Θα παίρνατε αναβολικά για να βελτιώσετε τις επιδόσεις στη δουλειά σας; Ας πούμε αν είσαστε αρχιτέκτονας και βρίσκατε «το φάρμακο» για να σχεδιάζατε καλύτερα κτίρια , θα το χρησιμοποιούσατε; Αν εργάζεστε σε γραφείο , σε σχολείο , σε δημόσια θέση θα δοκιμάζατε κάποιο αναβολικό για να βελτιώσετε την απόδοσή σας;

Φυσικά και θα είχατε κάποιες οικονομικές απολαβές. Δεν θα το κάνατε μόνο για την «ηθική σας ικανοποίηση».

Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε ότι πολλοί αθλητές πέρασαν ένα είδος κρίσης πριν φθάσουν να κάνουν πρωταθλητισμό. Στη κρίση κάποιος «γκουρού» έτυχε να τους συμπαρασταθεί και τώρα μπορούν και φέρνουν μετάλλια. Δεν ξέρουμε αν χρησιμοποιούν ή χρησιμοποίησαν αναβολικά , άλλωστε χρήστης είναι όποιος συλληφθεί … είπαμε.

Βρέθηκαν πολλοί από αυτούς σε φάση απελπισίας πριν καταφέρουν να διεκδικήσουν το τρόπαιο. Και να που τελικά τα κατάφεραν.

Τώρα θέλω να διαπιστώσω : είναι η επιτυχία αποτέλεσμα απελπισίας ; Όταν ένας άνθρωπος έχει κατέβει όλα τα σκαλιά της υπόστασής του , όταν έχει βρεθεί στα όρια της ύπαρξης , μήπως εκεί αρχίζει να λειτουργεί κάποιος μηχανισμός επιβίωσης ,που έχει να κάνει καθαρά με τα αρχέγονα ένστικτα και γίνεται τόσο δυνατός που μπορεί να υψώσει τον απελπισμένο μέχρι το χρυσό μετάλλιο; …Ή μήπως κάτω από τέτοιες συνθήκες πωρώνεται και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει αναβολικά;

Δηλαδή τι συμβαίνει τελικά με το ντοπάρισμα; Το ντοπάρισμα είναι μια λύση που την επιλέγουν όσοι θέλουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο . Και επειδή ένας τέτοιος ρόλος απαιτεί μεγαλύτερες ευθύνες , φθάνουν πολύ εύκολα στην απελπισία και επίσης πολύ εύκολα δέχονται να ντοπαριστούν.

Μήπως εδώ πρέπει να δώσουμε ένα ορισμό : Τι είναι ντοπάρισμα; Ντοπάρισμα είναι μία παροδική «χάι» κατάσταση σχηματίζουσα έντονο «πικ» στην γραφική της απεικόνιση ,για να μετατραπεί με την πάροδο του χρόνου σε ένα τραγικό «φλάτ». Κύριο χαρακτηριστικό του ντοπαρίσματος είναι ότι δεν το «αντέχει» για πολύ ο οργανισμός του χρήστη. Με λίγα λόγια γίνεσαι για μια μέρα «θεός» και μετά καταρρέεις.

Μιλώντας πιο απλοϊκά για το ντόπινγκ -ας πούμε ότι θέλουμε να το παρουσιάσουμε σε ένα νηπιαγωγείο – πρέπει να αναφερθούμε στην ιστορία με το καρότο και το μαστίγιο. Εδώ λοιπόν καρότο είναι το χρήμα και μαστίγιο το ντόπινγκ. Μπορούμε να μιλήσουμε και για αυτομαστιγώματα.

Αναπόφευκτα τέτοιες καταστάσεις βίωσε και βιώνει σε όλα τα επίπεδα η ελληνική κοινωνία . Ειδικά οι κυβερνήσεις αναζητούσαν τέτοια άτομα – σωτήρες που θα πρόσφεραν λύσεις σε άλυτα προβλήματα. Άτομα που δεν θα δίσταζαν να ντοπάρουν τον εαυτό τους ,την εταιρεία τους , τους υπαλλήλους τους για να «σώσουν» τη χώρα.

Δεν θα αναφερθώ σε παραδείγματα με πρόσωπα και γεγονότα κυρίως γιατί δεν θέλω να λειτουργήσω σε κλίμα εμπάθειας.

Σε όλες τις περιπτώσεις η απελπισία οδήγησε σε επιλογές που κατέληξαν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση.

Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι «σωτήρες» αυτοί από τους οποίους οι κυβερνήσεις (ή εναλλακτικά οι εργοδότες τους ) ανέμεναν «χρυσά μετάλλια» χρησιμοποίησαν ως αιχμή του δόρατος – της δύναμής τους – την τεχνολογία. (τώρα δεν θα αποφύγω το παράδειγμα) Το ’89 ένας τέτοιος σωτήρας χρησιμοποίησε ένα πλαστογραφημένο λογαριασμό της Μέρι - Λιντς στο φαξ για να αποδείξει ότι είχε μερικά εκατομμύρια δολάρια να διαθέσει στη χώρα μας. Ποιος ήξερε τι θα πει φαξ το ’89; Σήμερα οι πρωτεΐνες γνωστού προπονητή θεωρούνται από τις πιο εξελιγμένες και μη ανιχνεύσιμες.

Το συμπέρασμα είναι ότι απελπισμένοι πρωταγωνιστές επιλέγουν επίσης απελπισμένους «σωτήρες» οι οποίοι δεν διστάζουν να επιλέξουν το ντόπινγκ για να προσφέρουν θεαματικά αποτελέσματα.

Όταν λοιπόν χώρες ,οργανισμοί , μεγάλες επιχειρήσεις, διοικούνται υπό το κράτος της απελπισίας ….μάλλον θα συνεχίσω με παραδείγματα : Το σημερινό κατάντημα του ΟΤΕ, η Κύπρος του ’74, η εταιρεία Ένρον στις Η. Π. Α. επί των ημερών μας.

……κλείνοντας θα αναφερθώ στο ντόπινγκ του εθνικισμού. Ακόμα μια τραγική επιλογή απελπισίας των κρατών, που έχουν εξαθλιώσει οικονομικά τους υπηκόους τους και τους μιλάνε για χαμένους παραδείσους , χαμένες πατρίδες και τους σπρώχνουν σε ομαδικές αυτοκτονίες , σε ανούσιους πολέμους και θα απομακρυνθώ χρονικά από το σήμερα , για να μιλήσω για το δικό μας ’22 και το δεύτερο παγκόσμιο που εκτός του ίδιου του πολέμου με τα θύματά του , για πρώτη φορά δοκιμάστηκαν επίσημα τα ανθρώπινα όρια και πειραματίστηκαν επιστήμονες πάνω σε ανθρώπινες υπάρξεις μέσα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

THEODOROS PRITZIS ΙΑΤΡΙΚΗ