προηγούμενοεπόμενο
ΝΥΓΜΑ #19 - Ιούνιος 1996

 

ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ...

 

Το τραγούδι του γλυκού ουρανού σκίρτησε

στην ψυχή του κόκκινου διαβόλου. Όταν η

ώρα ήταν τρεις το ψιθύρισμα άρχισε να

γίνεται όλο και πιο έντονο, ώσπου ζαλίστηκε.

Οι άλλοι έμοιαζαν με πλαστικές σακούλες,

λάθη επί λαθών, και αυτός ήτανε μόνος, μαζί

με την καρδιά και τα πόδια του. Τα

μάτια του τον άφηναν να χαθεί και κείνος

παρακαλούσε να πέσει σε έναν τοίχο

για να σταματήσει το ταξίδι στο άγνωστο.

Η αλήθεια είχε χαθεί, κάπου την πάτησε

και την έσπασε. Δε θυμάται. Ίσως λίγο

πιο πρίν. Τώρα είναι αργά, νυστάζει,

αλλά βιάζεται να προλάβει την ευκαιρία.

Η πρώτη δυσκολία ξεχάστηκε, έγινε

όνειρο, ελπίδα και σκοπός.

Δεν ήταν εύκολο.

Πάνος Σ. Σινανίδης