ΝΥΓΜΑ
#24 - Δεκέμβριος 1996
|
ΝΥΓΜΑ
#24 - Δεκέμβριος 1996
|
|
Είδωλο
Τον πηλό αγγίζω με τη μελάνη μου και σιγά σιγά η ονειρική μορφή γίνεται σαφέστερη Σε κάθε άγγιγμα των χεριών μου γίνεται το θαύμα και η εικόνα της -θαρρώ πως σου μοιάζει- Δεν ξέρω αν είσαι εσύ Δεν σε ξέρω Το κάθε κύμα στο ακρογιάλι μια ρυτίδα στο πρόσωπό σου Η κάθε γουλιά απ’ το ποτήρι μου κι ένα κενό συναισθήματος Η λογική επιτάσσει το κύμα να μην σε αγγίζει μα νιώθω γλυκιά τη μυρωδιά σου και τα μάτια, τα μάτια σου αυτά είναι πέλαγος Ο πηλός με τη μορφή σου υγρός απέναντί μου τον πότισε θάλασσα η μελάνη μου Όμως τα μάτια σου πώς θα τα φτιάξω; Κίνησε η νύχτα ήρθε άλλη μέρα κι άλλη και νύχτα με βρήκε ξανά μονάχο με τον πηλό σχεδόν υγρό Τα μάτια σου πώς θα τα φτιάξω; Η θάλασσα δεν μου ‘φτασε Να σε ήξερα και λίγο Αυτά τα χείλη σου θαρρώ δεν νιώθουν την αφή μου Δεν σάλεψαν διόλου κι ας είναι υγρά Κι όπως γυρίζει ο τροχός κλείνω τα χέρια μου και όλα γίνονται υγρό χώμα όλα γίνονται υγρό-μελάνη όλα γίνανε τίποτα Την τέχνη δεν την έμαθα ακόμα Τα μάτια αυτά δεν μπόρεσα με τίποτα να φτιάξω Στο διάολο κι ο πηλός κι η μελάνη κι εγώ μαζί Όλα σχεδόν τίποτα Κι όπως γυρίζω γύρω απ’ τον τροχό FTK 4ο έτος Ηλ. Μηχ. ΕΜΠ |