Τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο βρίσκω ανούσια και βαρετά τα πάρτυ στα οποία πηγαίνω. `Ισως η σωστή λέξη να ήταν "απρόσωπα" καθότι στα περισσότερα απ'αυτά βλέπεις μια ομάδα ανθρώπων τους οποίους δεν έχεις ξαναδεί, ή άλλοτε μια ομάδα ανθρώπων τους οποίους γνωρίζεις φατσικά και ίσως ονομαστικά αλλά πέρα απ'αυτό τίποτα. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν το επισημαίνω στο ότι υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζεις, διότι τι πιο ωραίο από το να γνωρίζεις ανθρώπους με ενδιαφέρον, που να κάνουν πλάκα, κέφι και γενικά να σε κάνουν να περνάς καλά.

Τι συμβαίνει όμως όταν οι άνθρωποι στα πάρτυ είναι απρόσωποι, αγέλαστοι και ουδέτεροι; Μπαίνεις μέσα στο χώρο, ανταλλάσσεις μια - δυο τυπικές κουβέντες με μερικά άτομα που γνωρίζεις και στη συνέχεια ή αποσύρεσαι σε μια γωνιά ή κάθεσαι όρθιος μ'ένα ποτό στο χέρι χαζεύοντας τριγύρω. Στην καλύτερη περίπτωση είναι δίπλα σου κανένας φίλος - στην ίδια περίπου στάση - με τον οποίο λες καμμιά βλακεία για να μην επικρατήσει μουγκαμάρα. Η σκηνή με τα παιδιά μπροστά στο τραπέζι με τα ποτά, γεμίζοντας και ξαναγεμίζοντας το ποτήρι, μας έρχεται πολύ συχνά στο μυαλό, όπως επίσης και το κάθε τσιγάρο που σβήνει το ένα μετά το άλλο. Και καθόμαστε με το ποτό και βαριόμαστε και ξαναγεμίζουμε για να έχουμε κάτι να κάνουμε. Η μουσική στη διαπασών προσπαθώντας να μας παρασύρει στο χορό, και όμως λίγοι αυτοί που χορεύουν. Οι υπόλοιποι κάθονται στην ίδια περίπου στάση... `Εχουν πιει όμως αρκετά και μπορεί να έχουν ασκήσει μια "μικρή κοινωνική κριτική", για να μην πεθάνουν από τη βαρεμάρα.

Και αναρωτιέμαι, γιατί, ρε παιδιά, στα είκοσί μας χρόνια δεν διασκεδάζουμε, δεν χορεύουμε, δεν γελάμε, δεν μιλάμε, παρά καθόμαστε στην φοβερή μας ανία και "προσπαθούμε να κάνουμε κεφάλι" ; Και γιατί η ανία μας να φτάνει σε τέτοιο βαθμό που για να ξεχάσουμε την πλήξη μας πίνουμε για να ζαλιστούμε; Καθόμαστε σε κάποιον καναπέ με κάποιον, και κάνουμε ότι δεν τον βλέπουμε, ότι κοιτάμε απέναντι, χαζεύουμε το κενό και τέλος, παρουσιάζουμε την εικόνα ότι "τη βρίσκουμε" τόσο πολύ πίνοντας και χαζεύοντας, που κοντεύουμε να το πιστέψουμε και οι ίδιοι. Δεν υποστηρίζω, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις που τους αρέσει να κάθονται έτσι και να μην κάνουν τίποτα. Αυτοί ίσως περνάνε ωραία διότι κάνουν αυτό που θέλουν. Εγώ στους άλλους αναφέρομαι : σ'αυτούς που θέλουν να πλησιάσουν τον άλλο και δεν το κάνουν, σ'αυτούς που θέλουν να σηκωθούν να χορέψουν και κάθονται κάτω, σ'αυτούς που θέλουν να γελάσουν και να κάνουν πλάκα με το διπλανό τους και σε δεύτερη σκέψη αφοσιώνονται στο ποτό, το τσιγάρο ή το χάζεμα.

Και αναρωτιέμαι, δεν θα περνάγαμε όλοι πολύ καλύτερα αν κάναμε αυτό που θέλαμε; αν είμασταν αληθινοί και εκφραζόμασταν; Τα περισσότερα παιδιά που ξέρω στον κλειστό κύκλο της παρέας είναι εκδηλωτικά και αληθινά. Γιατί όμως σ'έναν ευρύτερο κύκλο γίνονται κάτι που δεν είναι;

Θα ήθελα να σταματήσουμε να αδιαφορούμε, ή μάλλον να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι αδιαφορούμε. Διότι είμαστε είκοσι χρονών τέλος πάντων και θέλω να πιστεύω ότι είμαστε γεμάτοι ζωντάνια, έρωτα και επιθυμία να ζήσουμε και όχι να θαφτούμε πίσω από μια συμπεριφορά που δεν μας εκφράζει. Αλλά πάνω απ'όλα, πρέπει να εκφραζόμαστε, να εκδηλωνόμαστε, να ζούμε, και όχι μόνο επειδή η έκφραση είναι κάτι που ξεχωρίζει έναν άνθρωπο από ένα φυτό, αλλά επειδή θα νιώσουμε μέσα μας μια ευχαρίστηση. Θα έχουμε νικήσει τότε το ψεύτικο, θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την ουσιαστική επικοινωνία και δεν θα κρυβόμαστε πλέον πίσω από απρόσωπες βραδιές και απρόσωπες φάτσες. Γι'αυτό, λοιπόν ας τολμήσουμε και ας δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το αληθινό.