Μητέρα, πρέπει, το δίχως άλλο

να πάμε στο Άργος Ορεστικό.

Να βρούμε τα πολύεδρα ίχνη

στου δρόμου την άδεια σελίδα

και σ' όλο το πλάτος της πίκρας

να συλλαβίσουμε τον κωδικό του χειμώνα

επί της συμβολής των οδών: «ΔΥΤΙΚΑ

Πρέπει να πάμε.

Να δούμε τι απέγιναν

οι εννιά στοίβες όνειρα που έδωσα

για να μου φύγει απ' το λαιμό ο κόμπος

κι η αϋπνία στου Αίγισθου τον κρόταφο

πέτρες, Κλυταιμνήστρες, ρήγματα

- εννιά μίλια ρήγματα

η απόγνωση στον κρόταφο.

Πρέπει να φύγουμε.

Η μοναξιά μου ξεράθηκε

κι εγώ σου μιλάω μετά από τρεις βροχές

απ' τα λίγα που περίσσεψαν της νύχτας.

Να ξαναβρούμε το απολίθωμα

φτιαγμένο απ' το χέρι του ανέμου

στου ποταμού τα προσχωσιγενή.

Να ξαναδούμε ν' ανθίζει σαν φουντουκιά

εκείνος ο πανάρχαιος Νοτιάς

με το αγκάθι στον κανθό

αυτάρκης σαν ονείρου Υπερσυντέλικος

που φέρνει στην αγκαλιά σου

και φυσάει σφήκες-λέξεις:

Να πάμε τώρα, πρέπει, αμέσως

στο Άργος Ορεστικό.

Δημήτρης Ρακόπουλος