Άπαντες παρόντες;

“Και τώρα;” Κλασική ερώτηση πρωτοετούς φοιτητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου προς οιονδήποτε γνωρίζει σχετικά. Είναι αλήθεια πως μερικοί χρειάστηκαν και δύο και τρία χρόνια για να δώσουν ικανοποιητική απάντηση στη φωνούλα μέσα τους. Άλλοι αποφοίτησαν και ακόμα αναρωτιούνται τι συνέβη τα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής τους. Έλα, μωρέ. Το Πολυτεχνείο, όπως και κάθε άλλη ανώτατη σχολή, δεν είναι παρά διάβασμα, διάβασμα, ε και ολίγο από διάβασμα, προκειμένου να αγαλλιάσει η ψυχή, να αναληφθείς ευτυχισμένος εις τους ουρανούς, να κολυμπήσεις στα πεντοχίλιαρα, άπαξ και πάρεις το πολύτιμο “χαρτί”.

Αυτό είναι όλο; Θυμάμαι πριν από τρία χρόνια ένα γνωστό μου , ο οποίος -η αλήθεια είναι πως δεν τον ένοιαζε και πολύ σε ποια σχολή θα περνούσε- έκανε σκέψεις για τη φοιτητική ζωή στο τάδε τμήμα του Ε.Μ.Π. Ίσως, βέβαια, φοιτητική ζωή κάνεις μόνο μακριά από τους δικούς σου, σε άλλη πόλη, σε δικό σου σπίτι. Ωστόσο, είχε ακούσει πολλά και διάφορα και ανυπομονούσε να γνωρίσει αυτό το κάτι που λένε πως, μαζί με το στρατό, μια φορά τα ζεις στη σύντομη διαμονή σου σε τούτο τον κόσμο. Και πέρασε ένας χρόνος και δεν κατάλαβε τίποτα. Πέρασε και δεύτερος χρόνος. Τον έπιασα τις προάλλες σκεφτικό. “Δεν τρέχει τίποτα”, απάντησε και κατάλαβα. Αυτό ήταν. “Δεν τρέχει τίποτα”.

Δεν ήταν ο τακτικότερος ούτε ο καλύτερος στο έτος του. Ερχόταν αραιά και που στις παραδόσεις, έδινε εξετάσεις, περνούσε αργά ή γρήγορα τα μαθήματα, τελεία. Σίγουρα, δεν τα είχε φανταστεί έτσι ακριβώς. Βαριόταν τη σχολή που είχε πρώτη στις επιλογές του. Προχθές τον ξαναείδα φανερά αλλαγμένο. “Πάω σχολή”. Ως και ο καφές με τους υπόλοιπους ήταν τώρα διαφορετικός. “Κάτι τρέχει, κάτι κινείται”.

Είχε καταλάβει, πως τα χρόνια στο Πολυτεχνείο, στην ΑΣΟΕΕ, στη Νομική, οπουδήποτε, δεν ήταν σαν τα προηγούμενα και πολύ περισσότερο δεν θα είναι σαν κι αυτά που θα ακολουθήσουν. Είχε καταλάβει, πως στη σχολή δεν μπήκε μόνο για να αποκατασταθεί (;) επαγγελματικά με εκείνο το “χαρτί”, ύστερα από ατέλειωτες ώρες πάνω από βιβλία με πολλές σημαντικές πληροφορίες μα λίγη γνώση. Είχε καταλάβει, πως δεν ήταν μόνο οι καφέδες, το τάβλι και το μπιλιάρδο τις ώρες που ο καθηγητής ήταν ανιαρός, ούτε οι άπειρες γυναίκες που θα γνώριζε (άλλωστε ανάλογη σκέψη στο Ε.Μ.Π. ισοδυναμεί με το να σκοτώσεις ελέφαντα πετώντας πορτοκάλια).

Τα χρόνια στη σχολή είναι χρόνια δημιουργίας έργου και αναμνήσεων. Είναι σχέσεις φιλίας και αγάπης. Φοιτητική ζωή είναι εσύ και όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Είναι συμμετοχή στην πορεία προς το καλύτερο, συλλογική προσπάθεια συζήτησης και επικοινωνίας. Αν βρεθείς ψηλά και κοιτάξεις προς τα κάτω τη σχολή σου, θα αντιληφθείς τη βαβούρα και το χάος, τη νοοτροπία του “εγώ” και την απορία. Θα αισθανθείς την ανάγκη να γνωρίσεις, να μάθεις, να δώσεις, αλλά και να πάρεις από τους άλλους. Θέλεις να διορθώσεις, να τακτοποιήσεις, να αναπτύξεις σχέσεις δυνατές, να πεις ορισμένα πράγματα, με το σι και με το νύγμα. “Κάτι τρέχει”, όπως θα έλεγε κι ο γνωστός μου._

Γιώργος Μπενέκος