Απόψεις

Λίγες μέρες απέμειναν για την αλλαγή του έτους. Είθισται τις μέρες αυτές να γίνονται ανασκοπήσεις της χρονιάς που πέρασε, να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, να προσπαθούμε όλοι να εντοπίσουμε τα αρνητικά μας στοιχεία, ώστε τον επόμενο χρόνο να είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκλήρωση του ανθρώπινου γένους και στην κορύφωση του οικουμενικού πολιτισμού (να χαρώ εγώ αισιοδοξία!). Δεν ξέρω αν κάποιος από εσάς κάνει την αυτοκριτική του τέτοιον καιρό, εγώ πάντως κάθε φορά την αναβάλλω για του χρόνου (ίσως για αυτό ο εσωτερικός μου κόσμος να έχει το μαύρο του το χάλι).

Ως μία πρώτη απόπειρα, θα ανατρέξω σε κάποια γεγονότα που συνέβησαν στη διάρκεια της χρονιάς που τελειώνει. Ξεκινάμε με την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη χώρα μας. Στη διάρκεια του εξαμήνου αυτού κατορθώσαμε να προωθήσουμε τα λεγόμενα "εθνικά μας θέματα" και με την αμέριστη συμπαράσταση των εταίρων μας, οι οποίοι δρουν πάντα με γνώμονα την ανιδιοτέλεια και την αλληλεγγύη προς τα μέλη της Ένωσης, πετύχαμε την πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων μας. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης αγοράσαμε τον μετροπόντικα από τη Γαλλία, παραγωγές τηλεοπτικών show από την Ιταλία, μερικές ακόμα χιλιάδες Mercedes και B.M.W. από τη Γερμανία και πολλά γαλακτοκομικά προϊόντα από την Ολλανδία.

Για να ξεφύγουμε από την αφόρητη πίεση των πολιτικών γεγονότων, οργανώσαμε την εκδρομή των Ηλεκτρολόγων στη Μύκονο, η οποία κατά διαβολική σύμπτωση συνέπεσε με αυτή της Φιλοσοφικής, της Νομικής και άλλων σχολών φιλολογικών και κλασικών σπουδών, οι οποίες μας βοήθησαν να ξεπεράσουμε την τεχνοκρατική νοοτροπία που μας διακατέχει και μας εισήγαγαν στο θαυμαστό κόσμο της διανόησης και του προβληματισμού. Επισκευθήκαμε τους αρχαιολογικούς χώρους και τα αξιοθέατα του νησιού και εμπλουτίσαμε τις γνώσεις μας στην Αστρονομία, με μόνη θυσία μερικές ώρες ύπνου. Το βιβλίο που διαβάστηκε περισσότερο στην εκδρομή ήταν : "Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα ".

Εκτός από τις τρεις εξεταστικές, κατά τις οποίες κατορθώσαμε να αφομοιώσουμε τις γνώσεις που με σύγχρονες μεθόδους και με πρωτόγνωρη μεταδοτικότητα μας προσέφεραν οι καθηγητές μας, είχαμε και δύο εκλογικές περιόδους. Μόνο που είμαι λίγο μπερδεμένος, γιατί άκουγα από τα κανάλια πολλά πράγματα για κάποιο μήνυμα. Δυσκολεύτηκα να κατανοήσω ποιος το πήρε, ποιος το έδωσε, τί το έκανε αυτός που το πήρε, πώς αισθάνθηκε αυτός που το έδωσε. Θαύμασα όμως τη ρητορική δεινότητα βαθύτατα πολιτικά συνειδητοποιημένων ανθρώπων, όπως ο Μπονάτσος, που με διαφώτισαν για την κρίση που διέρχεται η πολιτική στην εποχή μας. Το μόνο που θυμάμαι ξεκάθαρα από όλη την ιστορία, είναι η τραυματική εμπειρία εκείνων των λίγων λεπτών μέσα στο παραβάν, κατά τη διάρκεια των οποίων ήμουν ο "κυρίαρχος λαός", ένιωσα όμως σαν το παιδί που γράφει γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ενώ γνωρίζει ότι η πραγματοποίηση των επιθυμιών του εξαρτάται από τη βούληση των γονέων του.

Μία άλλη τραυματική εμπειρία ήταν η συμμετοχή της ομάδας μου στο Final Four (καθότι βάζελος), αλλά και η συμμετοχή της εθνικής στο Mundial. Συνειδητοποίησα οτι η εθνική ποδοσφαίρου και η εθνική μπάσκετ έχουν κάτι κοινό: και οι δύο δεν ξέρουν μπάλα. Μου έκανε εντύπωση η στάση των αθλητικών συντακτών, οι οποίοι βοήθησαν ψυχολογικά την ομάδα μας στις δύσκολες στιγμές που διερχόταν, αποκρύπτοντας τα όποια προβλημάτα αντιμετώπιζε (είναι ίδιον των νεοελλήνων να γίνονται μια γροθιά στις δύσκολες στιγμές).

Άρχισα να ανησυχώ για πιθανή εκδίκηση του αντίθετου φύλου, εξαιτίας της φεμινιστικής έξαρσης που ξεκίνησε από τις Η.Π.Α., της μόνης χώρας που πέρασε από τη βαρβαρότητα στη διαφθορά, χωρίς να περάσει από τον πολιτισμό, όπου οι παγοκόφτες και τα τραπεζομάχαιρα πήραν τον πρώτο λόγο και άρχισαν να πετσοκόβουν αδιάκριτα (επειδή ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει, ας φορέσουμε και κανένα τσίγκινο).

Από εγκλήματα και εδώ δεν τα πήγαμε άσχημα (φρόντισαν τα κανάλια για αυτό). Εκτός από διάφορες δολοφονίες, αυτοκτονίες και άλλα προσφιλή θέματα των ειδήσεων, αναθεώρησα τις απόψεις μου για την πατρική στοργή (μπαμπά, τι κάνεις εκεί πίσω;). Αξιομνημόνευτη ήταν και η αντίδραση των πολιτών, οι οποίοι με άκρως πολιτισμένο τρόπο προσπάθησαν να συνετίσουν τον παιδοκτόνο, χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη μέθοδο: "χτυπάτε τον αλύπητα".

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ανέκυψε και το πρόβλημα του Ρουβά. Πώς να πάει το παιδί φαντάρος, αφού πάσχει από κατάθλιψη; Κάθε φορά που τον έβλεπα στην τηλεόραση με έπιανε η ψυχή. Τι θλίψη! Τι κατάπτωση! Το παιδί δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Ήρθε μετά και η ιστορία του Κορκολή και έδεσε το πράγμα. Αυτός, λέει, δεν έβλεπε καλά. Μου θύμισε το ανέκδοτο με τον αρκούδο που ευνουχίστηκε για να μην καταταγεί και τελικά δεν τον πήραν λόγω πλατυποδίας!

Για να γίνουμε και εμείς Ευρωπαίοι, φέραμε τα κινητά στην Ελλάδα. Τι υστερία και αυτή! Περπατάνε στο δρόμο και μιλάνε. Και τι λένε; "Πούλα Μηχανική και ΑΓΕΤ και αγόρασε Μύλους Λούλη". ¨Οταν όμως κάθονται έχει περισσότερη πλάκα. Χτυπάει ένα κινητό στην πλατεία και όλοι αρχίζουν να ψάχνονται. Τι κι αν λένε ότι είναι ανθυγιεινά. Δεν τα τρώμε εμείς αυτά.

Μόλις είχαμε πιστέψει ότι γίναμε Ευρωπαίοι, έπεσε μία μπόρα και ανεβήκαμε όλοι στα ρετιρέ να σωθούμε. Θαυμάσαμε για άλλη μία φορά το σχέδιο Ξενοκράτης, δηλαδή μην βγείτε από το σπίτι γιατί την κάνατε. Σημαντική και η βοήθεια της τηλεόρασης, όπου για μερικές ώρες παρακολουθούσαμε το θρίλερ:" Στον πάτο του Ποδονίφτη".

Υπήρξαν και άλλα γεγονότα, λιγότερο σημαντικά, όπως οι καθημερινοί θάνατοι νέων από τα ναρκωτικά και οι θάνατοι των παιδιών στη Ρουάντα. Δεν μας νοιάζουν εμάς αυτά. Είμαστε καλοί άνθρωποι, δεν παίρνουμε ναρκωτικά και ζούμε αρκετά μακριά από τη Ρουάντα.( Φάε Γιωργάκη το φιλετάκι σου! Μα, μαμά δεν μ'αρέσει! )

Αυτά προς το παρόν περί αυτοκριτικής. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως, για να είμαι ειλικρινής, δεν αισθάνομαι και πολύ καλύτερα. Ο εσωτερικός μου κόσμος, στον οποίο αναφέρθηκα στην αρχή, εξακολουθεί να έχει το μαύρο του το χάλι.

Τάσκαρης Τάσος