Το κάψιμο της σημαίας. Είδαμε όλοι κάποια παιδιά (δεν νοιώθω την ανάγκη να τους προσδώσω κάποιο χαρακτηρισμό βαρύτερο ή πολυπλοκότερο) τη νύχτα της 17ης του Νοέμβρη να καίνε τη σημαία. Ανταμώσαμε το ίδιο φαινόμενο σε ένα σχολείο από κάποιους αγνώστους. Φυτίλι στον πατριωτισμό της πλειοψηφίας του λαού μας. Και νάτο πάλι εδώ ξανά. Καινούργιο κρούσμα σημαιολογίας. Κατέβασαν τη σημαία απ’ την βραχονησίδα, την ξαναβάλαμε, έπειτα τη βγάλαμε (viva America). Ωρύονται οι εθνικόφρονες. Όμως θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τι ακριβώς καίγεται, τι τελεί υπό αμφισβήτηση. Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα;

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλησαν να κάνουν στάχτη τα παιδιά που την έκαψαν εκείνο το βράδυ. Υποψιάζομαι όμως πράγματα σαν τη χρυσαφένια στολή του πλούτου, τη μαγκιά του καρμίρικου έρωτα, ή την προσωρινή αγαλλίαση της όμορφα στολισμένης αμοιβαίας μαλακίας, που με τόση πίστη και σταθερότητα μας προτείνονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και διάφορα έντυπα σαν τον σίγουρο δρόμο μιας ευτυχισμένης ζωής.

Όμως κάποιοι άλλοι είδαν να καίγεται ο Σωκράτης με την Μπουμπουλίνα αγκαλιά, ο Φειδίας με τον Θεοτοκόπουλο, η Μούσχουρη με τον Χατζηδάκι, τον Χιώτη και τον Σαββόπουλο, ο Δίας με τον Παπανδρέου, η Ορθοδοξία και όλο το δωδεκάθεο. Ενδέχεται ορισμένοι να είδαν να τυλίγεται στις φλόγες το χωράφι τους, η Mercedes τους, το σκυλάδικο στη γωνία, ο Πανταζής με την Άντζελα, η Ρούλα με την Αλίκη, ίσως και τα παιδιά τους.

Οι οσμές από το κάψιμο έφυγαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε άλλους έφτασε η τσίκνα και ολόκληρο το σουβλιστό αρνί που έφαγαν το Πάσχα. Σε άλλον ένα κράμα από τη μυρωδιά του αντηλιακού της γερμανίδας τουρίστριας στη Μύκονο και αυτής από το προφυλακτικό που χρησιμοποίησε το ίδιο βράδυ με το ίδιο πρόσωπο και σε άλλον η μυρωδιά του πεύκου, του λιβανιού και της θάλασσας. Όλα αυτά και τόσα άλλα που δεν δύναται να σκεφτεί το στενό μου κεφάλι. Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, αναντάμ παπαντάμ, ξαπλώνουν, ανεμίζουν και καίγονται.

Λοιπόν, λέω ότι όταν παίρνουμε το σπίρτο και τη βενζίνη, πρέπει να ξέρουμε καλά και με μεγάλη ακρίβεια ποιο κομμάτι του πανιού θέλουμε να κάψουμε. Ομοίως όταν αρπάζουμε το σχοινί, το κοντάρι και το όπλο για να την ορθώσουμε είναι φρόνιμο να ξέρουμε ποια σημεία της θέλουμε να ανεμίσουν.

Προσοχή, όμως πατριώτες, γιατί ούτε η φωτιά, ούτε ο άνεμος κάνουν διακρίσεις.

Σκούρας Γιώργος