Ποιο Πάσχα ;

Πάσχα στα εβραϊκά σημαίνει πέρασμα. Συντελείται σήμερα πλέον κάποιο Πάσχα; Κατά πόσο το βιώνουμε; Είμαστε έτοιμοι για ένα αληθινό «Πάσχα» ή μας αρκεί το εικονικό που συνήθως βιώνουμε;

Μόνο ένα θα μου πείτε. Εδώ το ξενόφερτο έθιμο της γαλοπούλας των Χριστουγέννων τείνει να αφήσει τη θέση του σε ένα ακόμα παραδοσιακό αρνί. Και ό,τι και να λένε οι τρελές αδερφάδες από τη Βρετανική, δεν μας αγγίζουν. Όμως αυτό είναι το Πάσχα; Μήπως οι νεοέλληνες έχουμε ήδη αρχίσει να ζούμε μόνο το περιτύλιγμα των παραδόσεών μας; Οδεύουμε με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς προς τη δυτικού τύπου ψευδαίσθηση του πολιτισμού. Τον πολιτισμό των κινητών τηλεφώνων, της καλωδιακής τηλεόρασης, της εικονικής πραγματικότητας, της εξάλειψης της λέξεως 'καλημέρα' και γενικά της ευδαιμονίας ως αυτοσκοπό σε συνδυασμό με μια πνευματική μα κυρίως ηθική πλαδαρότητα. Και το χειρότερο φυσικά είναι ότι εμείς οι μηχανικοί καλούμαστε συχνότατα να δώσουμε τα φώτα μας για να τροφοδοτήσουμε αυτή την συνεχή 'αναπτυξιακή' πορεία.

Μέσα σε όλα αυτά περιμένουμε όλοι την αλλαγή. Την υποσχέθηκε ο Ανδρέας - και ως ένα βαθμό αναμφίβολα την έφερε - μα ελπίζουμε σε πολύ περισσότερα. Αναμένουμε την νέα γενιά που θα κάνει τα πάντα να δείχνουν ριζικά διαφορετικά. Αναζητούμε τους νέους ηγέτες που θα μας οδηγήσουν με δυναμισμό στο αύριο. Και από όλα αυτά τίποτα δεν έρχεται. Φταίει η εποχή που είναι άκληρη; Φταίει ο άνεμος που φυσά; Μήπως ο θεάνθρωπος άλλαξε γνώμη και δεν έχει διάθεση πλέον να θυσιάζεται για τη σωτηρία του ανθρώπου;

Τίποτα από όλα αυτά. Μόνο εμείς. Εμείς που κάθε άλλο παρά μοχθούμε για την επίτευξη του «Πάσχα». Πώς θα γίνει το πέρασμα αν εμείς δε μοχθήσουμε για αυτό; Πώς θα φανεί το αύριο αν εμείς δεν πιάσουμε τα πινέλα; Πώς θα χτιστεί ο νέος κόσμος αν εμείς δεν τον ποθούμε και δεν πιάσουμε τα μυστριά;

Φυσικά τα παραπάνω είναι ολοφάνερα κατ'εξοχήν στην πολιτική σκηνή. Τέλος, λένε, από χαρισματικούς ηγέτες. Στο εξής θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με μετρίους. Μα, αγαπητοί μου, μέχρι και πριν δυο δεκαετίες η εποχή αναζητούσε μανιωδώς είδωλα. Φυσικά και τα βρήκε σε κάποια πρόσωπα, ό,τι και αν πιστεύουμε για αυτά. Σήμερα όχι απλώς δεν αναζητούμε είδωλα, αλλά επιπρόσθετα περιμένουμε στη γωνία τον κάθε ριψοκίνδυνο που εκτίθεται όντας στην ενεργό πολιτική, ώστε να τον κατασπαράξουμε, αφού ήταν «λίγος» και να προχωρήσουμε για άλλο θύμα. Το αποκορύφωμα είναι η μοιρολατρική διαπίστωση: «Στερείται η χώρα πλέον μεγάλων».

Μα αφού οι μεγάλοι λείπουν, ας γίνουμε εμείς μεγάλοι. Και αφού συμπαθούμε τόσο τη λειτουργία της κοινής γνώμης που τείνει να καταβροχθίζει τα μέχρι πρότινος ευνοούμενα πρόσωπά της, ας παίξουμε αυτό το παιχνίδι σε όλο το μεγαλείο του. Ας γκρεμίσουμε, δηλαδή, και τη ζωή μας για να τη φτιάξουμε από την αρχή, αξιοποιώντας όλα όσα αποκομίσαμε από την πρώτη διαδρομή. Έχουμε όμως φτάσει στην απαιτούμενη συνειδητότητα για να πράξουμε κάτι τέτοιο; Είμαστε έτοιμοι για ένα «Πάσχα»; Ελάχιστα θεωρώ.

Και φυσικά δεν εννοώ ότι κάποιος άλλος λαός είναι πολύ πλησιέστερα στο να βιώσει ένα «Πάσχα». Αμφιβάλλω. Είναι κρίμα όμως οι Έλληνες, ο λαός που έχει καταγράψει στην Ιστορία την διέλευση του από άπειρα «Πάσχα», να βρίσκονται στις μέρες μας σε μια παρατεινόμενη Μεγάλη εβδομάδα που δε λέει να οδηγήσει στο Μεγάλο Σάββατο και όλα όσα το συνοδεύουν. Μα, αλήθεια, έχουμε κάνει τις τελευταίες δεκαετίες αρκετές Μεγάλες Πέμπτες και Παρασκευές. Δεν είναι καιρός να προχωρήσουμε προς το Σάββατο;

«Για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολύ» όμως, όπως λέει ο ποιητής. Τη «δουλειά» αυτή, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας τελικά και να την επιτελέσουμε. Ο χρόνος είναι αρκετά αδυσώπητος όταν προπορεύεται αλλά μακράν περισσότερο όταν δεν λέει να έρθει. Μα θα έρθει. Είναι βέβαιο πως θα έρθει, γιατί η απαίτηση για τον ερχομό του είναι γραφτό να γίνει κάποια στιγμή τόσο ισχυρή, που μοιραία θα μας αφυπνίσει από το λήθαργο της δυτικής «ευτυχίας». Τώρα αν νοιώθουμε πως αρκετά έχει ήδη καθυστερήσει αυτό το «Πάσχα», ας αρχίσουμε να βάφουμε αυγά και δεν θα αργήσει. Ας παλέψουμε και ας πιστέψουμε στο αύριο και δε θα μας απογοητεύσει.

Κλείνω τη βαθύτατα πολιτική μου ανάλυση καλώντας τους πάντες να προετοιμαστούμε, δηλαδή να προετοιμάσουμε (για) το «Πάσχα». Να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας για να τις ακούσουμε εμείς οι ίδιοι ώστε να τις νικήσουμε. Να κοινωνήσουμε τα πάθη και τα αδιέξοδα της εποχής μας και να προσκυνήσουμε με ευλάβεια τον επιτάφιο της εποχής που φεύγει, γιατί χωρίς το σήμερα δεν υπάρχει αύριο. Βιώνοντας αυτά και όχι απολαμβάνοντας αισθητικά τη συσκευασία τους, οδηγούμε με ασφάλεια το σήμερα στο αύριο. Επιτυγχάνουμε ένα νέο «Πάσχα».

Σεραφείμ Κοτρώτσος