Βίος και Γραμματεία

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή είμαστε υποχρεωμένοι να ερχόμαστε σε επαφή με τη γραμματεία της σχολής, μια υποχρέωση που αποδεικνύεται κάθε φορά εξίσου δυσάρεστη με τις προηγούμενες. Η γραμματεία της σχολής ηλεκτρολόγων αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, αλλά και θρασύδειλου πνεύματος.

Στα τρία χρόνια που έχω συμπληρώσει στο ίδρυμα δεν έχω ακόμη καταλάβει ποιο είναι το βαρύ φορτίο που επωμίζονται οι κυρίες αυτές (τις αποκαλώ κυρίες, αν και ποτέ δεν μου έχουν απευθύνει τον λόγο με αντίστοιχη τιμητική προσφώνηση), για να δικαιολογηθεί το πλήθος τους, αλλά και το περιορισμένο των ωρών συναλλαγής με το κοινό. Οι δραστηριότητες της γραμματείας, τις οποίες έχω υπόψη μου, περιορίζονται στην παρακολούθηση της ροής των φοιτητών, στην τήρηση αρχείων βαθμολογίας, στη χορήγηση πιστοποιητικών και στην κατάρτιση προγραμμάτων.

Η παρακολούθηση της ροής των φοιτητών, οι εγγραφές, οι μετεγγραφές, τα χρωστούμενα μαθήματα κτλ, είναι εργασίες που λαμβάνουν χώρα αποκλειστικά και μόνο σε συγκεκριμένες περιόδους και η διεκπεραίωση των οποίων με τη χρήση στοιχειώδους μηχανογράφησης είναι αστεία υπόθεση. H ενημέρωση αρχείων βαθμολογίας, με βάση το πιο πάνω σκεπτικό, και ειδικότερα αν ληφθεί υπόψη ο αριθμός των λαθών που γίνονται σε αυτόν τον τομέα, δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις ώρες που οι γραμματείς της σχολής απαιτούν για να ασχοληθούν απερίσπαστες με το θεόπνευστο έργο τους. Η κατάρτιση προγραμμάτων είναι σαφώς μια δύσκολη εργασία, δεδομένου του ότι, όσο τα εξάμηνα ανεβαίνουν, πληθαίνουν τα μαθήματα επιλογής, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ιδιαίτερη μέριμνα για την αποφυγή επικαλύψεων. Η ομολογουμένως άχαρη αυτή υποχρέωση απλοποιείται με τη χρήση κατάλληλου λογισμικού, το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση έχει αναπτύξει το τμήμα και έχει παραχωρήσει στη γραμματεία. Τώρα το πώς καταφέρνουν αυτές οι κυρίες να κάνουν ένα πρόγραμμα γεμάτο επικαλύψεις, με παραλογισμούς εμφανείς σε όποιον έχει στοιχειώδη λογική (κανείς δεν μπορεί να μεταβεί από του Ζωγράφου στην Πατησίων σε ένα τέταρτο, γιατί στην Πατησίων δεν έχει πού να προσγειώσει το ελικόπτερο), ή τη στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα της σχολής (τα εργαστήρια γίνονται ταυτόχρονα για όλους τους φοιτητές, κατά προτίμηση σε απίθανες μέρες και ώρες), αυτό είναι ένα μυστήριο που υπερβαίνει τις ταπεινές διανοητικές μου δυνατότητες. Aς σημειωθεί εδώ ότι κάθε χρόνο οι φοιτητές διορθώνουν το πρόγραμμα φέρνοντάς το σε μια λειτουργικά παραδεκτή μορφή. Η γραμματεία περιορίζεται στο να επαναλάβει την επόμενη χρονιά το αρχικό, παραδοξολογικό πρόγραμμα.

Από όλα τα πιο πάνω συνάγεται άμεσα ότι η γραμματεία καταναλώνει πολλούς πόρους (χρόνο και έμψυχο υλικό) αναλογικά με αυτό που προσφέρει. Αυτό είναι σαφώς ένα σημαντικό πρόβλημα το οποίο θα έπρεπε να απασχολήσει την αντίστοιχη προϊσταμένη αρχή (δυστυχώς τόσα χρόνια δεν είχα την τιμή να ενημερωθώ για το ποια είναι αυτή). Αυτό όμως που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι το πλέον εξοργιστικό είναι η συμπεριφορά των μελών της γραμματείας απέναντι στους φοιτητές, τους οποίους θεωρητικά είναι υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν. Έχω δει τους πιο πράους συμφοιτητές μου να βγαίνουν από τη γραμματεία σε έξαλλη κατάσταση, με ένα δολοφονικό βλέμμα στα μάτια και κινήσεις ανθρώπου έτοιμου να διαπράξει φόνο. Έχω γίνει ο ίδιος στόχος της ολύμπιας αδιαφορίας τους (κατά το αταραξίας τους) και της προκλητικής και θρασύδειλης συμπεριφοράς τους. Χαρακτηριστικά αναφέρω το πλέον πρόσφατο περιστατικό που έλαβε χώρα όταν τόλμησα να ρωτήσω εν μέσω περιόδου εγγραφών (άκουσον άκουσον) σε ποιο εξάμηνο διδάσκεται συγκεκριμένο μάθημα. Η κυρία την οποία ρώτησα απευθύνθηκε σε άλλη κυρία για να πάρει την συγκεκριμένη πληροφορία. Όταν οι προσπάθειές της δεν τελεσφόρησαν προσπάθησε να με μεταπείσει σε ύφος «τι κάθεσαι και ψάχνεις καϋμένε». Όταν και αυτή η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε αποπειράθηκε να με παραπέμψει σε συνάδελφό της με την οποία εκτυλίχθηκε ο ακόλουθος τραγελαφικός διάλογος:

-Πες στον νεαρό πού είναι το τάδε μάθημα.

-Και γιατί να το πω εγώ, βρες το εσύ.

Ουδέν σχόλιον. Όταν κατόπιν ρώτησα που μπορώ να αποτανθώ για να πάρω αυτή την πληροφορία η κυρία που με ‘εξυπηρετούσε’ στοίβαξε μπροστά μου κάμποσα προγράμματα και μου πρότεινε να συνεργαστούμε για να βρούμε πού επιτέλους βρίσκεται αυτό το μάθημα (να μοιραστούμε τον μισθό της δεν μου πρότεινε). Της κατέδειξα το άσκοπο της προσπάθειας αυτής και την ρώτησα που μπορώ επιτέλους να πληροφορηθώ για το συγκεκριμένο ζήτημα. Μου απάντησε ότι υπεύθυνη ήταν η γραμματέας, η οποία έλειπε στο κέντρο για προσωπικές της υποθέσεις (ως διά μαγείας δεν ήταν πλέον περίοδος εγγραφών). Είχα το ‘θράσσος’ να ρωτήσω αν η γραμματέας είχε άδεια για να απουσιάζει σε περίοδο εγγραφών και έλαβα επί λέξει την ακόλουθη απάντηση: «Και που θες να ξέρω εγώ, μπορεί να έχει κόψιμο και να έχει πάει για κατούρημα» (!!!). Κατόπιν τούτου έκανα μεταβολή και έφυγα.

Το περιστατικό αυτό καταδεικνύει με τον πλέον αδιάψευστο τρόπο όχι μόνο την αδιαφορία των μελών της γραμματείας για το έργο για το οποίο αμείβονται, αλλά και την παντελή έλλειψη στοιχειώδους αγωγής και ήθους. Σε όλες μου τις επαφές με τη γραμματεία χρησιμοποιώ την προσφώνηση κυρία, ενώ πάντα μου απαντάνε με προσφωνήσεις όπως μικρέ, νεαρέ, λες και η ηλικία είναι η βασική ιδιότητα που προσδιορίζει την προσωπική μου βαρύτητα. Σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία εκ μέρους μου έχω έρθει αντιμέτωπος είτε με σχόλια καθόλου κολακευτικά για το άτομό μου και την οικογένειά μου, είτε με υβρεολόγιο αντίστοιχο με αυτό του προηγούμενου παραδείγματος.

Η αναποτελεσματικότητα της γραμματείας στην διεκπεραίωση των εργασιών που της αναλογούν και η έλλειψη σεβασμού προς τους φοιτητές είναι καθένα από μόνο του εξαιρετικά σοβαρά παραπτώματα. Θα μπορούσαν ίσως να γίνουν ανεκτά, το καθένα μόνο του, αν εξέλειπε το άλλο. Ο συνδυασμός τους όμως οδηγεί σε μια εξοργιστική κατάσταση την οποία δεν πρέπει κανείς να ανέχεται. Μέρος της ευθύνης βαρύνει την προϊσταμένη αρχή, η οποία ουδέποτε μερίμνησε να ελέγξει την αποτελεσματικότητα, αλλά και την κοσμιότητα της γραμματείας. Όμως ένα σημαντικό μέρος της ευθύνης αυτής βαρύνει και όσους φοιτητές ανέχονται αδιαμαρτύρητα τη βάναυση καταπάτηση της προσωπικής τους αξιοπρέπειας και την περιφρόνηση των προσπαθειών και του χρόνου τους. Πιστεύω ότι το άρθρο αυτό θα επιτελέσει τον σκοπό του, αν δεν περιοριστεί σε μια απλή διαμαρτυρία, αλλά επεκταθεί σε έναυσμα για αλλαγή στάσης απέναντι σε μια κατάσταση που δεν τιμά κανένα μας.

Γιώργος Πανοτόπουλος