ΝΥΓΜΑ #141/2 - 6 Μαρτίου 1996

 

Αν θες ο αετός να πάει ψηλά ...

... αμόλα καλούμπα

Η εποχή της επικοινωνίας, τα χρόνια στα οποία οι φραγμοί εκλείπουν, ο αιώνας της ελευθερίας και άλλα τέτοια τρανά καρφιτσώνουν πάνω στο παζλ των καιρών μας. (Ποιοι;) Μην τους ακούτε, είναι άνθρωποι των υπερβολών. Επικοινωνιολόγοι της κακιάς ώρας και ρήτορες μιας εποχής που κλείνει. Γράφουμε πράγματι τις πιο αμφιλεγόμενες γραμμές στο σκονισμένο βιβλίο της ιστορίας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να μην παραδοθούμε στο λήθαργο του δυτικού “πολιτισμού”, τη Δανέζικη φέτα, τη Βρετανική Ρακή και -προς θεού όχι- τον καλαματιανό σε μπιτ έκδοση, είναι να μην ξεχνούμε τις παλιές αλλά πάντα επίκαιρες αξίες.

Αμόλα καλούμπα και ο αετός θα χαθεί μέσα στα ουράνια. Τόσο απλά όσο και σοφά. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και αυτός θα βρίσκει το δρόμο του. Αρκεί να αφήσεις καλούμπα και ο αέρας θα δίνει ώθηση προς τα πάνω. Τίποτα δε μπορεί να σε περιορίσει γιατί πραγματικά μέσα σου έχεις άπειρα χιλιόμετρα από καλούμπα. Και όποτε νιώθεις ότι κάτι σε τραβά προς τα πάνω, χωρίς δισταγμό άφησε, αμόλα, μερικά ακόμα μέτρα καλούμπα.

Καλούμπα, μια λέξη τόσο διφορούμενη όσο και η ζωή. Θέλεις να είσαι καχύποπτος και αρνητικός; (στριμμένε) μπορείς να θεωρείς την καλούμπα τότε ότι είναι κάτι που σε δεσμεύει, που σου κόβει τα φτερά, που δεν σε αφήνει να δείξεις τι πραγματικά είσαι. Μήπως θες να είσαι αδιάφορος και απαθής; (εσύ χάνεις, τίποτα άλλο παρά την ίδια τη ζωή), δικαιούσαι τότε να αδιαφορείς για την όλη καλουμπολογία. Τέλος, είσαι γεμάτος από ενέργεια που ξέρεις να διοχετεύεις μόνο μέσω της αγάπης, δηλαδή να είσαι άνθρωπος; Τότε ξέρεις ότι η καλούμπα είναι το δώρο της ζωής και πως μέσω αυτής μόνο μπορείς να πετάξεις απαλά μέσα από τα σύννεφα. Είναι η ίδια περίπτωση με το τι βλέπεις πίσω από τον άνθρωπο, τον θνητό δηλαδή: Τη ζωή; το θάνατο; μήπως τίποτα από τα δυο; Προσωπικά προτείνω απλά: Αμόλα καλούμπα.

αμόλα καλούμπα!!

Ξέρεις όμως και δεν θα διστάσεις καθόλου να το κάνεις, ότι συχνά θα χρειαστεί να τραβήξεις το μαχαίρι, να κόψεις την καλούμπα και να ξεκινήσεις από την αρχή. Μόλις νιώσεις ότι το βάρος της καλούμπας αυτής είναι πια πολύ και δεν μπορεί ο αετός σου να πάει ψηλότερα, δείξε αποφασιστικότητα και κόψε την, άλλαξε την και ξεκίνα για να ξαναπετάξεις τον αετό σου. Μην κλάψεις γιατί κανείς δεν δικαιούται να κλαίει όταν κάτι γεννιέται. Γιατί Όμως τίποτα δεν θα έχει πάει χαμένο. Η διαδρομή με την καλούμπα που έμελλε να κοπεί, έχει γραφτεί μέσα σου και θα είναι πάντα δική σου. Αμόλα ξανά καλούμπα και όλα θα πάνε καλά.

Όσες καλούμπες και αν αλλάξεις, ένα πρόσεχε! Τον αετό και τα μάτια σου. Αυτός παραμένει πάντα ο ίδιος ακόμα και αν αλλάξει χρώμα η μορφή. Φυσικά κάθε στιγμή είναι και καλύτερος. Κάθε φορά που ξαναπροσπαθείς τα ζύγια είναι όλο και πιο βελτιωμένα. Ο αετός είσαι εσύ και όσα αγαπάς. Κάθε στιγμή γίνεσαι κάτι καλύτερο, μαθαίνεις κάτι νέο και γεύεσαι τη χαρά του να το μοιραστείς με ακόμα περισσότερους. Ο αετός σχεδιάστηκε για να ανεβαίνει ολοένα και ψηλότερα, που και που να κάνει και καμιά βουτιά αλλά λίγο μετά να συνεχίζει προς τα πάνω και προς θεού μην πας κόντρα στη φύση του. ¶φησε τον να ανέβει, αμόλα καλούμπα, άνοιξε την ψυχή σου στους γύρω σου και μη διστάζεις ακόμα και στον πιο μυστήριο άνεμο. Θα πληγωθείς; Φυσικά. Θα προβληματιστείς; Βεβαίως. Μα είσαι άνθρωπος. Γι’αυτό γεννήθηκες. Για να κάνεις λάθη, να στραβοπατάς, να πληγώνεσαι αλλά και να ανεβαίνεις, η ψυχή σου να φτερουγίζει, να φτάνει ψηλά, στην κορυφή του Ολύμπου και να γυρνά πίσω έτοιμη να μοιραστεί την πλούσια εμπειρία με κάθε άνθρωπο που μπορεί και θέλει να ακούσει. Εσύ απτόητος, αμόλα καλούμπα.

Ετοιμάσου λοιπόν, ξέχνα τα λόγια αυτών που δεν βρίσκουν λέει χρόνο για αετούς. Ο αετός είναι μέσα σου. Παρέσυρε όσους μπορείς και ξεκίνα. Πέτα! Μην το σκέφτεσαι, είναι το παν. Αμόλα καλούμπα και αύριο ο ήλιος θα είναι πιο λαμπερός από ποτέ. Αμόλα καλούμπα και την επόμενη στιγμή θα νιώσεις ότι η ζωή είναι πολύ μα πάρα πολύ συναρπαστικότερη από τις σαπουνόπερες που προσπαθούν να σου φορέσουν. Αμόλα καλούμπα και σμήνη από πουλιά θα είναι μαζί σου. Ανακάτεψε τη ζωή σου και ξαναφτιάξε τη από την αρχή. Μη διστάζεις! Κάντο! Κάθε στιγμή που περνά είναι μοναδική, γι’αυτό οφείλεις να της δώσεις την μαγεία που της αξίζει. Όπως λέει και ο Λεο Μπουσκάλια, η ζωή είναι το δώρο του θεού προς τον άνθρωπο. Το πόσο όμορφη και μαγική την κάνουμε είναι το δικό μας δώρο προς αυτόν, δηλαδή προς εμάς. Κάνε αυτό το δώρο το ωραιότερο του κόσμου.

Αμόλα καλούμπα !

Σεραφείμ Κοτρώτσος