Μια ημέρα του παιδιού είναι αρκετή;

Ξεκίνησε άλλη μια εβδομάδα. Μια εβδομάδα που με τη σειρά της θα μας δείξει πόσο καλά επιδιδόμαστε (και δεν επιδιώκουμε διαφορετικά) στην υποκρισία. Πόσο καλά ξέρουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μια εβδομάδα που κινείται -όπως ολόκληρη η ζωή- με φόντο την αντιφατικότητα και τη χαρμολύπη.

Μπροστά τα Χριστούγεννα και το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για τα χαρούμενα ψώνια των χαρούμενων καταναλωτών, που περνούν χαρούμενα, και στο βάθος ... τα "παιδιά των φαναριών".

Χιλιάδες παιδιά που γιορτάζουν τη γέννηση με τη μη τιμωρία τους. Ναι, στις γιορτές τα λυπόμαστε όλοι και τους δίνουμε μερικά χρήματα παραπάνω. Βραδυάζει στην πόλη και τα αποκαμωμένα κορμιά τους τρέχουν εκεί που έχουν πιστέψει ότι είναι "σπίτι". Ο "άγγελος" φύλακάς τους τους περιμένει με ανυπομονυσία να δει το εισόδημα της ημέρας. Είναι Χριστούγεννα, τα κέρματα γυαλίζουν και είναι πολλά. Δεν θα τιμωρηθείς απόψε...

Η έκθεση που προέκυψε για τα "παιδιά των φαναριών" είναι άλλο ένα χαρτί, άλλη μια ανάλυση. Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 6.000 τέτοιες ψυχές, και στον κόσμο πάνω από 100 εκτατομμύρια. Ο μηνιαίος τζίρος που αποφέρουν αυτά τα παιδία στους προστάτες τους (στη χώρα μας μόνο) μετριέται στε δισεκατομμύρια.

Το σύνθημα της ημέρας είναι να μην δίνονται χρήματα έτσι ώστε να σπάσουν τα κυκλώματα εκμετάλλευσης. Αδιάφορο αν θα σπάσουν μαζί και κάποιες ψυχές; Τι γίνεται από σχεδιασμό; Γιατί δε βλέπουμε κάποιο σχετικό πρόγραμμα υποστήριξης; Μπορεί μια τέτοια υπόθεση να στηρίζεται σε ένα σύνθημα και μόνο; Μπορεί να στηρίζεται στην ανθρωπιά που μας πιάνει κατά τις άγιες ημέρες μετά από παρότρυνση ενός τηλεμαραθωνίου; Αρκεί μια ημέρα για να κάνει ένα παιδί να νιώσει παιδί;_Γ.Β.