζωή της γειτονιάς... δηλαδή θέλω να πω αυτά τα χαρακτηριστικά της συνεργασίας και αλληλοβοήθειας, που είναι πράγματα ασυνήθιστα και άκρως γοητευτικά για τους «ψυχρούς βόρειους» και να που στο διαδίκτυο εμφανίζονται ομάδες που πετυχαίνουν αυτή την επικοινωνία υψηλού επιπέδου. Δηλαδή και τεχνολογία και «γειτονιά» και πληροφόρηση.

Κάνω μία στροφή στο θέμα του «πολιτικού κέντρου» με σκοπό να βρω κάποιο «χώρο» στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα για να «χωρέσει» το διαδίκτυο. Κάποιες φορές οι πολιτικοί μας ίσως για να μη παρεξηγηθούν ή για να αποφύγουν κάποιο συσχετισμό των λόγων τους με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου χρησιμοποίησαν τον όρο «μεσαίος χώρος». Λοιπόν τώρα προσέξτε με καλά γιατί ενδέχεται να γελοιοποιηθούμε. Θα προσδιορίσω το ίντερνετ ως «ενδιάμεσο» πολιτικό χώρο. (Το επαναλαμβάνω: «Όχι μεσαίος χώρος αλλά ενδιάμεσος» οκ;) Αστείο ε; Τι λέτε; «Ενδιάμεσος χώρος». Τι άλλο θα ακούσουμε; Μήπως να το πούμε όπως τα γουίντοους στο λειτουργικό τους; «Κάδος ανακύκλωσης»; Υπάρχει μία διαρκής ανακύκλωση ιδεών στο διαδίκτυο και η αίσθηση του κάδου δεν έχει να κάνει με την παλιά έννοια των άχρηστών σκουπιδιών, αλλά με την πραγματική ανακύκλωση που και τα απόβλητα γίνονται χρήσιμα και άκρως απαραίτητα. Τώρα γιατί μιλήσαμε θα «απόβλητα»; Πολύ συχνά «κάποιοι» τρίβουν τα χέρια τους, στην ιδέα ότι αρκετοί «ενοχλητικοί»,ευτυχώς που έχουν και το ίντερνετ και εκτονώνονται εκεί μέσα ανώδυνα, χωρίς να φθάνουν οι απόψεις τους στο ευρύτερο κοινωνικό σώμα.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως το «ενδιάμεσος», όπως το «ανακύκλωση» κάνουν το δίκτυο να φαντάζει πολύπλοκο και να μη έχει αυτό το ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα ότι... «εκεί μέσα βρίσκονται κάποιοι που παλεύουν για κάτι». Ίσως καλύτερα θα λέγαμε ότι δεν είναι «εκεί μέσα» είναι «ενδιαμέσως»... ενδιαμέσως των άλλων πολιτικών δυνάμεων, μέσα στο κεντρώο χώρο, ενδιαμέσως των φανατικών οπαδών και των σκεπτόμενων «φίλων», το διαδίκτυο βρίσκεται παντού με μία εμμονή στην ατομικότητα, την αυτονομία, την άμεση επικοινωνία και τη πληροφόρηση.

Να... πώς να το πω χωρίς να γίνομαι βαρετός; Όλα εδώ κινούνται κάπου «ενδιάμεσα». Δηλαδή οι υπολογιστές δεν ξεκίνησαν σαν μία μορφή αριθμομηχανής; κάπου πέρασαν από τη λογιστική φάση και ταυτόχρονα και από τη παιχνιδοβιομηχανία των βίντεο γκέιμς για να πάρουν τη σημερινή τους μορφή... ο Μπιλ Γκέιτζ δεν ξεκίνησε από ένα γκαράζ; Αυτό το «ενδιάμεσο» δηλαδή που δεν είναι ούτε δρόμος ούτε σπίτι, είναι ένα γκαράζ που φιλοξενούσε αρχικά το αυτοκίνητο (την άλλη μεγάλη επανάσταση, αυτό τον κόμπακτ χώρο: ελευθερίας, ατομικότητας, διασκέδασης,... επικοινωνίας, ερωτικής ελευθερίας... πόσα αμερικανάκια και μετά και πόσες χιλιάδες παιδιά σ’ όλο τον κόσμο ξεκίνησαν την καριέρα τους σαν έμβια όντα μέσα σε ένα αυτοκίνητο;) και μετά φιλοξενούσε τη φαντασία και τις επιδόσεις του στους υπολογιστές. Πως ξεκινάει το ίντερνετ; Σαν το μοναχικό ηλεκτρονικό παιγνίδι ενός παιδιού στο γκαράζ του σπιτιού και μετά φέρνει και τους φίλους του.

Νομίζω πως κάτι προσπαθήσαμε να πούμε, όμως εδώ τα πράγματα μιλάνε μόνα τους. Στο διαδίκτυο είναι πιθανότερο να αναπτυχθεί και ολοκληρωθεί μία επιχειρηματική ή μία επιστημονική ιδέα παρά κάποιο είδος πολιτικής. Η πολιτική πρέπει να έχει αφετηρία από τα ήδη υπάρχοντα πολιτικά σχήματα. Εδώ θα διαφωνήσω για να πω ότι η πολιτική μπορεί κάλλιστα να ξεκινάει -σήμερα πια- και από τα μίντια, όπως έγινε στη γείτονα Ιταλία.

Είναι σίγουρο ότι τα σύγχρονα πολιτικά σχήματα είναι κουρασμένα, όλοι το ξέρουμε, απλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή προς το παρόν... και μία από τις εξευτελιστικότερες αποδείξεις γι αυτό, είναι η θλιβερή διαπίστωση ότι οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι πλέον χωρίς τα μίντια. Οι πατερίτσες, τα αναπηρικά καροτσάκια και οι αποκλειστικές νοσοκόμες των πολιτικών έχουν γίνει τα μίντια και τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να κάνουν βήμα χωρίς τηλεόραση.
Φυσικά εσείς γνωρίζετε την αντιπάθεια των χρηστών του διαδικτύου για την τηλεόραση, γνωρίζετε το θόρυβο και τη σύγχυση που προκαλεί, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της γύρο από κάθε τι ανθρώπινο και δημιουργικό, μέχρι να απομυζήσει όλους τους χυμούς του, οπότε για το ίντερνετ αυτό που θα μένει προς το παρόν θα είναι αυτός ο «ενδιάμεσος χώρος». Ξέρετε πώς; Κάπως απροσδιόριστα, κάπου και παντού, όπως το υλικό που κολλάει τα τούβλα ενός τοίχου, επαναλαμβάνω: «ενδιαμέσως»...

«Ενδιάμεσος χώρος»; Μπορεί να είναι μια αρχή για να ξεκινήσει κάτι πιο σύγχρονο, πιο νεανικό... «Ενδιάμεσος χώρος»;....ποτέ δεν ξέρεις...

THEODOROS PRITZIS ΙΑΤΡΙΚΗ Άλλα άρθρα του