Ακουγα χθες νεαρό βουλευτή της ΝΔ, με την αυτάρεσκη βεβαιότητα που του προσδίδει μάλλον η κληρονομική καταγωγή του, να σχολιάζει τα πεπραγμένα της κυβέρνησης στην οικονομία. Σημειωτέον ότι είχε κληθεί να μιλήσει στον απόηχο της έκθεσης της Μorgan Stanley, που παρουσίασε η «Ημερησία».

Αφού, λοιπόν, μας πληροφόρησε ότι διαφωνεί με την ανάλυση της Μorgan Stanley για την κατάσταση της οικονομίας, μάς ενημέρωσε για τα μέτρα που ήδη έχει αρχίσει να υλοποιεί η κυβέρνηση.

Στοιχημάτιζα ότι θα ξανακούσω για τα πανωτόκια, μια ρύθμιση που τείνει να γίνει το απόλυτο «φετίχ» της επτάμηνης διακυβέρνησης. Τελικά, με εξέπληξε. Η κυβέρνηση, εκτός από τη ρύθμιση για τα πανωτόκια, έχει θέσει σε λειτουργία το ...ΤΕΜΠΜΕ, μας διαβεβαίωσε.

Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι έχει γίνει με εκείνη την ταλαιπωρημένη υπόθεση της σήραγγας των Τεμπών και δεν το είχα προσέξει. Επρεπε να συμβουλευθώ τον Ανδρέα, για να καταλάβω ότι δεν είχα καταλάβει καλά.

Ο νεαρός λοιπόν πολιτικός μας ενημέρωνε ότι κάνουμε λάθος που υποτιμούμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση, εκεί που εμείς ασχολούμαστε με τα «δευτερεύοντα», όπως είναι η έκθεση της ΜS, «τρέχει το ΤΕΜΠΜΕ». Για να μη σας κρατάω σε αγωνία, αυτό το «ΤΕΜΠΜΕ» είναι το «Ταμείο Εγγυοδοσίας για Μικρές και Πολύ Μικρές Επιχειρήσεις». Ιδρύθηκε ως φορέας από την προηγούμενη κυβέρνηση με στόχο να διευκολύνει τη δανειοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Δηλαδή, το επίτευγμά τους είναι ότι βρήκαν έτοιμη μια δημόσια υπηρεσία και τη ...λειτουργούν. Τέτοια κατάκτηση...

Δεν ξέρω αν τα πανωτόκια ή το ...«ΤΕΜΠΜΕ» χαμηλώνουν την ανησυχία των διεθνών οργανισμών, οι οποίοι παρελαύνουν το τελευταίο διάστημα ζητώντας από την κυβέρνηση κάτι να κάνει για την οικονομία. Πολύ αμφιβάλλω...

Για εκείνο που δεν αμφιβάλλω πλέον καθόλου είναι για το πολιτικό, ιδεολογικό και μορφωτικό έλλειμμα της νέας διακυβέρνησης. Ένα έλλειμμα σε πλεόνασμα.

Δυστυχώς η ΝΔ έχει από την αντιπολιτευτική περίοδο τα χαρακτηριστικά ενός «ανάδελφου» κόμματος. Όλα τα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης συζητούν, αναπτύσσουν ιδέες, ψάχνουν προτάσεις. Από τον φίλο του πρωθυπουργού, τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ, ο οποίος μόλις ανέλαβε την εξουσία προχώρησε στην απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και της επιχειρηματικότητας στην Ισπανία, έως τον Νικολά Σαρκοζί και τους «εθνικούς πρωταθλητές» του, όλοι κάτι ψάχνουν. Και κυρίως, όταν κυβερνούν, κάτι κάνουν. Εδώ για να φανταστούμε πού το πάνε, ξαναδιαβάζουμε την «Ερημη χώρα» του Ελιοτ...

Μια απάντηση που ακούμε πολύ συχνά είναι ότι αυτή η κυβέρνηση πιστεύει στον πραγματισμό. Μάλιστα ορισμένοι προσπαθούν να εντάξουν το εγχείρημα της ΝΔ σε ένα διεθνές ρεύμα πραγματισμού, που περιλαμβάνει κατά περίπτωσιν τον Κλίντον, τον Μπλέρ, τον Αθνάρ, τον Σρέντερ και πολλούς άλλους. Δυστυχώς υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Ότι όλοι αυτοί οι πραγματιστές πολιτικοί υλοποίησαν μια πολιτική, με αρκετά στοιχεία μάλιστα μοντερνισμού και ριζοσπαστισμού.

Στα καθ' ημάς ο πραγματισμός της κυβέρνησης είναι μόνο επικοινωνιακής χρήσης. Ενας πραγματισμός της ήσσονος προσπάθειας με μοναδικό στόχο να «παραμυθιάζεται» η κοινή γνώμη. Καμιά σύγκρουση, καμιά διακινδύνευση, τίποτα που να «ξενίζει» την κοινή γνώμη.

Αυτό που κατ' επίφαση λέγεται πραγματισμός είναι η μοντέρνα εκδοχή μιας παλιάς αρρώστιας που την έχουμε πληρώσει ακριβά στο παρελθόν: του λαϊκισμού. Γιατί η ψυχή του λαϊκισμού είναι η υπόκλιση στα συντηρητικά στερεότυπα που κάθε εποχή πιστεύει η κοινή γνώμη.

Η δουλειά μιας κυβέρνησης είναι να οδηγεί την κοινή γνώμη, να προηγείται κάποια βήματα μπροστά. Ρισκάροντας βραχυπρόθεσμα ακόμη και να δυσαρεστεί τμήματά της που δεν καταλαβαίνουν το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους.

Αυτή η λεπτή διαφορά ξεχωρίζει τους πραγματικούς ηγέτες από τους «πραγματιστές του γλυκού νερού».

(Αναδημοσίευση από την Ημερησία)

Θανάσης Τσεκούρας Άλλα άρθρα του συγγραφέα

Ημερησία