ΝΥΓΜΑ #4 - 14 Φεβρουαρίου 1995

 

Προσωπικό βίωμα

 

Στο παρόν κείμενο, θα αναφερθώ σε ένα ζήτημα το οποίο αφορά ένα σημαντικό μέρος του ανδρικού πληθυσμού και ανέκαθεν ήταν ταμπού για τους φορείς του και για τον περίγυρό τους : την καράφλα (ή φαλάκρα για άλλους).

Η αναφορά μου δεν θα περιοριστεί, όπως θα γίνει εύκολα κατανοητό από την ανάγνωση και τη μελέτη του παρόντος άρθρου, μόνο στην πραγματιστική και οπτική πλευρά του ζητήματος. Αντίθετα, θα εξεταστεί το όλο θέμα και μεταφορικά, υπερβατικά, γεγονός το οποίο πιστεύω ότι έχει περισσότερη σημασία μια και πραγματεύεται την ποιότητα των σχέσεων, της συμπεριφοράς και την προσωπικότητα μιας ανοιχτής ομάδας ανθρώπων, μέλος της οποίας μου έδωσε την αφορμή και την έμπνευση να συγγράψω αυτό το άρθρο.

Στην εποχή που ζούμε, αλλά και ανέκαθεν, υπάρχουν δυο είδη καραφλών ανθρώπων: η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει αυτούς που αντιμετωπίζουν το γνωστό "πρόβλημα" με το τριχωτό της κεφαλής, μιας και σε μεγάλο βαθμό δεν το διαθέτουν, δηλαδή τους καραφλούς τη κεφαλή. Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει αυτούς που δεν διαθέτουν το εξ'όψεως αισθητό και επιφανειακό "πρόβλημα" της καράφλας, αλλά αυτούς στους οποίους αυτό το "θέαμα" έχει μετατεθεί στο εσωτερικό του σώματος και επηρεάζει τη γενικότερη καλλιέργεια, ανάπτυξη και πρακτική εξωτερίκευση της προσωπικότητάς τους και δη της ψυχής τους, δηλαδή τους καραφλούς τη ψυχή.

Πολλοί θα αναρωτηθούν σε αυτό το σημείο ποιος είναι ο συσχετισμός της καράφλας του κεφαλιού και της καράφλας της ψυχής. Απαντώ: Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την αξία της τρίχας με την οποία ο θεός μας εφοδίασε και την οποία πολλοί απώλεσαν; Ελάχιστοι. Θέλοντας, λοιπόν, να μάθω απευθύνθηκα σε μια φίλη μου φοιτήτρια της Ιατρικής σχολής Αθηνών, η οποία με πληροφόρησε ότι η τρίχα και δη το τριχωτό της κεφαλής αποτελεί ένα πολύ σημαντικό ρυθμιστικό παράγοντα. Κυρίως συντελεί και συνεπικουρεί μαζί με το δέρμα στην προστασία από διάφορες αντίξοες συνθήκες του οργάνου το οποίο βρίσκεται κάτω από την τρίχα, δηλαδή στην περίπτωση του κεφαλιού το κόκαλο και εν μέρει τον εγκέφαλο. Οι τρόποι με τους οποίους το τριχωτό της κεφαλής είναι δυνατόν να χαθεί είναι πολλοί, οι κυριώτεροι όμως είναι η έλλειψη περιποίησης (δηλαδή λούσιμο), το πρόωρο γήρας και το άγχος - αν και αυτό δεν είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, οπότε δεν το υιοθετώ.

Στην περίπτωση της ψυχής, η "τρίχα" που την καλύπτει και με την οποία όλοι οι άνθρωποι είναι εκ γενετής εφοδιασμένοι, λειτουργεί ανάλογα με το τριχωτό της κεφαλής. Προστατεύει το περιεχόμενο της ψυχής, το οποίο είναι τα συναισθήματα και ο τρόπος εξωτερίκευσής τους, και βοηθά στην απρόσκοπτη και χωρίς έξωθεν επιδράσεις καλλιέργεια, ανάπτυξη και ωρίμανσή της. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις ατόμων που χάνουν αυτήν την "τριχωτή" ασπίδα προστασίας - υπ'ευθύνη τους βέβαια. Τα γεγονότα τα οποία συντελούν σε αυτό το όχι σπάνιο, πιστεύω φαινόμενο, ταυτίζονται με τους τρόπους χασίματος του τριχωτού της κεφαλής και είναι αντιστρόφως ανάλογα της τρίχας στην ψυχή. Συγκεκριμένα, όταν κάποιος δεν προστατεύει την ψυχή του από διάφορα αρνητικά και κακόβουλα φαινόμενα είτε αυτά εκπορεύονται από το περιβάλλον του, είτε από τον ίδιο του τον εαυτό, τότε, αφήνοντάς την εκτεθειμένη, σκουριάζει, γερνάει, χάνεται και πεθαίνει πρόωρα. Μέσα στα πλαίσια της προστασίας είναι εμπράκτως το "λούσιμο", η ανάγκη δηλαδή χρησιμοποίησης "υλικών" τα οποία θα σέβονται και θα αγαπούν την "τρίχα" της ψυχής και κατά συνέπεια όλα όσα κρύβονται ή φανερώνονται μέσα από αυτή, αποφεύγοντας ταυτόχρονα όλα τα "υλικά" τα οποία αφήνουν το χρόνο, τους ανθρώπους και τις δυσκολίες της ζωής να φθείρουν ό,τι το πολυτιμότερο διαθέτει η ανθρώπινη φύση.

Επομένως, είναι αναγκαίο όλοι οι άνθρωποι να προστατέψουν και το τριχωτό της κεφαλής τους, γιατί όπως προανέφερα η ύπαρξή του είναι απαραίτητη για τον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά κυρίως να διαφυλάξουν με κάθε τρόπο την "τρίχα" της ψυχής, γιατί μόνο έτσι είναι δυνατή πλέον η ορθή κρίση και αντίληψη του αισθηματικού υποβάθρου που διαθέτει η ανθρώπινη φύση, αλλά ταυτόχρονα είναι δυνατή και η ορθή αξιολόγηση, η εκμετάλλευση και η ανάλογη ανταπόκριση στα αισθήματα των τριχωτών ψυχών των άλλων. Είναι αναγκαίο να γίνει κάποτε από πλευράς "τριχωτών" ανθρώπων ο αγώνας και η πάλη με τις επίγειες και πολλαπλές, ομολογουμένως, φθοροποιές επιδράσεις των καραφλών τη ψυχή ανθρώπων οι οποίοι μας περιβάλλουν κοι οι οποίοι έχουν υποκαταστήσει αυτό το πολύ σημαντικό "όργανο" του οργανισμού με τον φαλλό και εντέλει επιπλέουν ωσάν τους φελλούς. Και με την επικουρία της επουράνιας μοναδικής, καταπληκτικής αγάπης που πηγάζει από την ψυχή να βοηθήσουμε αυτούς που τείνουν να καραφλιάσουν, πληρώνοντας στην ανάγκη τη συνδρομή της D.H.I της ψυχής, η οποία οπωσδήποτε θα συμβάλλει στην αποκατάσταση της λειτουργίας αυτού του πολύ σημαντικού "οργάνου". Και τότε όλοι θα αντιληφθούν τα θετικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, τη δυνατότητα του να καταλαβαίνει κάποιος τους ανθρώπους που τον αγαπούν πραγματικά με αγνή και ειλικρινή προαίρεση και τη χαρά του να ζεις μαζί τους. Άλλωστε το αποτέλεσμα μετράει !

Νίκος Λαγομιτζής

Φοιτητής Παιδαγωγικής σχολής Θεσσαλονίκης

Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης

 

Υ.Γ. Αντώνη Κουκουριτάκη, διάβασα το άρθρο σου, το οποίο αποτελούσε απάντηση στα γραφόμενά μου περί των άρθρων του Γ.Πανοτόπουλου και θέλω να σου θέσω για πρώτη και τελευταία φορά τα εξής ερωτήματα:

1) Αναγνωρίζεις στο ύφος του άρθρου σου στοιχεία ειρωνίας και επιθετικότητας, για τα οποία μάλιστα με κατηγορείς; Τι ήθελες στο κάτω-κάτω της γραφής να πεις;

2) Σου έχει δώσει το δικαίωμα κανένα μέλος του Νύγματος να συμπεριφέρεσαι σαν μεγαλοεκδότης; Ισχύει ή όχι -και απευθύνομαι στα λοιπά μελη του Νύγματος- η εξαγγελία σας για ελεύθερη γραφή και έκφραση απόψεων από τους αρθρογράφους; Γιατί ο Α.Κουκουριτάκης νομίζει ότι εγώ ως "φιλοξενούμενος" έχω και "οφειλές" έναντι των "οικοδεσποτών".

3) Αρνούμαι τον υποτιμητικό για μένα υπαινιγμό ότι αντιγράφω κλισέ από βιβλία. Αντίθετα, ανάτρεξε στο προηγούμενο Υ.Γ. μου όπου σχολιάζω δυο κλισέ με τα οποία δεν ασχολήθηκες.

4) Πρέπει να σου αποκαλύψω ότι εγώ συναντήθηκα με το Γ.Πανοτόπουλο σε αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου και συζητήσαμε επί του άρθρου του και των απόψεων που εγώ εξέφρασα και δεν φάνηκε θιγόμενος. Αντιθέτως, με παρότρυνε να εκφράσω ελεύθερα τις απόψεις μου και μάλιστα έδειξε ικανοποίηση από το όλο θέμα που προέκυψε, με την έννοια ότι το άρθρο του έγινε αφορμή για συζητήσεις. Οπότε ποιο είναι το δικό σου πρόβλημα; Σε έθιξα ποτέ;

Κατά συνέπεια σου ζητώ να ανακαλέσεις τουλάχιστον αυτά που έγραψες περί οφειλής εμού και οποιουδήποτε να φέρεται "καλά" στους οικοδεσπότες, όπως και τα περί αντιγραφής κλισέ. Και εντέλει σου ζητώ να πληροφορήσαι πρώτα το πλαίσιο ενός ζητήματος με το οποίο πρόκειται να ασχοληθείς και μετά να κριτικάρεις. Γιατί τελικά εκτίθεσαι._