Νόμος του κράτους θα είναι σύντομα το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Και ως αναμενόταν το σύστημα Κόμματα – Συνδικάτα – ΜΜΕ έχει στρέψει την προσοχή του σε αυτό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δυστυχώς όμως για ακόμα μια φορά δίχως – κατά την ταπεινή μου γνώμη – ουσία.

Και εξηγούμαι: από την εισηγήτρια κυβέρνηση ενός νομοσχεδίου σε τόσο κρίσιμο ζήτημα θα περίμενε κανείς λεπτομερή τοποθέτηση σε σχέση με τα οφέλη που θα επιφέρει το νομοσχέδιο, πώς θα αλλάξουν τα δεδομένα βιωσιμότητας των ταμείων με την εφαρμογή του και πώς το σύστημα θα γίνει δικαιότερο και σταθερό. Φυσικά αναμένει κανείς να ακούσει με ενδιαφέρον πώς το νέο νομοσχέδιο θα απαλείψει το μείζον πρόβλημα των κακοπληρωτών, με κορυφαίο όλων το ελληνικό δημόσιο! Πώς το νέο νομοσχέδιο θα υποχρεώσει το κράτος να τηρεί τις συμβατικές του υποχρεώσεις αντί να τις αποφεύγει προτιμώντας την εικονική βελτίωση των δημοσιοοικονομικών δεικτών.

Και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν τρόποι. Να σας πω εγώ ο αδαής έναν; θα μπορούσαν με νόμο του κράτους τα ταμεία να έχουν το δικαίωμα δωρεάν εγγραφής - απόκτησης εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου μέχρι του ύψους των βεβαιωμένων οφειλών του κράτους σε αυτά. Διαδικασία απλή και αυτόματη, εφαρμοστέα στην εκάστοτε περιοδική έκδοση. Δε θα χρειαζόταν η έγκριση του εκάστοτε υπουργού οικονομίας για να πληρώνει το κράτος τα μηνιαία χρέη του προς το ασφαλιστικό σύστημα.

Από την (αξιωματική) αντιπολίτευση θα περίμενε κανείς συγκεκριμένες αντιπροτάσεις. Αυτά που θα έκανε αν ήταν στην θέση της κυβέρνησης, υπό μορφή μιας ολοκληρωμένης αντιπρότασης αντί πυροτεχνημάτων και γενικόλογων τοποθετήσεων. Θα θέλαμε την κριτική επί της προσδοκώμενης αποτελεσματικότητας των μέτρων της κυβέρνησης και την ανάλυση της αποτελεσματικότητας των αντιπροτάσεών της.

Από τα συνδικάτα θα περιμέναμε επίσης μια ολοκληρωμένη προσέγγιση προκειμένου το πρόβλημα να λυθεί αντί της οχύρωσης πίσω από τα υποτιθέμενα κεκτημένα, που ελέγχεται το πόσο κεκτημένα θα είναι όταν το οικοδόμημα καταρρεύσει. Θα περιμέναμε αλληλεγγύη προς τις ερχόμενες γενιές αντί της κοντόφθαλμης αντιμετώπισης του δεν δεχόμαστε καμιά παραχώρηση προνομίων. Θα ελπίζαμε να αφουγκράζονται τις κοινωνικές, τεχνολογικές και δημογραφικές αλλαγές και να προσέφευγαν πρώτοι στον πολιτικό κόσμο με τις ανατρεπτικές τους προτάσεις. Θα θέλαμε να βγαίνουν στους δρόμους χρόνια τώρα ζητώντας την διακοπή του κυβερνητικού ορισμού στις διοικήσεις των ταμείων, προκειμένου τα ταμεία να είναι ανεξάρτητα και να στοχεύουν να εξυπηρετούν τα μέλη τους αντί τις εκάστοτε πολιτικές εξουσίες. Θα θέλαμε να μη λειτουργούν ως προθάλαμοι καριέρας βουλευτή.

Από τα ΜΜΕ θα περιμέναμε σοβαρές αναλύσεις και συζητήσεις, σε σχέση με τα προβλήματα που υπάρχουν στην κοινωνική ασφάλιση, τις διεθνείς εμπειρίες, τις απόψεις των ειδικών, τις εκτιμήσεις για την αποτελεσματικότητα των προτεινόμενων μέτρων. Θα περιμέναμε να οργανώνουν πολιτισμένες και κατανοητές συζητήσεις / αναλύσεις αντί κοκορομαχίες εμείς αυτό – εσείς το άλλο. Θα περιμέναμε να στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας στα σημαντικά και τα ουσιαστικά αντί τα εύκολα και φθηνά.

Αν είχαμε ένα τέτοιο σκηνικό με σοβαρές, τεκμηριωμένες και αποτιμημένες προτάσεις και αντιπροτάσεις, ενημερωμένους πολίτες, υπεύθυνους πολιτικούς και δημοσιογράφους με γνώσεις και ήθος, τότε θα είχε νόημα και δημοσκόπηση ή ακόμα και εκλογική αναμέτρηση με το ασφαλιστικό ως κεντρικό ζήτημα. Δυστυχώς όμως στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα νοσεί. Ακόμα και σε ένα τόσο σημαντικό για όλους θέμα η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από παρωχημένα συνθήματα και περιορίζεται μόνο στο να κάνει εύκολη τη δουλειά των σατυρικών. Το ερώτημα υποβαθμίζεται στο αν συμφωνεί κανείς με ένα νομοσχέδιο που δε γνωρίζει πόσο συνεισφέρει στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, ή προτιμά τη συνέχιση της δεδομένα αδιέξοδης πορείας του σήμερα. Το δίλημμα μετατρέπεται στην επιλογή μεταξύ ελεύθερης πτώσης στο γκρεμό ή βουτιάς στο ρέμα!

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ)