Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη

Στο Πολυτεχνείο δεν αρέσει το ΤΕΙον

Το γνωστό πρόβλημα της ανωτατοποίησης των ΤΕΙ και της ταυτόχρονης υποβάθμισης του κύρους και της αξίας των πτυχίων των Πολυτεχνικών σχολών στάθηκε αφορμή για την απαρχή δυναμικών αντιδράσεων των φοιτητών της Πολυτεχνικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Συγκεκριμένα, στις 6 του μηνός Δεκεμβρίου (του Αγίου Νικολάου για να μην ξεχνιόμαστε) πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση των φοιτητών της Πολυτεχνικής σχολής έξω από το χώρο της Πανεπιστημιούπολης στην Εγνατία οδό και πορεία μέχρι την περιοχή της Καμάρας, όπου διεκηρύχθησαν τα αιτήματα των φοιτητών και απαιτήθηκε ο σεβασμός και η ικανοποίησή τους από πλευράς του υπουργείου Παιδείας και των άλλων συναρμοδίων προσώπων και υπηρεσιών.

Η συγκέντρωση και η πορεία υπήρξε δυναμική και μαζική με αποτέλεσμα η Εγνατία οδός να κλείσει για πάνω από 1 1/2 ώρα. Παρ'όλα αυτά δεν υπήρξε ο συνήθης εκνευρισμός των Θεσσαλονικέων λόγω της ταλαιπωρίας που συνετελέσθη, μια και οι πολίτες της συμπρωτεύουσας έδειξαν κατανόηση στα προβλήματα των φοιτητών, ενώ τα τοπικά μαζικά μέσα επικοινωνίας προέβαλλαν σε σημαντικό βαθμό τα αιτήματά τους, γεμίζοντας με αυτόν τον τρόπο αισιοδοξία τους φοιτητές στην προσπάθειά τους για τελεσφόρηση και πραγμάτωση των στόχων που η κινητοποίησή τους έχει θέσει.

Επί της ουσίας, το πρόβλημα το οποίο προέκυψε στους φοιτητές του Πολυτεχνείου με υπαιτιότητα κυρίως της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας είναι πολύ σημαντικό. Γιατί δεν είναι ζήτημα αποκλειστικά και μόνο που αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση των μελλοντικών αποφοίτων-επιστημόνων των πολυτεχνικών σχολών της χώρας, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχοντα σε όλο αυτό το θέμα ζητήματα και ερωτήματα ηθικής τάξεως. Συγκεκριμένα, και χωρίς ίχνος

ρατσιστικής διάθεσης, δεν είναι δυνατό να ταυτίζεται το πτυχίο ενός σπουδαστή και ενός φοιτητή, τη στιγμή που ο τελευταίος έχει καταβάλει, υποτίθεται, μια πιο έντονη προσπάθεια για να εισαχθεί στη συγκεκριμένη ανώτατη σχολή από αυτή που έχει καταβάλει ο πρώτος, γιατί στην αντίθετη περίπτωση, την οποία πρεσβεύει και προωθεί η πρόταση νόμου του υπουργείου Παιδείας προξενείται μιας μορφής ισοπέδωση και αλλοτρίωση της αξίας πραγμάτων και προσώπων. Αυτή, άλλωστε, η διαδικασία στρέφεται και κατά της βασικής αρχής της Δημοκρατίας, η οποία είναι η αξιοκρατία.

Γι'αυτόν, συνεπώς, το λόγο τα αιτήματα των φοιτητών των Πολυτεχνικών σχολών έχουν τύχει αποδοχής και από τους φοιτητές των υπολοίπων πανεπιστημιακών σχολών (σημειωτέον, ότι ο συγγράφων και υπογράφων το παρόν άρθρο δεν είναι φοιτητής Πολυτεχνείου) για τον επιπρόσθετο λόγο ότι είναι αναγκαίο να αποφευχθεί η δημιουργία τετελεσμένων που θα οδηγούσαν σε μια πιθανή ολοκληρωτική εξίσωση-ισοπέδωση των πτυχίων των ανωτάτων σχολών με αυτών των ΤΕΙ.

Επομένως, είναι αναγκαίο όλοι οι φοιτητές να συστρατευθούν στον αγώνα των φοιτητών του Πολυτεχνείου, όπως είναι εξίσου αναγκαία η κινητοποίηση για την επίλυση και των άλλων προβλημάτων που χρονίζουν και που αφορούν την ανώτατη εκπαίδευση του πολύπαθου τούτου τόπου. Αγώνας λοιπόν και όχι αδιαφορία μετά της πόσεως ΤΕΙου και άλλων συναφών ή μη ποτών.

Νίκος Λαγομιτζής

Φοιτητής Παιδαγωγικής Σχολής - τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης

του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Υ.Γ. Αγαπητέ φίλε Γιώργο Πανοτόπουλε, απανωτά λάθη που φέρνουν τα πάνω κάτω έχεις διαπράξει, κατ'εμέ στο άρθρο σου περί των ορίων της κοινωνικότητας. Και έχοντας παρατηρήσει, μέσω των γραφόμενών σου, ότι ασχολείσαι με ζητήματα που αφορούν πτυχές της προσωπικότητας των ανθρώπων και πώς αυτά εκφράζονται στις σχέσεις μας με το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, θέλω να σου εκφράσω τις εξής σκέψεις μου : Αρχικά, σου συνιστώ να ασχοληθείς λίγο περισσότερο και να καλλιεργήσεις την ψυχικοσυναισθηματική, την κοινωνική,

αλλά και την πνευματική πτυχή του χαρακτήρα σου, προτού να προβαίνεις στη διατύπωση αμφισβητούμενων, διφορούμενων, απλοϊκών και γενικόλογων ορισμών περί κοινωνικότητας κ.τ.λ., εισάγοντας μάλιστα και μερικούς νεολογίστικους όρους, όπως επί παραδείγματι μοναχικότητα αντί για μοναξιά ή αποξένωση, αυτοσυναίσθημα λες και υπάρχει ετεροσυναίσθημα, δηλαδή το να νιώθω εγώ συναίσθημα για λογαριασμό κάποιου άλλου, πράγμα το οποίο φυσικά δεν υπάρχει, μια και δεν υφίστατα, κατ'εμέ, άλλο συναίσθημα εκτός από το ένα, μοναδικό, προσωπικό, πηγαίο συναίσθημα.

Διάβασε, επομένως, βιβλία κοινώς αποδεκτών ψυχολόγων και κοινωνιολόγων, προτού μελετήσεις τον αμφισβητούμενο από πολλούς Καβάφη. Αυτά που έχω εγώ να σου προτείνω είναι τα βιβλία του Λέο Μπουσκάλια τα οποία είναι και κατανοητά και σαφή. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι θα διευρύνεις τον ορίζοντα της σκέψης σου, αλλά και ταυτόχρονα θα εμβαθύνεις και θα συγκεκριμενοποιήσεις αυτά που θες να πεις, μια και, κατά τη γνώμη μου, το άρθρο σου είναι γενικόλογο. Δεν θέλω να παρουσιάσω τον εαυτό μου σαν ξερόλα, αλλά σίγουρα σε τέτοια ζητήματα που αφορούν την προσωπικότητα των ανθρώπων και δη των νέων πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός, πιο συγκεκριμένος, αφήνοντας τον εαυτό σου να ζήσει πιο πολλά πράγματα, ούτως ώστε να διαμορφώσεις μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Μέχρι τότε, καλύτερα να αποφεύγεις και εσύ και εγώ και όλοι μας το ρόλο του κριτή. Ας μιλάμε τουλάχιστον μόνο όσον αφορά τον εαυτό μας και ας μη γενικεύουμε τις όποιες αντιλήψεις μας γιατί τότε πιθανόν η κατάσταση να γίνει επικίνδυνη. Εύχομαι πάντως να τα πούμε σύντομα από κοντά, είτε μέσω της παρούσης εφημερίδας, είτε επ'ευκαιρία του ΝΥΓΜΑ-πάρτι.

Περί Μπουσκάλια ο λόγος

“Κολλητάρι” Νίκο Λαγομιτζή, αν και δεν θίγομαι από την “απάντησή” σου στο άρθρο του Γιώργου, θα ήθελα να πάρω και εγώ θέση πάνω σε όσα αναφέρεις:

Ως φιλοξενούμενος, με τη γενικότερη του όρου σημασία, όφειλες να δείξεις περισσότερη ευγένεια και σεβασμό προς τους “οικοδεσπότες”. Πιο απλά: Δεν ενοχλεί ούτε εμένα ούτε και τον Γιώργο, φαντάζομαι, η κριτική σου, αλλά το ύφος της κριτικής σου. Είναι εύκολο να αντιγράφεις κλισέ από βιβλία, όπως για παράδειγμα “ψυχικοσυναισθηματική πτυχή του χαρακτήρα σου”, όπως επίσης είναι ακόμα ευκολότερο να σχολιάζεις και να κατακρίνεις το χαρακτήρα και την προσωπικότητα κάποιου τον οποίο δεν γνωρίζεις (Πιστεύεις πραγματικά ότι πρέπει να διαβάσει ο Γιώργος βιβλία “κοινώς αποδεκτών ψυχολόγων” -τι έξοχος χαρακτηρισμός- για να έχει άποψη περί κοινωνικότητας;)

Μην ξεχάσω: Ευτυχώς που αποφεύγεις να ασκήσεις κριτική και να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ξερόλα, διαφορετικά...

“Να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις”, δάσκαλε!

Αντώνης Κουκουριτάκης