[  printer friendly version
-  στείλτε τη σελίδα με e-mail ]
|
|
Δεν έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας
|
28/1/2005
|
Ούτε σήμερα υπάρχει μήνυμα. Ούτε χθες υπήρχε. Να δούμε αν θα υπάρχει αύριο... Το «αύριο» μάλλον θα έρθει, αλλά χωρίς μήνυμα τι να το κάνετε; Μείνετε εκεί, κολλημένοι στην οθόνη, κάνοντας είσοδο και έξοδο διαρκώς, με το στομάχι στην πλάτη, τα σωθικά να ανακατεύονται και την καρδιά να σφυροκοπιέται σαν το ξύλινο σήμαντρο των μοναστηριών.
Για να έχουμε καλό ρώτημα... ποιό μήνυμα περιμένετε; Απο ποιό πρόσωπο; Απο ένα φίλο που γνωρίζετε ή απο κάποιον φίλο εν δυνάμει; Μήπως περιμένετε κάποια απάντηση; Απάντηση σε ένα ερώτημα ή σε κάποιο μήνυμα δικό σας σπαραξικάρδιο; Χμμμ... Μάλλον θα τρομοκρατήσατε τον παραλήπτη... Μπορεί και να μην ήσασταν σαφής...
Μήπως όμως δεν το έλαβε καν; Μήπως δεν άνοιξε τον υπολογιστή επειδή έλειπε; Επειδή έληξε η σύνδεση; Επειδή οι γαμημένες γραμμές είναι παραφορτωμένες; Και που να δεις τι γίνεται αλλού... Στο Νεπάλ π.χ. περιμένουν ώρες για να ανοίξει μια σελίδα...
Δεν σας παρηγορεί αυτό, το ξέρω. Ομως... δε μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο...
Αλλωστε, μου φαίνεται πως δε χρειάζεστε καμμιά παρηγοριά... Μάλλον ένα λεξικό με ακατάλληλες λέξεις χρειάζεστε τώρα! Να βρίσετε... ναι, να βρίσετε με την ψυχή σας... μήπως τη γλυτώσει ο καημένος ο υπολογιστής την κλωτσιά!
Δεν έχετε μήνυμα λοιπόν... Και τι θα κάνετε τώρα; Μια βόλτα έξω, κάπου μακρυά ή γύρω γύρω στο τετράγωνο για να μην απομακρυνθείτε πολύ και να γυρίσετε γρήγορα γρήγορα να ξανακοιτάξετε...;
Συνιστώ μια μακρυνή βόλτα για ξεχαρμάνιασμα, να πάρετε και καμμιά αναπνοή βρε αδερφέ... Οχι; Δε συμφωνείτε; Καααλά... Δείτε τότε τα χαλιά της κυρίας Μοιραράκη... Δε σας εμπνέουν; Ε... δύσκολοι που είστε πια... Τι ασχολούμαι μαζί σας και δεν πάω να ανοίξω τον υπολογιστή μου να κοιτάξω μήπως έφτασε το μηνυματάκι που περιμένω; Ε; Ε;
|
Σχολιασμός Άρθρου
(
έχουν καταχωρηθεί ήδη 3 σχόλια
)
|
anaflexis:
Ετσι κι αλλιώς παιδιά, τις δικές μας εικόνες -αυτές που έχουμε μέσα μας- προβάλουμε σε όλες μας τις σχέσεις..
Οπότε, τι αλλάζει στο διαδίκτυο..? Η απουσία υλικής εικόνας μάλλον..
Αρα.. οι δικές μας εικόνες είναι περισσότερο ελεύθερες να αναπτυχθούν..! Πιο ισχυρές..! Ετσι δεν είναι..?
Ο άϋλος αυτός χώρος μοιάζει περισσότερο με το άϋλό μας κομμάτι: την ψυχούλα μας. Δεν υπάρχει το εμπόδιο της "οπτικής" χημείας στο να επικοινωνήσουν οι ψυχές/πνεύματα, κλπ.. Κάνω πάλι λάθος..? γμτ!
Αλήθεια, συμφωνώ με αυτό που ανέφερε ο Θ. Πρίντζης. Επειδή βλέπω το διαδίκτυο -και αυτό τον τρόπο επικοινωνίας- σαν ένα παιχνίδι. Απλό!
..και.. πιστεύω ότι επικοινωνούμε πιο ξεκάθαρα.. όχι απλώς "προσπαθούμε".. (4/2/2005)
|
|
|
VASILIKI:
Εισερχόμενα=0.
Μην μου πείτε ότι δεν το έχετε αντικρύσει. Και ακόμα μην μου πείτε ότι μια μικρο-απογοήτευση δεν την νοιώσατε. Ο νέος τρόπος γνωριμίας και επικοινωνίας είναι γεγονός. Η ανάγκη επικοινωνίας είναι ίσως μεγαλύτερη από ποτέ. Το mailbox μας είναι ίσως σαν την πόρτα του σπιτιού μας που στο χτύπημα της περιμένουμε να δούμε έναν γνωστό μας να μας επισκέπτεται… Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω με τον επίλογο του σχολίου του Νυγμα-φίλου Θεόδωρου. (Με την ευκαιρία Θεόδωρε πιστεύεις ότι πράγματι οι διαδικτυακές φιλίες έχουν κάτι από την παιδικότητα των πρώτων χρόνων της ζωής μας; ) (31/1/2005)
|
|
|
TPPRJ:
Δεν έχετε μύνημα στο υπολογιστή σας; Έχετε όμως σχόλιο στο κείμενό σας. :) :) :)
Λοιπόν είναι κι αυτό ένα κριτίριο για να δούμε πόσο απαραίτητο είναι το ίντερνετ για τη ζωή μας. Δηλαδή το πόσο συχνά ανοίγουμε τα μέιλ μας αποδεικνύει ότι ένα κομμάτι της ζωής μας ανήκει για πάντα σ' αυτή τη καινούρια "γειτονιά".
Η φιλία που αναπτύσεται στο διαδίκτυο εχει άλλα χαρακτηριστικά γιατί εχει να κάνει με πράγματα που χτίζονται στην άγνοια για το πραγματικό πρόσωπο του άλλου. Δεν ξέρω αν λειτουργεί το ένστικτο ή η αυξημένη ποσότητα μοναξιάς που μεσολαβεί αναμεσά μας , αλλά νομίζω ότι οι διαδικτυακές φιλίες έχουν κάτι απο την παιδικότητα των πρώτων χρόνων της ζωής μας.
Επανέρχομαι όμως στο αρθρο για να πω ότι το παράδοξο στο διαδίκτυο είναι ότι μπορεί κάποιος να "εξαφανιστεί" για καιρό και να μη τον αναζητήσουν οι φίλοι του . Το μέιλ μποξ του να παραμένει άδειο για καιρό σαν να μη μίλησε ποτέ με κανένα, σαν να μη υπήρξε ποτέ η φωνή του , οι φράσεις που έγραψε οι απόψεις που υποστήριξε να έχουν παραμεριστεί σε παλαιότερες σελίδες και ίσως και να εχουν διαγραφεί για να μη "βαραίνουν" το σέρβερ.
...κατα τα άλλα είμαστε εδώ και προσπαθούμε πάντα να επικοινωνήσουμε.
Θ. Πρίντζης (31/1/2005)
|
|
[εισαγωγή σχολίου]
|
|
[ printer friendly version
- στείλτε τη σελίδα με e-mail ]
|
|
|
