Εσύ κι εγώ μείναμε πάλι. Το‘ξερα. Έτσι κι αλλιώς πάντα εσύ κι εγώ μένουμε. Μερικές φορές νομίζω ότι και η μεγαλύτερη καταστροφή στον κόσμο να γίνει, πάλι εσύ κι εγώ θα μείνουμε. Γιατί παραπονιέμαι; Πού θα βρω πιο φανατικό υποστηρικτή από σένα; Τη μικρή εσωτερική μου φωνούλα. Με κρίνει για ό,τι κάνω, με προτρέπει, με ξεγελά. Για ό,τι είμαι σήμερα αυτήν πρέπει να παινέψω και για ό,τι δεν είμαι αυτήν πρέπει να κατηγορήσω.

“Μια χαρά θα’σουν εσύ αν δεν άφηνες τους συναισθηματισμούς να σε παρασύρουν”. Λόγια των άλλων για μένα. Όμως να τη πάλι η φωνούλα, με ξαναγυρίζει στα δικά μου γνώριμα κατατόπια. “Εσύ δεν είσαι για πλαστογραφίες κορίτσι μου”. Αυτό ακριβώς γαμώτο μου δεν είμαι για πλαστογραφίες!

Και όταν είσαι με αυτόν που θες; Τότε μένεις. Κι όταν κάποιος επιτήδειος σας κλέψει την επικοινωνία; Τότε φεύγεις μισώντας αφάνταστα, αυτόν που έκανε κάτι τέτοιο. Επειδή ο άνθρωπος δεν βρήκε να σου πει δυο σωστές κουβεντούλες;

Κι όμως φεύγεις. Με μία συγγνώμη. Στη μητέρα μου. Που δεν θα αξιωθεί να δει το κοριτσάκι της, να φτιάχνει τη ζωή του, όπως τα υπόλοιπα μορφωμένα από καλή οικογένεια κοριτσάκια. Που δεν θα με δει με κείνους τους συμφοιτητές μου, μόνο και μόνο επειδή ποτέ δεν θα μου χαλάσουν χατίρι, θυμούνται πάντα τα γενέθλιά μου, θα γίνουν σίγουρα πετυχημένοι τραπεζίτες, δεν παραβιάζουν ποτέ τους κανόνες, δεν αγαπάνε ασταμάτητα, ακούραστα. Κι εγώ θα πρέπει σαν μια σωστή δεσποινιδούλα να κάθομαι να υπομένω όλα αυτά (ίσως αν φανταστώ ότι κάθομαι στις κερκίδες και φωνάζω για τον Ολυμπιακό μου φανεί πιο εύκολο). Κι αν παγιδευτώ στην αγκαλιά τους; Όχι, όχι, αυτό δεν θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι. Άντε έπειτα να φύγω από κει μέσα. Και μετά; Δεν υπάρχει μετά, ούτε έρωτας δεν υπάρχει εδώ.

Συγγνώμη, λοιπόν, που δεν θα δεις την κόρη σου σε ένα απλά καθώς πρέπει σπιτικό, με έναν απλά καθώς πρέπει σύζυγο. Μόνο να ’ξερες πόσο κακό παιδί είναι το κοριτσάκι που μεγάλωσες. Έχεις ακούσει για τις αταξίες ψυχής; Αυτές είναι οι χειρότερες με έναν πειρασμό ακαταμάχητο. Μόνο αυτές σου επιτρέπουν να βλέπεις ό,τι νιώθεις, να νιώθεις ό,τι βλέπεις. Αυτό είμαι λοιπόν. Ένα παιδί που κάνει την αταξία του και φεύγει. Και πώς φεύγει; Ξεσκούφωτο. Πετώντας με άνεση και χωρίς δεύτερη σκέψη την κάπα και την περίεργη ‘προστασία’ της υποκρισίας.

Ξέρω τώρα τι θα πεις εσύ και οι άλλοι. Πως όλα αυτά σε αγόρι θα ταίριαζαν. Βλέπεις εγώ δεν μπορώ να κάνω τέτοιες σκέψεις. Εγώ τώρα πρέπει να ανεχτώ αυτόν τον ηλίθιο που κοιτάζει συνεχώς τα πόδια μου. Ε, κύριος! Δεν την έβαλα για σένα τη φουστίτσα. Έλα, όμως, που δεν μπορώ να στο πετάξω στα μούτρα.

Ήρθε η φωνούλα μου να με αναστατώσει πάλι. Ντουέτο με μία κινηματογραφική ατάκα. “Περιμένω ακίνητη σαν φλυτζάνι, περιμένω να με κουνήσεις”. Το μόνο που θα χρειαστείς να είσαι λίγο άτακτος. Η μόνη σου αταξία να ‘αδειάσεις’ την ψυχή σου. Ξέρεις πόσα πράγματα πρέπει να εκραγούν μέσα σου για να γίνει αυτό; Όμως όλα τελικά μια μικρή στιγμή θάρρους είναι. “Δεν μπορείς επιτέλους να μην ενθουσιάζεσαι με το παραμικρό;” Λόγια των άλλων για μένα.

Όμως για όλα αυτά εσύ φταις! Γιατί εσύ με έμαθες πρώτη τη μοναδική λέξη που κράτησα σε όλη μου τη ζωή. Απλότητα. Στα θέλω, στα πρέπει, στον έρωτα. Δεν καταλαβαίνεις ότι με έφτιαξες πολύ απλή για όλα αυτά που προσμένεις τώρα από μένα;

Έτσι ακριβώς θα μεγαλώσω και το δικό μου παιδί. Και δεν θα επιτρέψω σε καμιά σωστή δεσποινιδούλα με τα καθώς πρέπει λόγια της να γίνει το πρότυπο του. Θα το μάθω κάτι που οι περισσότεροι θα απέφευγαν. Να αλητεύει! Μέχρι να παγιδευτεί σε ένα φουρτουνιασμένο λιμάνι, σε μια ήρεμη θάλασσα, σε μια αγκαλιά, εκεί που όλο έρωτας θα υπάρχει. Και να είσαι σίγουρη ότι γι’αυτό δεν θα χρειαστεί τις υποδείξεις, τις πυξίδες και τους χάρτες των άλλων.

Κι αν ακόμη πάψει να με σέβεται ο κόσμος όλος, εγώ δεν θα χάσω την εκτίμηση στον εαυτό μου. Ωχ! Ξέρω πολύ καλά κάθε φορά που λέω τη φράση αυτή την επόμενη κίνησή μου. Μια γερή κλωτσιά στις ενοχές μου, που άρχισαν ήδη να παίρνουν τον κατήφορο. Μόνο που δεν είμαι πια εκεί για να τις δω που γίνονται σμπαράλια. Έχω φύγει μαζί με τη φωνούλα μου, πάντα ενθουσιώδης, παρόλο που αυτή δεν ξεχνά να μου υπενθυμίζει, ότι πάλι δεν τα καταφέραμε.