Συμπληρώνονται 5 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τρεις μέρες μετά, στις 14/9/2001 έγραφα: «Συμπόνια για τον Αμερικάνικο λαό, ναι - όχι όμως για τον πρόεδρο του και τους συν αυτώ. Θα το πω μια ακόμη φορά, αθώοι την πλήρωναν, την πληρώνουν και θα εξακολουθήσουν να την πληρώνουν. (...) Πρώτος κίνδυνος εφεξής, είναι να χαρακτηρίζονται τρομοκράτες όποιοι υπό οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν στόχοι. Δεύτερος κίνδυνος, οι υποκινητές. Αδιευκρίνιστα τα κριτήρια της συνδρομής, υπό ποιες προϋποθέσεις δηλαδή κάποιος μπορεί να θεωρηθεί τέτοιος. (...) Πόσα φέρετρα μετράει ο κόσμος για κάθε Αμερικάνικη ψυχή που χάθηκε στους πύργους; Δέκα, είκοσι, εκατό, περισσότερα; Από τους μέχρι τώρα 190 νεκρούς στο Πεντάγωνο πόσοι χιλιάδες αντιστοιχούν σε κάθε έναν από αυτούς; Ποιος δίδαξε και τώρα μάλιστα ετοιμάζει και την διατριβή του υπό τον θριαμβευτικό τίτλο, "Ο πρώτος πόλεμος του 21ου αιώνα", τον κόσμο να λύνει τις διαφορές του με βία, με τα όπλα; Ποιος τους τα πουλάει; Ποιος ανακατεύτηκε όπου γης για να λύσει και όπου δεν τον δέχονταν ως σωτήρα, να κόψει ό,τι δεν λύνεται; Ποιο συμφέρον στέλνει την χώρα αυτή σε μεριές του πλανήτη που δεν γνωρίζει ούτε το 1/10 των πολιτών της; Ιράκ, Κόσοβο, Αφγανιστάν, Βιετνάμ, Κορέα... Γιατί κανείς δεν λέει "ήμαρτον, αρκετά ανακατευτήκαμε", γιατί κανείς δεν βλέπει ότι όσο αποτρόπαιο κι αν είναι αυτό που συνέβη άλλο τόσο έχει και τις πραγματικές βάσεις του στο γεγονός ότι όλοι ζούμε σε έναν κόσμο και καμία αποστειρωμένη αντίληψη του στυλ "εμάς κανείς δεν μας αγγίζει" δεν αρκεί ούτε δικαιολογεί την αλαζονεία. Όταν κάποιος πονάει υπό το βάρος της φτώχειας, της φοβερής ανέχειας, της αδικίας και του κατατρεγμού, όσο αδύναμος κι αν είναι κάποτε θα αντιδράσει. Τι σπρώχνει τόσους ανθρώπους να ταξιδέψουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις πατρίδες τους, να θυσιάσουν την ζωή τους και τις ζωές τόσων άλλων, αν όντως ευσταθούν τα Αμερικάνικα επιχειρήματα; Τι; Ο θρησκευτικός τους φανατισμός; Αστείο. Η ζηλοφθονία τους έναντι του ανυπέρβλητου γίγαντα; Πιο αστείο. Υπάρχει κάτι;
Η θεωρία λέει ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα όταν δεν γίνονται για λόγους εντυπωσιασμού, άσχετους, χωρίς έρεισμα, τότε έχουν υπόβαθρο μια ιδεολογία. Αν αφαιρέσουμε τα στοιχεία φανατισμού και τις υπερβολές που αναγκαία εμπεριέχουν οι πράξεις κάποιου που δεν λέει "Θα σε σκοτώσω" αλλά σκοτώνει, τότε μένει μια ουσία. Και η ελάχιστη ουσία που διαφαίνεται είναι ότι ο κόσμος έχει κορεστεί πλέον από την επιβουλή των Δημοκρατικά ανελεύθερων Αμερικανών και από την αχαλίνωτη διάθεση κυριαρχίας παντού. Σε λίγο, όποια πέτρα αντίδρασης κι αν σηκώνεις θα βρίσκεις θραύσματα απεμπλουτισμένου ουρανίου από κάτω. Πού πάνε τον κόσμο αυτοί οι Δημοκράτες; Σε πόλεμο χωρίς αντίπαλο, σε διχασμό και ακόμη περισσότερους νεκρούς, πολλαπλασιασμό των θυμάτων και των κρίσεων, αποχρωματισμό των πράξεων τους από την ανάγκη του να είναι σύννομες, δηλαδή αυθαιρεσία; Και ξωπίσω τους τρέχουν τα όρνεα, οι Σύμμαχοι. Οι άμαχοι θα έλεγα εγώ. Τι υποκρισία είναι αυτή; Την τελευταία δεκαετία τα θύματα από πολέμους και τρομοκρατικές επιθέσεις μετρώνται σε εκατομμύρια. Βέβαια ποτέ μέχρι σήμερα δεν κηδεύσαμε μια Morgan Stanley πχ, ίσως αυτό να λέει κάτι, το κύρος μετράει συχνά ακόμα και στον θάνατο. (...) Πιστεύω, ότι ο κόσμος άρχισε να τρέχει σε περίεργη κούρσα. Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης παρακολουθούμε διαρκώς ένα πολεμοχαρές one man show. Ο King Kong χτυπάει το ταμπούρλο και οι άλλοι ακολουθούν. Ο ισχυρός είναι ένας και δεν θα πάψει να είναι, ούτε απροκάλυπτα να το επιδεικνύει όσο ακολουθούν από πίσω τα φοβισμένα πρόβατα».
Περαιτέρω, σε τούτο εδώ τον διαδικτυακό τόπο, μόλις πριν 4 μήνες (5/5/2006), έγραφα για όσα αδιανόητα για τον ανθρώπινο νου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια συνεχίζουν να διαδραματίζονται στον πλανήτη, με την ευλογία του αμερικανικού εμπνευστή νέων αξιών της World Culture, της αυτοαποκαλούμενης και επαιρόμενης pax Americana.
Σε αυτά τα 5 χρόνια και μέσα σε αυτές τις 120 ημέρες αντίστοιχα, προκαλεί αίσθηση το πόσο εντυπωσιακά εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται καθημερινά τα αναφερόμενα σε εκείνα τα άρθρα.
Περιοριζόμενος στους 4 τελευταίους μήνες, συνοψίζω (ενδεικτικά) στα εξής:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιτέλους «ανακάλυψε» ότι η CIA εκτελεί ανεξέλεγκτα παράνομες μεταγωγές αθώων, τους οποίους και κρατεί – παράνομα επίσης – σε μυστικούς («μαύρους») τόπους. Ο ίδιος ο Μπους το παραδέχτηκε στις 6/9/2006. Έτσι απλά. Μας διαβεβαίωσε όμως – ευτυχώς – ότι πλέον αυτά τα προγράμματα της CIA δεν εκτελούνται και φυσικά ότι «Οι ΗΠΑ δεν κάνουν βασανιστήρια. Δεν έδωσα και δεν πρόκειται να δώσω ποτέ εντολή για κάτι τέτοιο». Χα, χα. Δύο μέρες μετά υπεραμύνθηκε των μυστικών (παράνομων από την κορυφή ως τα νύχια) κρατήσεων, λέγοντας πως το πρόγραμμα αυτό είχε «ανεκτίμητη αξία για την ασφάλεια της Αμερικής και των συμμάχων της». Απλούστατο.
Το Ισραήλ, κράτος – αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, σφάγιασε μερικούς εκατοντάδες στο Λίβανο, σε έναν πόλεμο μερικών εβδομάδων, με αφορμή την απαγωγή δύο στρατιωτών του, ισοπεδώνοντας πόλεις μέχρι την Βηρυτό, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό της πόλης Κανά στις 30/7 και την εν ψυχρώ δολοφονία τουλάχιστον 60 αμάχων. Ο απολογισμός του πολέμου: Τουλάχιστον 1.200 άμαχοι Λιβανέζοι νεκροί και 3.700 τραυματίες. Ο αριθμός των νεκρών ανταρτών της Χεζμπολάχ παραμένει άγνωστος, αν και οι Ισραηλινοί υποστηρίζουν ότι σκοτώθηκαν πάνω από 500 «μαχητές» της οργάνωσης. Περισσότεροι από 900.000 Λιβανέζοι - το ένα τέταρτο του πληθυσμού της χώρας - υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους για να σωθούν από τα ισραηλινά πυρά. Με τους μετριότερους υπολογισμούς εκτιμάται ότι το ύψος των καταστροφών που προκλήθηκαν στον Λίβανο ξεπερνά τα 6 δις. δολάρια. Επίσης: Τουλάχιστον 154 Ισραηλινοί έχασαν τη ζωή τους από τις επιθέσεις της Χεζμπολάχ, ανάμεσά τους και 114 στρατιώτες. Περίπου 400.000 έως 500.000 κάτοικοι του βορείου Ισραήλ υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετακινηθούν στο κεντρικό Ισραήλ για να αποφύγουν τις περίπου 4.000 ρουκέτες που εξαπέλυσε η Χεζμπολάχ στη διάρκεια του πολέμου με στόχο κατοικημένες περιοχές.
Το Ιράν, με τις πλάτες της μαριονέτας που λέγεται «Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών», αφού ελέγχεται εξ ολοκλήρου από 5 δυνάμεις - την εξής μία, τις ΗΠΑ, αποτελεί επίσημα πυρηνική απειλή και κινδυνεύει οσονούπω από κυρώσεις. Ποιο Ιράν; Ίσως η πιο προοδευτική αραβική χώρα, με αλλεπάλληλες από το 1951 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ και με πλήρη διαφάνεια εκλογές, με εκστρατείες κατά του αναλφαβητισμού, με δωρεάν παιδεία, με πάνω από 2.000.000 φοιτητές στην ανώτατη εκπαίδευση – οι περισσότερες γυναίκες. Ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας του Ιραν, βεβαίως, ο Μοχάμαντ Μοσαντέγκ, καθηγητής πολιτικών επιστημών και σπουδάσας σε Γαλλία και Ελβετία, ανετράπη από συντονισμένο πραξικόπημα της CIA και των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών μόλις τόλμησε να κρατικοποιήσει την Αγγλο-Ιρανική εταιρεία πετρελαίου (μετέπειτα BP, την γνωστή). Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει...
Ποιο Ιράν; Η ιστορική Περσία, ιδρυτής της οποίας υπήρξε ο Κύρος, το δημιούργημα του οποίου «Ο Κύλινδρος του Κύρου» (το οποίο φυσικά φυλάσσεται στο Βρετανικό Μουσείο), μια κυλινδρική πέτρα επί της οποίας υπάρχουν χαραγμένες επιγραφές, θεωρείται η πρώτη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντίγραφο του κυλίνδρου «κοσμεί» το αρχηγείο των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, και μάλιστα τον διάδρομο που οδηγεί στην αίθουσα συνεδριάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας! (η ιστορία είναι τελικά μια φάρσα). Αυτούς τους βάρβαρους θα εκπολιτίσει οσονούπω ο Τζόρτζ. Αφορμή βρέθηκε, over.
Η Β. Κορέα, μέλος μαζί με το Ιράν του «άξονα του κακού» ήδη από το 2002, σύμφωνα με τον Μπους, μπήκε κι αυτή στο στόχαστρο επίσημα από τις 5/7/2006, επειδή πραγματοποίησε μια πυραυλική δοκιμή και φυσικά το ΣΑ του ΟΗΕ αποφάσισε, σαν έτοιμο από καιρό, να επιβάλλει κυρώσεις επειδή τάχαμου η Β. Κορέα χρησιμοποίησε στις δοκιμές τον πύραυλο μεγάλου βεληνεκούς Taepodong-2, που μπορεί να πλήξει τις δυτικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών. Βέβαια, οι ίδιες οι ΗΠΑ, λίγες μέρες πριν (26/6/2006) αποκαλύφθηκε ότι θα αναπτύξουν για πρώτη φορά πυραύλους Patriot στην Ιαπωνία. Αυτό φυσικά δεν είναι πρόκληση (σα να λέμε, ότι η Χ χώρα θα ανέπτυσσε αυθαίρετα αντίστοιχα πυραυλικά συστήματα σε μια γειτονική χώρα με τις ΗΠΑ, πχ στο Μεξικό). Οι Patriot φυσικά είναι πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς από αυτούς τους Taepodong-2 (και πολύ πιο κοντά στον στόχο)... Κυρώσεις στις ΗΠΑ; Α, χα, χα, μπα σε καλό σας. Και όσα ισχυρίζεται η Κορέα, ότι δηλαδή οι δοκιμές αυτές είναι απόλυτα συνυφασμένες με το δικαίωμα της στην αυτοάμυνα, οι ΗΠΑ τα θεωρούν αστήρικτα και προσχηματικά. Εν τω μεταξύ, ο εγκληματίας πολέμου (νομικός όρος) υπουργός Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, δήλωσε κυνικά μεταξύ τυρού και αχλαδιού στις 28/8/2006, ότι «οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να διεξάγουν κι άλλον (τρίτο) πόλεμο (...) στο Ιράν, ή στη Βόρειο Κορέα» (συμπτωματικά). Ψήνεται.
Στο Ιράκ, οι θάνατοι έχουν αισίως αυξηθεί, από την συγγραφή του προηγούμενου μου άρθρου (μέσα σε 4 περίπου μήνες), κατά 7.000 περίπου. Επτά χιλιάδες σε 4 μήνες, σε μια χώρα θεωρητικά εν ειρήνη, όπου οι ΗΠΑ έφεραν την Δημοκρατία, την ελευθερία, την ευημερία. Για φαντάσου. Στις 3/8/2006 Αμερικάνοι στρατηγοί «εξέφρασαν ενώπιον της Γερουσίας φόβους ότι το ξέσπασμα της βίας μεταξύ των θρησκευτικών ομάδων στο Ιράκ μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο», με ορίζοντα 5 ή 10 χρόνων. Εκεί σήμερα, 136.000 Αμερικάνοι δύσμοιροι στρατιώτες - φρουροί των αξιών, κρατούν σφιχτά την πρόοδο.
Να θυμίσω ότι Ιράν, Ιράκ, Β. Κορέα (και άλλοι) έχουν στοχοποιηθεί επισήμως από το 2000 από το λόμπι με την ονομασία «Σχέδιο για έναν Νέο Αμερικάνικο Αιώνα», το οποίο ίδρυσαν το 1997 οι σημερινοί κυβερνώντες των ΗΠΑ Ράμσφελντ, Τσέϊνι, Γούλφοβιτς, Τζεμπ Μπους (αδερφός του Τζόρτζ) και άλλοι, οι οποίοι ήδη, 1 χρόνο πριν από την 11/9/2001 και 6 χρόνια πριν από σήμερα, είχαν σε σχετική 90σέλιδη μελέτη-μανιφέστο με τίτλο «Ξαναχτίζοντας τους αμυντικούς μηχανισμούς της Αμερικής – Στρατηγική, Δυνάμεις και Πόροι για έναν Νέο Αμερικάνικο Αιώνα», ευθέως αναφερθεί στα «κράτη – τρομοκράτες» (αλλά και την Χεζμπολάχ μεταξύ άλλων οργανώσεων), στα οποία οι ΗΠΑ πρέπει να επιβληθούν με κάθε μέσο και τρόπο για να επιβάλλουν τα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ συμφέροντα τους. Θυμίζω μια χαρακτηριστική αποστροφή: «ακόμα και εάν βελτιώνονταν οι Αμερικανο-Ιρανικές σχέσεις, η διατήρηση προωθημένων δυνάμεων στην περιοχή (σ.σ. νάτοι οι 136.000) θα αποτελούσε ένα απαραίτητο στοιχείο για την στρατηγική ασφάλειας των ΗΠΑ, δεδομένων τον από μακρού υφιστάμενων Αμερικανικών συμφερόντων (σ.σ. προφανώς οικονομικών) στην περιοχή» (σελ.17) ή «σύμφωνα με την CIA, διάφορα καθεστώτα βαθιά εχθρικά προς την Αμερική, η Βόρεια Κορέα, το Ιράκ, το Ιράν, η Λιβύη και η Συρία – έχουν ήδη αναπτύξει βαλλιστικούς πυραύλους και αυτό θα μπορούσε να απειλήσει συμμάχους και δυνάμεις των ΗΠΑ στο εξωτερικό» (σελ.52). Για να μην παραμυθιάζεται κανείς. Έξι χρόνια πριν.
Στις 29/6/2006, έγινε γνωστό ότι όπως αποφάνθηκε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μπους δεν έχει το δικαίωμα να δικάσει τους κρατούμενους στο Γκουαντάναμο, κάνοντας δεκτή σχετική προσφυγή κρατούμενου. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι οι δίκες αυτές συνιστούν παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης. Ο Μπους 8 ημέρες πριν, και 3 μέρες αφότου 3 κρατούμενοι είχαν βρεθεί κρεμασμένοι, είχε δηλώσει με σεμνότητα και ταπεινότητα ότι «Οι ΗΠΑ είναι έθνος δικαίου. Καταλαβαίνω τις ανησυχίες. Θα ήθελα να κλείσω το Γκουαντάναμο. Θα ήθελα να τελειώσω με αυτό», όμως «υπάρχουν κρατούμενοι, στυγνοί δολοφόνοι, που πρέπει να δικαστούν σε αμερικανικά δικαστήρια. Θα σκοτώσουν εάν αφεθούν στο δρόμο». Πάρα πολύ απλά. Δηλαδή, εκτός από το Γκουαντάναμο, δεν μπορείτε να τους κρατήσετε αλλού; Θα πρέπει να τους αφήσετε στο δρόμο; Μήπως για άλλο λόγο τους κρατάτε εκεί; Και τόσα χρόνια παράνομης κράτησης, τόσα βασανιστήρια, τόσοι νεκροί, τι θα απογίνουν; Και που πήγαν όλες αυτές οι θεωρίες σας, τόσα χρόνια, περί μη αναγνώρισης σε αυτά τα μιάσματα, τους στυγνούς δολοφόνους, των ελάχιστων δικαιωμάτων που προβλέπουν γι αυτούς οι Συμβάσεις της Γενεύης; Σε κάθε δήλωση του Τζορτζ παρακαλώ να μπαίνουν γέλια από Μπιλ Κόσμπι, Παντρεμένους με παιδιά, Friends, κάτι αμερικάνικο τελοσπάντων. Για όλους τους άλλους, αρκούν τα δάκρυα.
Την ίδια στιγμή, αποκαλύπτεται (31/8/2006) ότι «οι ΗΠΑ εξετάζουν την δημιουργία στρατιωτικής διοίκησης για την Αφρική». Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ...
Από τον Μάιο όμως, η Λαϊκή Δημοκρατία των ΗΠΑ, το φιλελεύθερο φως της Οικουμένης, αστράφτει και πάλι, λούζοντας τον κόσμο: Σύμφωνα με την USA TODAY «η αμερικανική Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (NSA) διατηρεί μυστική βάση δεδομένων με εκατομμύρια τηλεφωνικές κλήσεις που πραγματοποιήθηκαν εντός των ΗΠΑ, αντίθετα από τις διαβεβαιώσεις Μπους ότι το διαβόητο πρόγραμμα παρακολουθήσεων αφορά μόνο τις διεθνείς κλήσεις (...) η NSA συγκεντρώνει στοιχεία από τρεις μεγάλες εταιρείες τηλεπικοινωνιών - την AT&T, τη Verizon και την Bell South (...) "Πρόκειται για τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων που έχει δημιουργηθεί ποτέ στον κόσμο" γράφει η εφημερίδα, επικαλούμενη «πρόσωπα με άμεση γνώση της συμφωνίας» ανάμεσα στην NSA και τις εταιρείες τηλεφωνίας». Για πολλά χρόνια η ύπαρξη της NSA δεν ήταν γνωστή και δεν γινόταν αποδεκτή από το επίσημο κράτος, χαρακτηριστικό αστειάκι δε ήταν ότι τα αρχικά της υπηρεσίας σήμαιναν "No Such Agency," και επίσης "Never Say Anything," αναφερόμενο στο προσωπικό της. Σύμφωνα με έρευνα του εγκυρότατου Νew Scιentist (αρ. έκδοσης 2555, 9 Ιουνίου 2006, σελ. 30), η NSA αντλεί πλέον πληροφορίες (με στόχο ένα παγκόσμιο φακέλωμα), από δημοφιλέστατα site όπως το Myspace.com και το Friendster, με σκοπό να συσχετίσει τα στοιχεία αυτά με αρχεία τραπεζικών εργασιών, λιανικής πώλησης και ιδιοκτησίας, που επιτρέπουν στην NSA να δημιουργήσει εκτενή, ευρέα προσωπικά «περιγράμματα» των ατόμων. «Συσχέτιση στοιχείων με τραπεζικές εργασίες»; Σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times της 26/6/2006 στην παρακολούθηση (και ελληνικών) χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που χρησιμοποιούν το διατραπεζικό σύστημα Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Επικοινωνίας SWIFT, προβαίνει η CIA, όπως παραδέχεται στέλεχος της εταιρείας, η οποία κατηγορείται ότι συνεργάζεται με τις ΗΠΑ, παρέχοντας ευαίσθητα τραπεζικά δεδομένα, στο πλαίσιο του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”». Συγκλονιστικά; Ε, και; (παρεμπιπτόντως, ένα από τα καλύτερα στελέχη της NSA υπήρξε ο ελληνικής καταγωγής Λάμπρος Καλλίμαχος).
Κι εμείς εδώ σκάμε με την VODAFONE. Εκεί στις ΗΠΑ (και από τις ΗΠΑ) παρακολουθούνται ΟΛΟΙ. Officially speaking.
(Αλήθεια στο «σκάνδαλο VODAFONE» αλλεπάλληλα δημοσιεύματα έδειξαν τις ΗΠΑ (ενδεικτικά: TA NEA, Ελευθεροτυπία). Πέραν αυτού, μήπως θυμάστε μια ωραία Κυριακή και μια ωραία Δευτέρα – αν διαβάζετε εφημερίδες – όπου όλες οι ελληνικές εφημερίδες κυκλοφόρησαν με μια κόκκινη κορδέλα και ένα δίφυλλο ιλουστρασιόν εξώφυλλο, διαφήμιση της VODAFONE. Είναι πολλά τα λεφτά – και τα συμφέροντα. Σιγή, λοιπόν.)
Υπάρχουν πλέον τα εξής δεδομένα, τα οποία είναι αδιαμφισβήτητα:
Οι ΗΠΑ είναι η μοναδική υπερδύναμη.
Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε στρατιωτικό και διπλωματικό παροξυσμό.
Οι ΗΠΑ πατούν αλαζονικά την αρβύλα εκεί που δεν τους αφήνουν να πατήσουν με το πορτοφόλι.
Οι ΗΠΑ παράγουν πολιτιστικά πρότυπα, πρότυπα συμπεριφοράς για τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι ΗΠΑ είναι παντού, είναι η εξουσία, είναι μπροστά από και μέσα σε, όλα.
Οι ΗΠΑ είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα, το NATO, τα πάντα. Είναι ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας του. Έδρα στη Νέα Υόρκη, δύο από τα πέντε μόνιμα μέλη είναι ένα (ΗΠΑ και Μ. Βρετανία). Άλλο ένα είναι 90% μαζί τους (Γαλλία) και κατά 10% κρατάει τα προσχήματα. Άλλο ένα είναι υπό στενή οικονομική επιρροή (Κίνα) και άλλο ένα δεν ξέρει τι είναι (Ρωσία). Όποτε ο ΟΗΕ δεν μας κάνει, φτιάχνουμε δικό μας, με τους Συμμάχους (βλ. Κόσοβο και Ιράκ).
Οι ΗΠΑ δολοφονούν, απαγάγουν, εξαφανίζουν, ανακρίνουν, φυλακίζουν, εκτοπίζουν, διχάζουν, αποικίζουν, υποκλέπτουν, λογοκρίνουν, προπαγανδίζουν.
Μόνο οι ΗΠΑ; Αστειεύεστε. Η Ρωσία στην Τσετσενία, η Κίνα στο Θιβέτ, ας πούμε. Έκαστος στο είδος του. Αντιδράει κανείς;
Λίγοι ηλίθιοι, νεφελοβατείς, ηττημένοι αριστερο-προοδευτικοί, οι οποίοι εκλαμβάνουν τα πτύελα για ψιχάλες και έχουν μόνιμα ως στόχο τον αμερικανοκίνητο καπιταλισμό. Ποίος τα λέει αυτά; Όχι εγώ. Ένας πεφωτισμένος φιλελεύθερος, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο οποίος πρόσφατα έγινε και λίγο ΠΑΣΟΚ για να μπει στην Βουλή (όπου διαπρέπει με την πολιτική του δράση). Λέγει και συμπεραίνει λοιπόν ο κ, Ανδριανόπουλος:
«Όποιος έχει μάτια διαβάζει και με βάση τις νοητικές του δυνατότητες καταλαβαίνει και καταλήγει σε λογικά υποτίθεται συμπεράσματα. Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι πως από καιρό η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει πάρει οριστικό διαζύγιο με τον ορθολογισμό. (...) Η ανήμπορη διεθνής κοινότητα και οι απανταχού ειρηνιστές ζητούν από το Ισραήλ να αυτοκτονήσει... (σ.σ. αναλύει πριν το γιατί) - οι κυριαρχούμενοι από ψυχροπολεμικά σύνδρομα αλλά και ηττημένοι της σύγκρουσης κομμουνισμού – καπιταλισμού αριστερό-προοδευτικοί του ελλαδικού χώρου δεν χάνουν ευκαιρία να χύσουν την εκδικητική τους χολή κατά κάθε ικμάδας δυτικής κινητικότητας (...) Γι αυτούς όμως που εκλαμβάνουν τα πτύελα για ψιχάλες αυτά είναι προφανώς πολύ ψιλά γράμματα. Ευκολότερος στόχος είναι ο «αμερικανοκίνητος καπιταλισμός».
Τα ωραία αυτά ο κ. Ανδριανόπουλος τα λέει υπέρ του Ισραήλ και σε αντιδιαστολή με όσα έπραξαν ή δήλωσαν κατά καιρούς στελέχη της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και της Αλ Κάϊντα. Αυτά (και αυτοί) είναι το μέτρο σύγκρισης, το μέτρο αντίδρασης. Το τι λέει δηλαδή ο κάθε φανατικός. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Τα βάζει με τα ΜΜΕ και «με την ανήμπορη διεθνή κοινότητα», όχι όμως για τον λόγο που νομίζετε ενδεχομένως, αλλά γιατί τόσο... εύκολοι είναι στον μονόπλευρο αντιαμερικανισμό και τον αντισημιτισμό (διαβάστε το άρθρο). Άραγε γνωρίζει ας πούμε ο κύριος Ανδριανόπουλος, ότι όπως προκύπτει από έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας (29/7/2006), εν μέσω του πολέμου στο Λίβανο και όσο η κ. Ράϊς μας μιλούσε για μια «Νέα Μέση Ανατολή» υπήρχε συνεχιζόμενη τροφοδοσία όπλων από τις ΗΠΑ προς το Ισραήλ, μέσω Βρετανίας, καθώς ήρθαν στο φως πληροφορίες ότι βρετανικό αεροδρόμιο χρησιμοποιήθηκε από αμερικανικά μεταφορικά αεροσκάφη που κατευθύνονταν στο Ισραήλ για να παραδώσουν πολεμοφόδια;
Πέραν αυτού, συνολικά: η λογική Ανδριανόπουλου, αυτή μάλιστα, είναι λογική των πολιτισμένων. Κάντε τους ότι μας κάνουν - και κάτι παραπάνω. Η λογική του νόμου της ανταπόδοσης που συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη (πολύ κοντά στον σιωνισμό), του «ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδούς αντί οδόντος, χειρ αντί χειρός, πους αντί ποδός». Αυτή είναι η επικίνδυνη λογική, η υπνοβατούσα λογική, η υποβολιμαία και εκ του ασφαλούς «κριτική» που έχει κάνει τον δυτικό κόσμο πρόβατο να βόσκει χορταράκι και τον υπόλοιπο αντιφρονούντα/απείθαρχο κόσμο, πρόβατο επί σφαγή.
Αυτά και άλλα μας έχουν κάνει να μην βλέπουμε, να μην ακούμε, να μην ενημερωνόμαστε ή να ψευτοενημερωνόμαστε, να ζούμε για να δουλεύουμε και να δουλεύουμε για να ξοδεύουμε. Κι αν εμείς οι τάχαμου ειρηνιστές και κάποιοι άλλοι στο Πόρτο Αλέγκρε, στο Κεμπέκ, το Σιάτλ και τη Γένοβα, κατά Ανδριανόπουλο είμαστε ανορθολογιστές, ηλίθιοι και αόμματοι, που μας φτύνουν και νομίζουμε ότι βρέχει, ας κάνουμε τον κόπο να παραθέσουμε κάποια στοιχεία από το βιβλίο του Ιγνάσιο Ραμονέ “Πόλεμοι του 21ου Αιώνα”, διευθυντή της ίσως πιο «πνευματικής» έκδοσης σε εφημερίδα, της Le Monde Diplomatique:
Ο Ραμονέ λοιπόν μιλάει για τα συγκλονιστικά δεδομένα της εποχής: της χρηματιστηριακής ανακύκλωσης ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ ετησίως (όσο το ΑΕΠ του 1/3 της ανθρωπότητας), ότι από τα 6 δις στον πλανήτη, τα 500 εκ. ζουν με άνεση ή σχετική άνεση, ενώ τα υπόλοιπα 5,5 εκ. ζουν στην στέρηση ή στην απόλυτη στέρηση, ότι τα εισοδήματα των 225 πλουσιοτέρων ανθρώπων ισοδυναμούν με το ετήσιο ΑΕΠ του μισού σχεδόν (47%) των φτωχότερων χωρών του πλανήτη (2,5 δις άνθρωποι) ενώ τα εισοδήματα των 3 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο ισοδυναμούν με το ΑΕΠ των 48 φτωχότερων χωρών του κόσμου, ότι το 20% του πλουσιότερου παγκόσμιου πληθυσμού έχει 80 φορές μεγαλύτερο εισόδημα από το 20% του φτωχότερου πληθυσμού (30 φορές περισσότερο ήταν το 1960), ότι η γιγάντωση των εταιρειών – κολοσσών έχει οδηγήσει σε υδροκεφαλισμούς του τύπου ο τζίρος της πετρελαϊκής Exxon Mobil να ξεπερνάει το ΑΕΠ της Αυστρίας, ο τζίρος της General Motors το ΑΕΠ της Δανίας, της Toyota το ΑΕΠ της Πορτογαλίας – και καθεμία από αυτές φυσικά το ΑΕΠ της Ελλάδας (κλπ,κλπ), ότι οι 100 μεγαλύτερες εταιρείες παγκόσμια ελέγχουν το 70% του παγκόσμιου εμπορίου, ότι για να κερδίζουν και να ξανακερδίζουν αυτές οι εταιρείες χρησιμοποιούν ανενδοίαστα για εργασία φθηνά χέρια με αμοιβή $1 την ημέρα σε χώρες του τρίτου υπανάπτυκτου κόσμου και φυσικά παιδιά, με αποτέλεσμα στη Λατινική Αμερική να εργάζεται 1 στα 5 παιδιά, στην Αφρική 1 στα 3 και στην Ασία 1 στα 2. Τέλος, αναφέρει ότι η οικουμενική ικανοποίηση των διατροφικών και υγειονομικών αναγκών του πλανήτη θα απαιτούσε ένα ποσό περί τα 13 δις ευρώ ετησίως, το ΜΙΣΟ από όσο ξοδεύουν οι πολίτες της ΕΕ και των ΗΠΑ σε αρώματα! Και ακόμη: αν οι 225 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο δώριζαν το 4% της περιουσίας τους, αυτό θα αρκούσε να δοθεί σε όλον τον πληθυσμό του πλανήτη πρόσβαση στις βασικές βιοτικές του ανάγκες (διατροφή, πόσιμο νερό, εκπαίδευση, υγεία)...
Αυτή η αδηφάγα οικονομική παγκοσμιοποίηση, που είναι ο πραγματικός λόγος του αμερικάνικου επεκτατισμού και της ουράς του, είναι η βασική αιτία της στρατιωτικοκρατούμενης νέας τάξης πραγμάτων και των όσων Οργουελικά, με άλλες λέξεις, προσπαθούν να μας περάσουν οι «ισχυροί και δυνατοί», ως αγαθοεργία. Στο διάβα της συντρίβει νόμους, οικοσυστήματα, λαούς.
Το Ιράν, το Ιράκ, η Συρία, η Β. Κορέα, η Υεμένη, το Σουδάν, η Αφρική και η Ασία και η Νότιος Αμερική, οι αγορές και τα κοιτάσματα, είναι στην ουσία ο στόχος του «αμερικανοκίνητου καπιταλισμού» του Ανδριανοπούλου, που όπως λέει (για τον καταναλωτή) ο Έριχ Φρομ, είναι το αιώνιο βρέφος που κλαίει για το μπουκάλι του. Όλα τα άλλα είναι για να περνάει η ώρα.
Σε τελική ανάλυση, το εξωφρενικότερο όλων είναι αναμφίβολα ο συλλογισμός στον οποίο καταλήγει κάποιος παρατηρώντας την ακμαία παρωδία αυτής της εποχής: αν και παράγουμε το 110% απ’ όσα έχουμε ανάγκη να καταναλώσουμε, 5 στους 6 στον πλανήτη υποφέρουν, 800 εκ υποσιτίζονται, 30 εκ. πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα, 2 δις ζουν με λιγότερο από $1 (€0,75...) την ημέρα ενώ 3 δις (η μισή ανθρωπότητα) με λιγότερο από €2 την ημέρα, 1,5 δις δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, 2 δις πάσχουν από αναιμία, 3.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από ελονοσία (ειδικά για τα παιδιά). Τρεις χιλιάδες συνολικά ήταν και οι θάνατοι της 11/9. Κάθε μέρα θρηνούμε παγκόσμια μια 11/9 σε παιδικές ψυχές, λόγω μιας αρρώστιας που στον Δυτικό κόσμο έχει θεραπευτεί προ 70 και πλέον ετών...
Εμείς οι χορτάτοι, οι ανήκοντες εις την Δύση, δουλεύουμε για να καταναλώνουμε, σκοτώνουμε για να πλουτίζουμε, να εξουσιάζουμε, να εκμεταλλευόμαστε και να υποδουλώνουμε. Όλα τούτα όμως, με ένα μανδύα ευεξίας και στο κυνήγι μιας ζωής που ποτέ δεν θα ζήσουμε, έτσι όπως μας την πλασάρει ο Μεγάλος Αδερφός. Στην κορυφή του παγόβουνου οι ΗΠΑ. Από πίσω οι Σύμμαχοι. Πολεμικοί όροι.
Κάθε μέρα, ναι, κάθε μέρα, αν είστε ελάχιστα επιμελείς και πλέον λίγο πιο υποψιασμένοι, κάπου θα ακούσετε, θα διαβάσετε ή θα προσέξετε ότι αυτή η ανείπωτη κακουχία, η μεγαλύτερη Μαζική Αδικία που θα δείτε ή θα «δείτε» στην ζωή σας, είναι εδώ, συνεχίζεται, κορυφώνεται, για πολύ λίγο ξαποσταίνει και πάλι ξεκινά από την αρχή, σαν χρηματιστηριακός δείκτης.
Αυτή η κατάσταση είμαι πεπεισμένος πλέον, στα 32 μου ακόμη, ότι όσο εντυπωσιακά οφθαλμοφανής και εκκωφαντική και αν είναι, δεν αποτελεί μαζική συνείδηση σε αυτό που λέμε αυτάρεσκα «πολιτισμένη Δύση», σ’εμάς και τους άλλους. Περνάμε από δίπλα, αν όχι από πάνω. Αν όμως ηθελημένα ή όχι, το συνειδητό μας αρνείται να δει και να ακούσει, πολύ περισσότερο να ενεργοποιηθεί και να αντιδράσει, υποσυνείδητα πιστεύω ότι ΟΛΟΙ, ανεξαιρέτως (και αυτό είναι μια «θεία Δίκη») γνωρίζουμε.
Μια αφορμή απενοχοποίησης λοιπόν, είναι για τον καθένα μας η αποστροφή και μια κακή κουβέντα για κάποιο απ’ όλα όσα βιάζουν κάπου την ζωή τόσο πολλών, με τέτοια ένταση. Μέσα μας ξέρουμε, οι ΗΠΑ και λοιπές δυνάμεις που ξοδεύουν δις επί τρις στην βιομηχανία πολέμων, στην προπαγάνδα, στην συγκάλυψη, στην διαφθορά είναι κακοί, όπως κακοί είναι και οι άλλοι, οι εξτρεμιστές, οι τρομοκράτες.
Μια κουβέντα, μας έμεινε να λέμε, για να στιγματίζουμε την τεράστια αδικία, τις ανισότητες αυτού του κόσμου.
Κατά τ’ άλλα δεν κουνιέται φύλλο.
Και εντούτοις, μέσα σε αυτή την όλη αδράνεια, αρκεί ένας πολιτικός φανφαρόνος, με πουλοβεράκι και πουκαμισάκι για να μην κρυώνει μέσα στο πολιτικό ανεμολόγιο που ζει, για να μας πει «δεν ντρέπεστε», «δεν βλέπετε ηλίθιοι», «τι είναι αυτά που λέτε αντιδραστικοί μπάσταρδοι».
Αυτός ο βλάκας υπάρχει παντού. Και είναι ο κυρίαρχος της εποχής.
Και για μια ακόμη φορά, το φύλλο στο δάσος της παγκόσμιας συμφοράς, μένει ακίνητο στην θέση του.
Καληνύχτα (και καλή δουλειά).