Aναρχοεπεισόδια

Κάθε χρονιά ρε μάγκες μου τα ίδια νταβαντούρια!

Αναρχικοί κι αναρχικές μπαίνουν στο Ίδρυμά μας,

άλλοι τους λεν αγωνιστές, άλλοι τους λεν μαστούρια,

κι εμείς παιδιά απέχουμε, απ’ τα μαθήματά μας!

Αν είσαι από καλό γονιό, τσαντίζεσαι πολύ,

και σου’ρχεται, όπως άκουσα, τα ρούχα σου να σκίσεις,

μα αν είσαι ανάρχας φίλε μου κινάς για τη σχολή,

και πλησιάζεις τις φωτιές τα κάστανα να ψήσεις.

Γεμίζει ο κόσμος με στρατό και αστυνομικούς,

μέσα στην όλη υπόθεση μπουκάρουν κι οι χαφιέδες!

Ξανά μιλά ο πρύτανης σε τόνους τραγικούς,

και κάποιοι παν Ασφάλεια, φορώντας χειροπέδες.

Τα ΜΑΤ τώρα τσαντίζονται όπως κάθε φορά,

-σπαράζει η πόλη τώρα πια σαν πληγωμένο κήτος-

οι αστυνόμοι -θα το πω κι ας μη με αφορά-

δέρνουνε τους περαστικούς τώρα αδιακρίτως!

Κάποτε ως άκουσα τα ΜΑΤ, τσαντίστηκαν πολύ!

Άντρες με... πάθος φοβερό και... άπειρα προσόντα,

σε μια γριά την πέσανε έξω απ’ τη σχολή,

που την περάσαν για φρικιό, γιαγιά ετών ογδόντα!!!

Κι οι καθώς πρέπει κύριοι μπροστά εις την TV

αναρωτιούνται κι απορούν, τι τρέχει στη σχολή μας.

Κι όλο κουνούν την κεφαλή: «τι άλλο θα συμβεί;»

κι όλο ρωτούν τη σύζυγο: «πού πήγε το παιδί μας;»

Νάτη λοιπόν κι η σύγκλητος παιδιά του ΕΜΠ

έτοιμη και πανέτοιμη για να συνεδριάσει,

και είναι θάρρους ζήτημα ποιος πρώτος θα το πει

ότι η ώρα έφτασε το άσυλο να σπάσει!

Το τι θα γίνει με αυτό, ναι είναι ν’ απορείς!

Τη μια σπάει το άσυλο, την άλλη όμως δεν σπάει,

και φτάνει η ώρα κάποτε -έργον θαρρώ ευχής-

που η φουρτούνα κόπασε, και πέρασε και πάει.

Τώρα ο απολογισμός και η καταγραφή!

«Πέτρα δεν έμειν’ όρθια, περάσανε οι ΟΥΝΟΙ!»

μου τόλεγε η αγάπη μου επέρσυ με μομφή:

«ετούτοι θέλουνε σχοινί -Βαγγέλη- και σαπούνι!»

Κι εγώ τότε απάντησα ήρεμα, καθαρά,

-αυτές είν’ αντρικές δουλειές παιδιά στο κάτω κάτω-

της λέω μ’ αγανάκτηση : «Αυτό δε σ’ αφορά!

Άιντε στην κουζΙνα σου, να πλύνεις κανά πιάτο!!!»