ΝΥΓΜΑ #25 - Ιανουάριος 1997

 

Σκέφτομαι και Γράφω

 

Κάποιος, κάποτε, με ρώτησε γιατί γράφω. Δεν ξέρω. Αν σε ρώταγε κάποιος γιατί σκέφτεσαι, τι θα του έλεγες, τι θα του απαντούσες; Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και γράφω. Ειλικρινά, δεν ξέρω για ποιο λόγο ζωγραφίζω με το μελάνι του στυλό μου τις σκέψεις μου πάνω στο παθητικό λευκό χαρτί. Ίσως να σκέφτομαι γράφοντας, όπως στο Σκέφτομαι και Γράφω, τότε στο Δημοτικό...

Σκέφτομαι και γράφω...

Βλέπω, ακούω, κρίνω, κρίνομαι, μιλώ, ρωτάω, απαντάω...

Δεν μου αρέσουν όσα βλέπω. Βλέπω υποκρισία στις σχέσεις μας, στη σχέση μου με σας, στις σχέσεις σας με μένα.

Ακούω τα ψέματα που τόσο εύκολα λέμε.

Κρίνω τα λάθη μου, τα λάθη σου, τα λάθη μας, τα λάθη σας.

Κρίνομαι για την κρίση μου, κρίνομαι για τη σκέψη μου, κρίνομαι για τα λόγια μου, για τις πράξεις μου, για αυτά που δεν έκανα, για αυτά που “έπρεπε” να κάνω, για αυτά που θα ‘θελα να ‘χα κάνει...

Μιλώ με σας και σας ρωτώ: Είσαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή σας;

Μονάχος μου απαντώ, όμως θαρρώ πως σας ακούω με ένα στόμα, μια κραυγή, να μου λέτε όχι, ένα όχι σαν εκείνο το όχι, το όχι στον κατακτητή, στον κατακτητή που είναι μέσα μας και παλεύει να κατακτήσει το μυαλό μας, να το κατακτήσει, για να το αχρηστεύσει...

Είσαστε άβουλα όντα; Γιατί τους αφήνετε λοιπόν να σας θεωρούν χαζούς, αφού δεν είστε, το ξέρω πως δεν είστε, το βλέπω στα μάτια σας...

Γιατί τους αφήνουμε να μας κατευθύνουν, γιατί τους αφήνουμε να μας κρίνουν; Ποιοι είναι αυτοί που θα μας κρίνουν; Πώς μπορούν να μας κρίνουν; Κατακρίνετέ τους! Ξεμπροστιάστε τους, δείξτε τους, απομονώστε τους, αφανίστε τους!... Μην παραμένεις παθητικός, μην τους αφήνεις να σε σφραγίσουν. Βγες έξω, δείξε τους πως ζεις, κάνε τους να νοιώσουν την ανάσα σου, πυρπόλησέ τους με το δολοφονικό εκείνο βλέμμα σου.

Ζούμε σε μια ζωή που όλα γίναν εύκολα, σε μια κοινωνία που όλοι είναι “εύκολοι”... Τελικά είναι πολύ εύκολο να νομίσουμε πως όλα είναι εύκολα στη ζωή μας, όπως πολύ εύκολο είναι να τα ισοπεδώσουμε όλα, τον έρωτα, τη φιλία, την αγάπη, την ανιδιοτέλεια, την αξιοκρατία, την πίστη, την αφοσίωση, τη συνέπεια, την ειλικρίνεια, τις αξίες, τα ιδανικά... Έχετε σκεφτεί όμως ποτέ πόσο δύσκολο είναι να ζήσουμε μέσα στην ευκολία; Νοιώσατε ποτέ τη δυσκολία της ευκολίας; Αισθανθήκατε την ανάγκη ποτέ να ξεφύγετε από την ισοπέδωση, προσπαθήσατε ποτέ να ξεφύγετε, είδατε πόσο δύσκολο είναι;

Φοβόμαστε το δύσκολο και καταφεύγομε στη μιζέρια του εύκολου, διώχνουμε με ευκολία τις δυσκολίες από μπροστά μας. Στρουθοκαμηλίζουμε! Είναι εύκολο να το παραδεχτούμε επιφανειακά, μα δύσκολο να το καταλάβουμε εις βάθος...

Φοβόμαστε τα αισθήματά μας και για αυτό τα κρύβουμε, τα καταχωνιάζουμε βαθιά μέσα μας. Αφήνουμε τους εαυτούς μας στην ευκολία των επιφανειακών σχέσεων, των ιδιοτελών ομάδων, του φτηνού έρωτα, του έρωτα χωρίς αισθήματα, του έρωτα χωρίς ιδανικά, το έρωτα χωρίς ελπίδα... Ο έρωτας όμως πρέπει να είναι ελπίδα, πρέπει να είναι αγάπη, να είναι αφοσίωση στα όνειρα, στα όνειρά μας, να συμβαδίζει με τα ιδανικά μας, πρέπει να τα εξυψώνει, πρέπει να τα παρακινεί... Πρέπει όμως να ξεφύγει και από τα πρέπει.

Με έχουν πει ρομαντικό. Όλοι μας όμως είμαστε ρομαντικοί. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και όσοι λένε πως δεν είναι, είναι, μα δεν το δείχνουν. Δεν ξέρω γιατί δεν το δείχνουν. Ρωτήστε τους. Δεν έχω απαντήσεις και για όλα...

Έχουν πει πως είμαι ένας ανεδαφικός ρομαντικός. Έχουν πει πως πετάω στα σύννεφα. Έχουν πει πως ζω στον κόσμο μου. Ξέρετε κάτι, είναι καλύτερα να ζω στον κόσμο μου, παρά να ζω στο δικό τους, όπως αυτοί τον εννοούν...

“Η ευαισθησία είναι η ιδιοφυία του καθενός μας” (Μπωντλέρ).

Δεν συμφωνείτε;

Κάπου διάβασα πως “ο καθένας έχει μια δική του μοναδική οπτική να βλέπει τα πράγματα. Τα ίδια πράγματα που βλέπουν όλοι. Αν τα καταφέρει και προβάλει αυτήν την προοπτική, αυτομάτως προσθέτει στο διάκοσμο του κόσμου μας το δικό του μπουκέτο με λουλούδια, που επειδή είναι δικό του, δηλαδή το σύνολο των διαφορών του, έχει σίγουρα ενδιαφέρον...”

Δεν υπάρχει λοιπόν πιο ευχάριστο πράγμα για μένα απ’ το να διαβάζω κάποιες σκέψεις κάποιων, κάποιες σκέψεις που έχω κάνει και εγώ. Βλέπω έτσι πως δεν είμαι μόνος. Βρίσκω το κουράγιο να μην τα παρατήσω. Θέλω να δω, να μάθω, να ερευνήσω, να εξηγήσω, να καταλάβω το ρόλο μας στο παιχνίδι της ζωής...

Μου αρέσει να κοιτώ τους άλλους στα μάτια. Μου αρέσει να ψάχνω να δω αυτά που προσπαθούν να κρύψουν από τον εαυτό τους... Θέλω να βλέπω το καλό στους ανθρώπους. Όλοι μπορούμε να είμαστε καλοί, αρκεί να το θέλουμε. Βλέπεις, είναι πιο εύκολο, πιο απλό να είσαι ο κακός. Είναι δύσκολο να είσαι ο καλός, γιατί για να είσαι καλός πρέπει να το αποδεικνύεις κάθε λεπτό, κάθε στιγμή, και ξέρετε όλοι πόσο δύσκολο είναι αυτό...

Θέλω όλοι να μπορούμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Θέλω να μπορούμε να αντέξουμε την ανάκριση που θα μας κάνει η ψυχή μας...

Φτάνει, φτάνει πια το κήρυγμα (για σήμερα τουλάχιστον). Μην νομίσετε πάντως πως τα λέω μόνο για σας, τα λέω για να τα ακούσω και εγώ. Σκέφτομαι και γράφω, έτσι δεν είπαμε: Γράφω και σκέφτομαι. Παρασύρομαι από τις σκέψεις και γράφω. Περνάω από το ένα θέμα στο άλλο. Ίσως να σας φαίνονται όλα άσχετα μεταξύ τους. Όλα είναι όμως σχετικά. Και τα άσχετα και τα σχετικά. Εδώ μέχρι και η ύλη έχει σχέση με την ενέργεια. Έτσι δεν είπε ο Αϊνστάιν; Γιατί να μην έχουν λοιπόν σχέση και αυτές οι άσχετες φαινομενικά μεταξύ τους σκέψεις;

Ουφ, κουράστηκα. Αρκετά. Εδώ λοιπόν σας χαιρετώ. Με κούρασαν οι σκέψεις μου. Ελπίζω μόνο να σας έκανα να σκεφτείτε λιγάκι... Σκεφτείτε και πείτε μου τη σκέψη σας... Σκεφτείτε το...

Παπαευθυμίου Σπύρος

Μεταλλουργός Μηχανικός ΕΜΠ